Καλά Χριστούγεννα......

Με υγεία, χαρά ,αγάπη και προσφορά.......

Χρόνια Πολλά.......

χρώματα απο την φύση

Σας είπα οτι εκτός απο τα μαθήματα αργαλειού και τελάρου παρακολουθώ και μαθήματα φυτικών βαφών.

Εχουμε κάνει ήδη τις πρώτες μας βαφές και τα αποτελέσματα ειναι εντυπωσιακά.

Οχι για τήν ένταση των χρωμάτων, αλλά θα έλεγα αντίθετα για τις λεπτές αποχρώσεις που δίνουν και οι οποίες εξαρτώνται άμεσα απο την πρόστυψη που έχει γίνει στο νήμα - μια διαδικασία που εξασφαλίζει την σταθερότητα του χρώματος- και από ένα σωρό άλλους παράγοντες που κάθε φορά αλλάζουν και δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα.

Επειδή οι βαφές ειναι φυτικές , το χρώμα εξαρτάται απο το έδαφος, την ηλιοφάνεια, την στιγμή συγκομιδής του φυτού, εάν η χρονιά ήταν βροχερή ή όχι, παράγοντες δηλ. οι οποίοι αλλάζουν και μαζί αλλάζει και το χρώμα.

Και γι΄αυτό τα χρώματα που βγαίνουν κάθε φορά ειναι μοναδικά!!!

Τα νήματα εδώ βάφηκαν με καρύδια -φύλλα και τό πράσινο μέρος των φρέσκων καρπών που είχαν υποστεί μια ζύμωση πρίν. Αν και τα νήματα βάφηκαν όλα μαζί, οι λεπτές διαφορές οφείλονται στην διαφορετική πρόστυψη που ειχαν ύποστεί.

Αυτά τα πρασινοκαφεκίτρινα χρώματα έγιναν με ρόδια. Στο καζάνι μπήκαν τόσο το εξωτερικό περίβλημα του καρπού όσο και ολοκληρος ο καρπός.

Ανυπομονώ να τα χρησιμοποίησω .......

η δύναμη ενος καρότου....

Οταν φορτώναμε το αυτοκινητο για να πάμε για τις ελιές και είδε ο αντρας μου τι κουβαλούσα, δεν είπε τίποτα αλλά με λοξοκοίταξε.

Στον δρόμο όμως δεν άντεξε. Νομίζεις οτι πάμε διακοπές; για δουλειά πάμε, τι τα κουβάλησες όλα αυτα;

Τα ολα αυτά ήταν οι κούτες με τα υλικά για τις κατασκευές μου.

Τελικά δεν τα χρησιμοποίησα , όχι γιατί δεν δούλεψα τα βραδυα δίπλα στην στόφα, αλλά γιατί έπλεκα.

Κάθε φορά που κάποιο πουλοβεράκι ή ζακετουλα ή μπλουζίτσα πλεκτή απο εμένα απο την θεία ή την γιαγιά δεν χώραγε στα παιδιά μου, την ξήλωνα και αφηνα το μαλλί στην άκρη.

Αποτέλεσμα μια κούτα - πραγματικά μεγάλη - γεμάτη κουβάρια.

Και άντε σήμερα θα τα πλέξω άντε αύριο, το μόνο που έκανα ήταν να ανανεώνω την λεβάντα μέσα στην κούτα.

Πριν μερικές βδομάδες ειχα πάει στην πατρίδα μου την θεσσαλονικη και εκεί αγόρασα ενα καταπληκτικό νήμα για ζακέτα.

Αυτό ήταν το καρότο.

Αν δεν τελειώσεις τα παλιά νήματα , το καινούριο δεν το αρχίζεις..... είπα στον εαυτό μου και έπιασα δουλειά.

Και επειδή τα νήματα ήταν όντως πολλά , τα ένωσα 2 και 3 μερικές φορές μαζί για να τελειώσουν πιο γρήγορα.

Λοιπόν να τι έπλεξα....

ενα κασκόλ κοντό , μέ ανοιγμα - που δεν καλοφαίνεται - και περνάει ή μιά άκρη μέσα στην άλλη
άλλο ενα κασκόλ, χρησιμοποιώντας βελόνες Νο 4 και 15
και τρίτο κασκόλ , σαν γιακάς που κουμπώνει. το κουμπί το έφτιαξα μόνη μου με cernit
ενα κοντό ζακετάκι, που πλέκεται μονοκόματο , χωρίς κουμπιά , οτι πρέπει για τις κρύες μέρες
και τέλος μια μπλούζα -εδω φαίνεται η πλάτη- που τελειώνει οπου νάναι.

πραγματικά .... τι σου κάνει ενα καρότο!!!!!

άσχετο οχι άχρηστο .... για να διώξετε γρήγορα μια άσχημη μυρωδιά απο το ψυγείο, βράστε ενα φλυτζάνι ξύδι και βάλτε το στο ψυγείο μέχρι να κρυώσει.... κι αν το ξεχάσετε μέσα, δεν πειράζει.

επέστρεψα....

Γειά σας...............

το λιομάζωμα τελείωσε, ο σκοπός επετεύχθη - βγάλαμε το λαδάκι της χρονιάς - και εγώ άρχισα πάλι την αντίστροφη μέτρηση μέχρι του χρόνου......

Κουραστήκαμε λίγο γιατί οι ελιές δεν ήταν γεμάτες -αριολόϊ - όπως τις λένε εδώ, χάλασε και το μηχάνημα και όπως γίνεται συνήθως δυσκολεύεσαι να ξαναγυρίσεις σε παλιούς τρόπους μαζέματος. Για τον άντρα μου μιλάω γιατί εγώ τις μαζεύω με τον αρχαιότερο τρόπο, με το χέρι χωρίς χτένι, και νοιώθω τον καρπό να γλυστράει απο τα δάκτυλα μου και ειναι κάτι που με μαγεύει.

Ευτυχώς μας έκανε καλό καιρό -μαζέψαμε τις ελιές με κοντομάνικο μπλουζάκι.

Εγώ εμεινα στο χωριό για να στρώσω το σπίτι, να φυλάξω τα καλοκαιρινά να καματέψω τον κήπο , να ανάψω την στόφα, να κόψω ξύλα.

Και επειδή δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσας, πήγα και στο ναύπλιο σε ιντερνετ καφέ - τι μου κάνετε στην ηλικία μου - και έριξα μια ματιά στα μπλογκόσπιτα σας.

Στην επιστροφή ο υπολογιστής μου έκανε νούμερα -δεν μπορούσα να μπώ, δεν αναγνώριζε την φωτογραφική μηχανή, δεν μπορούσα να γράψω - τα οποία λύθηκαν με την επέμβαση του γιού μου, μετά απο πολλές παρακλήσεις και στο τέλος αφου τον απείλησα οτι θα σβήσω τις φωτογραφίες που τον έβγαλα ανεβασμένο στην ελιά - κι ο αγιος φοβέρα θέλει.

Τελος καλό , όλα καλά κι ετσι επιστροφή στην καθημερινότητα.

άσχετο οχι άχρηστο .....σκορπίστε φύλλα δάφνης στα ντουλάπια της κουζίνας και θα σκορπίσουν και οι κατσαριδούλες....αν έχετε.

Κάθε χρόνο μόλις πέσει η τελευταία ελιά, ξεκινάω την αντίστροφη μέτρηση για τον επόμενο χρόνο. Για μένα το λιομάζωμα ειναι μυσταγωγία, απελευθέρωση της ψυχής. Ακούγομαι λίγο υπερβολική αλλά είναι αλήθεια. Ετσι το αισθάνομαι.

Φεύγω λοιπόν στα μέσα αυτης της εβδομάδας, και ευχηθείτε μου να βοηθήσει ο καιρός.....

Φυσικά απο τα πρώτα που εχω ετοιμάσει να πάρω μαζί μου ειναι τα διάφορα υλικά και εργοχειρα, γιατί τι θα κάνω τα βράδυα δίπλα στην στόφα; αααα ναί θα ψήνω κάστανα , και κανένα κοψίδι μαζί με φρυγανισμένο ψωμί και κρασάκι.Ολη η κούραση της ημέρας φεύγει κάθε βράδυ.

Αυτό το πρώτο κολιέ που έφτιαξα,

το αφιερώνω στην δροσοσταλίτσα, που με εκανε να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τον πολυμερικό πηλό.

Θα τα πούμε σε μια βδομάδα περίπου.

Ασχετο αλλά οχι άχρηστο : ρίξτε ολόκληρα μοσχοκάρυδα μέσα σε κουτιά η σε σακούλες με αλεύρι ,για να μη μαζέψουν ζωύφια και σιταρόψειρες.

τι θα φάμε σήμερα;

Είχα εναν συνάδελφο, που κάθε μέρα τον έπαιρνε η γυναίκα του τηλ. στην δουλειά και τον ρώταγε τι να μαγειρέψει. Και οχι μόνο αυτό, αλλά και πως να το μαγειρέψει.

Τότε γελούσαμε , αργότερα ομως κατάλαβα οτι το έκανε όχι επειδή δεν ήξερε να μαγειρέψει, αλλά για να γλυτώσει την σκοτούρα της ερώτησης ..... τι να μαγειρέψω σήμερα; και ταυτόχρονα να μεταθέσει την ευθύνη της επιλογής σε κάποιον άλλον.

Ερχόμαστε τώρα σε μένα. Πολλές φορές κάνοντας σέρφινγκ στα μπλογκόσπιτα σας πήρα ιδέες που της εφάρμοσα και μερικές απο αυτές έγιναν αγαπημένες.

Οπως τα τορτελίνια με ροκφόρ της ζαχαρούλας που τρελλαίνοντα τα παιδιά μου, ενω εγω δεν μπορώ να αντισταθώ σ' ενα πιάτο με γαρίδες σαγανάκι.

Προχθές διαβάζοντας την δημιουργία είδα το υπέροχο γλυκό της.

Αυτό είναι. Το έφτιαξα σήμερα, δεν το διακόσμησα αλλά ειναι υπέροχο.

Κορίτσια ευχαριστώ!!!!

Δυστυχώς οι σύνδεσμοι που προσπάθησα να κάνω δεν πέτυχαν. Για διευκόλυνση σας λέω οτι τα τορτελίνια τα ανέβασε η ζαχαρούλα Μάιο του 2008 και τις γαρίδες τον Ιούλιο του 2008.

Που θα πάει θά μάθω ........

το μικρό μου περιβόλι

Σας εχω πεί πόσο πολυ λαχταρώ ενα περιβόλι, εναν λαχανόκηπο.

Αντί ομως να περιμένω μέχρι να πάρει σύνταξη ο αντρας μου και να κατέβουμε στο χωριό , εφτιαξα εναν μικρό λαχανόκηπο στο μπαλκόνι.

Αυτά ειναι τα μαρούλια μου. Ξέρω τα έχω φυτέψει σχετικά κοντά. Δεν γινόταν ομως αλλοιώς, ηταν κάμποσα και επρεπε να τα φυτέψω. Και να σκεφτείτε δεν ειναι μονο αυτή η γλάστρα. Ειναι αλλες τρείς και μερικά που περίσεψαν τα φύτεψα σε αλλες μαζί με τα λουλούδια.

Δεν θα περιμένω να γίνουν μαρουλομάνες ....μόλις μεγαλώσουν λίγο θα κόβω κι απο ενα, κι εν τω μεταξύ θα μεγαλώνουν.

Αυτά ειναι τα κρεμμύδια μου. Φυτεύω κάθε χρόνο, κι εχω πάντα φρέσκο για την σαλάτα.

Θα φτιάξω μια αλλη γλάστρα σε μερικές μέρες ώστε να μεγαλώνουν σταδιακά.

Συνήθως έχω φρέσκα κρεμμύδια μέχρι και τό πάσχα.

Και μια γλάστα με αλόη βέρα. Ενα φυτό δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Δώρο ανεκτίμητο.

Οι χρήσεις της πάμπολλες. Αν και μοιάζει με κάκτο ανήκει στα κρινοειδή, στην ίδια κατηγορία με τα κρεμύδια και τα σκόρδα. Την έχω χρησιμοποιήσει σε έγκαυμα. Παίρνω ενα φύλλο , το ξεφλουδίζω και στίβω την σάρκα του, που δίνει ενα υγρό σάν τζέλ. Αυτο απλώνω πάνω στο έγκαυμα με άριστα αποτελέσματα.
Τώρα τον χειμώνα φτιάχνω κι ενα είδος λιπάσματος με τις φλούδες απο τα μήλα και τις πατάτες. Επειδή όμως ειναι λίγο αντιαισθητικό το θέαμα, να σαπίζουν μέσα στις γλάστρες, τις πολτοποιώ στο μπλέντερ, και τον πολτό αυτό τον βάζω στην ρίζα του φυτού.

Μετά απο δύο μέρες δεν ξεχωρίζει απο το χώμα.

Ανακύκλωση.....

Σήμερα, μαζεύοντας τις παλιες εφημερίδες για ανακύκλωση, βρήκα σε μια σακούλα κάμποσα cd, που υπάρχουν ένθετα σε περιοδικά, και τα οποία δεν με ενδιέφεραν καθόλου.

Σκέφτηκα πριν τα πετάξω μήπως μπορώ να τα αξιοποιήσω.

Δοκιμαστικά έβαλα ενα σ΄ενα ταψάκι και το έβαλα στον φούρνο..

Λοιπόν λειώνουν εύκολα.... φορώντας γάντια φούρνου τα πιάνεις και τους δίνεις σχήμα, το οποίο αν δε σου αρέσει μπορεις να το αλλαξεις απλά ξαναβάζοντας στο φούρνο.

Για πρώτη φορά εφτιαξα μερικές βάσεις για κεράκια ρεσώ..... και επεται συνέχεια.

κατασκευές με τσόχα

Αυτές τις ημέρες , ετσι δεν ξέρω πως μου ήρθε, ξανάπιασα το felting.

Ετσι εφτιαξα αυτο το σουβερ, για τον αντρα μου, να μη λέει οτι μόνο για μένα φτιάχνω .....

αυτο το μικρό καδράκι με καλοκαιρινό θέμα

μικρά διακοσμητικά ....που δέν εχω αποφασίσει ακόμα τι να τα κάνω

και δύο τριαντάφυλα , που σκέφτομαι να τα κάνω καρφίτσα.

εφτιαξα κι ενα σουβέρ για τον γιό μου, με τον παο....αλλα δέν βγήκε στην φωτο.

Γιατρικό για τον βήχα

Ο ερωτας ο παράς και ο βήχας δεν κρύβονται......

Ο έρωτας δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται, εκτός κι αν ειναι παράνομος.

Μας κάνει να λάμπουμε, να έχουμε καλή διάθεση άσε που νέες έρευνες λένε οτι δυναμώνει και το ανοσποιητικό σύστημα.....

Τον παρά, καλύτερα να τον κρύβουμε.....την σημερινή εποχή τουλάχιστον και αυτό φυσικά οσοι τον έχουν.

Τον βήχα, και να θέλουμε δεν μπορούμε να τον κρύψουμε. Μπορούμε ομως να τον κοψουμε.!

Τώρα, που τα κυδώνια ειναι στο φόρτε τους, πάρτε κάμποσα, και ψήστε τα, καντε τα κομπόστα ή γλυκό ή λικερ .....οτι θέλετε... μόνο μή πετάξετε τα κουκούτσια.

Στεγνώστε τα, σε μια χαρτοπετσέτα και φυλάξτε τα, σε ενα γυάλινο βαζάκι.

Αν σας πιάσει βήχας, βάλτε λίγα σ΄ενα μπρίκι που να παίρνει τουλάχιστον μια γεμάτη κούπα νερό και βράστε τα σε σιγανή φωτιά μέχρι να μείνει το ενα τέταρτο του υγρού.

Το οποίο θα εχει την μορφή και την υφή πηχτού σιροπιού αλλα ειναι τελείως αγευστο .

Μια γεμάτη κουταλιά σούπας 3 φορές την ημέρα, διώχνει τον βήχα..

Το εφαρμόζω απο όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά . Τα κουκούτσια τα διατηρώ μέχρι τον επόμενο χρόνο , δεν παθαίνουν τίποτα.

Ο αγνωστος Χ

Πάντα με βασάνιζε αυτός ο άγνωστος Χ. Στο σχολείο οι δευτερoβάθμιες εξισώσεις ήταν βασανιστήριο. Μέχρι που έκανα τον μάντη για να βρώ αυτόν τον άγνωστο Χ και να έχω το σωστό αποτέλεσμα.

Αυτόν τον ..Χ τον συνάντησα και αργότερα στην ζωη μου, και ομολογουμένως δεν ηταν πάντα σωστές οι προβλέψεις μου, γιατί στην ζωή δεν μπορείς να κάνεις πάντα τον μάντη.

Μέχρι τώρα ..... Αυτός ο μήνας ήταν δύσκολος για μένα. Μέσα απο μαστογραφίες, και σκιές, που ομως δεν ψηλαφούνται, μέσα απο υπερήχους που δεν δείχνουν τίποτα κι ομως μου ζητούνται να τους επαναλάβω, μέσα απο καινούριες λέξεις οπως εντοπιστική και ψηφιακή μαστογραφία, μέσα απο ανερυθρίαστους γιατρούς που με στέλνουν για τριτη μαστογραφία -γιατι έχουν εμπιστοσύνη μόνο σε ενα συγκεκριμένο τσεκαπάδικο - και που φυσικά η πρώτη ερώτηση που σου κάνουν ειναι : ποιός γιατρός σας έστειλε σε μάς; μέσα απο το καλό τελικό αποτέλεσμα, έμαθα πολλά.

Εμαθα τα όρια μου και τις δυνάμεις μου, που το ομολογώ με εντυπωσίασαν.

Εμαθα οτι ο χρόνος δεν ειναι απειρος και οτι κάποια πράγματα που θέλουμε πολύ, πρέπει να τα κάνουμε.

Εμαθα οτι δεν πρέπει να αφηνόμαστε,

Ν και το λέω αυτό γιατι τις πρώτες δύσκολες στιγμές που δέν ηξερα τι μου γίνεται παράγγειλα αργαλειό και ξεκίνησα ολα τα μαθήματα στα οποία ειχα γραφτεί.

Αλλα έμαθα οτι τελικά ο αγνωστος Χ , μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις και βοήθεια, παραμένοντας άγνωστος.

Εσείς , οι αγνωστοι που σας γνωρίζω μέσα απο λέξεις με βοηθήσατε οσο δεν φαντάζεστε. Και οφείλω να πω ενα ευχαριστώ ιδιαιτέρως στην ειρήνη που διαβάζοντας τις αναρτήσεις της επαιρνα δύναμη.

Να ειστε ολοι καλά.

Ο δικός μου παράδεισος.

Οταν , κάποιες στιγμές λιγοψυχώ, όταν μαζεύονται σύννεφα στην ψυχή μου και χάνω το κουράγιο μου, οταν όλα μου φαίνονται μάταια και χωρίς σκοπό, ονειρεύομαι εναν δικό μου παράδεισο.

Δεν ειναι μεγάλος , δεν εχει τζακούζι , ουτε πολυτέλειες ....ειναι μικρός και απλός.

Ενας κήπος κι ενα μικρό περιβολάκι, οπου ονειρεύομαι, κρεμμυδάκια και μαιντανό και άνιθο και φασολάκια και μπαμιες και ...και... να μεγαλώνουν δίπλα δίπλα, με μόνη απαίτηση λίγο νερό και φώς.

Ονειρεύομαι να φυτεύω και να βλέπω τον σπόρο να βλαστάνει, να μεγαλώνει να δίνει καρπό.

Και αλήθεια οταν ανοίγω τα μάτια της ψυχής μου, οταν ξυπνάω ξανα στον κόσμο αυτό αισθάνομαι λίγο πιο αναλάφρη, με πιο πολυ κουράγιο να συνεχίσω.

Καί μέχρι να γίνει πραγματικότητα ο παράδεισος μου, πηγαίνω μέχρι το μπαλκόνι και κοιτάζω την πρώτη μου (τώρα υπάρχει και δεύτερη) μελιτζάνα μου να μεγαλώνει και να βάζει χρώμα, και τις πιπεριές μου να δίνουν καρπούς.

Ουφ, πήρα μια ανάσα.....

Σας αρέσουν;;;;

Σας αρέσει αυτό που βλέπετε;;;

Θέλετε να μάθετε να το κάνετε;; ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ.

Στον όρθιο αργαλειό με δύο μίτους, αλλά και σε φορητά πλαίσια ερευνάται μια ποικιλία τεχνικών ύφανσης, Η απλή λειτουργία αυτών των εργαλείων προσφέρεται κυρίως για τις ανισομερείς τεχνικές όπου επικρατεί το υφάδι.

Ιστορικά οι τεχνικές αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί στα επίτοιχα υφάσματα της αρχαιότητας,στις tapisseries της αναγέννησης, στα χαλιά κόμπου, τα κιλίμια,στα θηλειαστά σκεπάσματα άλλα και σε ελεύθερα έργα της νεότερης χωρουφαντικής και γλυπτικής.
Εσείς θα φτιάξετε καλύτερο!!!!!

Εργαστήριο ύφανσης σε οριζόντιο αργαλειό με δύο, τέσσερα, έξι ή οκτώ μιτάρια.

Διδάσκεται το σχέδιο του υφάσματος, η προετοιμασία του νήματος (διάσιμο του στημονιού) και το ΄΄ντύσιμο΄΄ του οριζόντιου αργαλειού, δηλ. το πέρασμα των νημάτων απο το χτένι, τα μιτάρια και το τύλιγμα στο αντί του αργαλειού.
Σας γοητεύουν τα φυσικά χρώματα;;;

Η πολύτιμη γνώση των χρωστικών ιδιοτήτων των φυτών μαρτυρείται αδιάσπαστη στον ελληνικό χώρο απο τις απεικονήσεις των κρόκων των μινωικών τοιχογραφιών και τους σωρούς της πολύτιμης κογχυλιακής πορφύρας που βρέθηκαν στα ελληνικά παράλια, έως τα ζεστά χρώματα των μεταβυζαντινών υφασμάτων και την δημιουργία της πρότυπης συντεχνίας ριζαροβαφέων στα Αμπελάκια της Θεσσαλίας.

Στα εργαστήρια των φυτοβαφών διδάσκονται παραδοσιακές και σύγχρονες μέθοδοι στερέωσης των χρωμάτων με φυτικά και χημικά υλικά βαφής με φυτά του ελληνικού χώρου (ευκάλυπτο, πεύκο, κυπαρίσσι, βελανιδιά, ροδιά, ελιά, καρυδιά, ξυνίδα, σπάρτα, μαργαρίτες, ριζάρι, σταφυλοϋακινθο και άλλα ) καθώς και με εισαγόμενα υλικά όπως χέννα, μπακάμι, κρεμέζι, κογχινέλη, αγχούσα και ίντιγκο.
Σας φαίνονται μπλεγμένα;;;;

Ας τα ξεμπλέξουμε.

Χρωματικές αρμονίες, σχέσεις και εφαρμογές των χρωμάτων στην κατασκευή και διακόσμηση του υφάσματος.

Σεμινάριο με θεωρητικό και εργαστηριακό μέρος που αφορά στις αρχές της θεωρίας των χρωμάτων και πως αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια ποικιλία καλλιτεχνικών εφαρμογών όπως το γνέσιμο, η βαφική, η υφαντική, η κεντητική, η πλεκτική, η ραπτική, η ζωγραφική, η χαρακτική, το patchwork και κατασκευές με χαρτί ή χάντρες.
Είστε ταξιδιάρικοι τύποι;;;

Ενα ταξίδι στον κόσμο μέσα απο στημόνια και υφάδια......σας ταιριάζει!

Το ύφασμα υπήρξε ανέκαθεν ενας φορέας στήριξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Εφερε σε συνάφεια σταθερές κοινωνίες αλλά και πλάνοδιες, συνέδεσε χερσαίουν και θαλάσσιους δρόμους , αποτέλεσε μέσον επικοινωνίας ανάμεσα σε πλούσιες πόλεις και κόσμους απομόνωσης.

Η μελέτη των νηματοφόρων και χρωστικών υλικών, των κλωστικών και υφαντικών εργαλείων, των τρόπων αλλα και των συμβολισμών που ο άνθρωπος χρησιμοποίησε παγκόσμια για να κοσμήσει το σώμα του με μιά ευδαίμονα ,αλήθεια ποικιλία, πραγματοποιεί μια διείσδυση στην ιστορία και παρέχει επίγνωση της πολύχρωμης ανθρώπινης μοίρας.

Σε αυτές τις θεωρσητικές κι εργαστηριακές συναντήσεις θα ξετυλίξουμε το ύφασμα, θα το γνωρίσουμε και θα το αγαπήσουμε μελετώντας το περιβάλλον που το γέννησε, τους ανθρώπους που το έφτιαξαν, τους μαγικούς και θρησκευτικούς συμβολισμούς που το σφράγισαν.

Σε όλα τα παραπάνω διδάσκει η Σοφία Τσουρινάκη, καθήγητρια και τεχνολόγος αρχαίου υφάσματος.

Τηλ. για επικοινωνία και πληροφορίες 6948270792

Γραφεία ΣΕΝ Κολοκοτρώνη 3 (4ος όροφος) τηλ. 210 3227 344.

στημόνια και υφάδια

Σας ειχα πεί οτι θα έφερνα τον αργαλειό στην αθήνα......

λοιπόν ήρθε η ώρα να σας δείξω τα πρώτα έργα μου......τελείως δικά μου

ειναι λίγο αλλόπροσαλα στην επιλογή χρωμάτων αλλα ειναι τα πρώτα........
ενα μαξιλάρι για το αυτοκίνητο
κι ενα χαλάκι για την κουζίνα
η μονη σχέση αυτής της μπάλλας που ειναι η πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω μπάλλες με την τεχνική τεμάρι , με τα προηγούμενα ειναι οτι φτιάχτηκε με νήματα.

Με δυσκόλεψε αρκετα και δεν ειμαι και ευχαριστημενη με το αποτέλεσμα. επιφυλάσσομαι να κάνω τις αλλες καλύτερες.

κοκκινο καπέλο

Ηταν τέτοια εποχή, οταν αφου τελειώσαμε την πρακτική εκπαίδευση, τοποθετηθήκαμε σε σταθμούς σαν υπεύθυνο προσωπικό. Οπως γίνεται συνήθως, πρώτα βάζουμε το τηγάνι στην φωτιά και μετά πάμε για ψάρεμα, ετσι κι εμείς βγήκαμε για δουλειά χωρίς στολή και χωρίς καπέλο. Κι άντε χωρίς στολή δουλεύεις, χωρίς καπέλο ομως οχι. Ετσι οι πιο πολλοί (μερικοί είχαν κονέ και προμηθεύτηκαν καπέλο) ψάχναμε ποιός παλιός θα μας δάνειζε το δικό του.

Αλλοι το έδιναν με χαμόγελο, άλλοι στραβομούτσουνιαζαν και μερικοί το κλείδωναν στο συρτάρι ή το έπαιρναν μαζί τους. Τέλος πάντων με τόν εναν ή με τον άλλον τρόπο , πάντα κάτι γινόταν και δουλεύαμε.

Εγώ ήμουν τυχερή γιατί οι ΄΄ παλιοί΄΄, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι, που τους θυμάμαι με αγάπη, δεν είχαν τέτοια κολλήματα κι έτσι το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν στο μέγεθος του καπέλου. Και οι δύο φορούσαν το μεγαλύτερο νουμερο. Πολλές φορές οταν έπαιρνα ενα αυστηρό επαγγελματικό ύφος (αυτό που κρύβει τον φόβο) τσούπ!! έπεφτε το καπέλο στα μάτια μου. Χειρότερα...οταν έπρεπε να δώσω κάποιο χαρτί και η μηχανή ήταν ντήζελ το έργο παιζόταν ως εξής: σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου, τέντωνα το χέρι ψηλά να φθάσω το παράθυρο της μηχανής , έγερνα το κεφάλι λίγο πίσω ....κι έσκυβα να σηκώσω το καπέλο που μου είχε πέσει και να το ξαναφορέσω.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά η δουλειά γινόταν. Θυμάμαι μια απο τις πρώτες φορές που έδιωξα τραίνο σαν υπεύθυνη σταθμάρχης. Παρασκευή απόγευμα, χαμός στον σταθμό, κόσμος πολύς και φθάνει το τραίνο ασθμαίνοντας. Οι επιβάτες συνωστίζονται...γρήγορα το τελευταίο εισητήριο... ο τηλέγραφος χτυπάει πρέπει να απαντήσω, το τραίνο σφυρίζει ,γρήγορα εξω να το διώξω.

Κι οπως περνάω τα βαγόνια για να πάω κοντά στην μηχανή, ακούω απο ενα ανοικτό παράθυρο μια γυναικεία φωνή....θεέ μου, γυναίκα μας διώχνει, θά φθάσουμε άραγε;;;

Η αλλη οψη του ιδιου νομίσματος.....

...ερχεσαι στο χωριό;;; έχουμε και πανηγύρι σε λίγες μέρες....

η φράση αυτή και η αποδοχή της, σηματοδότησε μια απο τις ομορφότερες εβδομάδες του καλοκαιριού....για να ειμαι ειλικρινής, την ομορφότερη.

Με τον ερχομό της, απο την πρώτη στιγμή που μπήκε στην αυλή, λές κι ενας ανεμος ελευθερίας και γαλήνης παρέσυρε την σκόνη της καθημερινότητας και μας αφησε ανάλαφρες .

Πως μπορώ να περιγράψω τις ημέρες αυτές;;;

Κολυμπούσαμε με τις ώρες ......και δεν βάζαμε γλώσσα μέσα, εμείς και οι γλάροι

Φάγαμε αχινούς που τους ψαρέψαμε εκείνη την στιγμή....

Μου εδειξε το κοχύλι πορφύρα, κι αφου το άνοιξε εβαψε μια άκρη απο το παρεό της , και ειδα το ΄΄θαύμα΄΄ με το φώς του ήλιου, ή άκρη του παρεό να παίρνει ολο και πιο βαθύ πορφυρό χρώμα.

Αμαρτήσαμε με τσηζκαίηκ και σοκολατόπιτες....αλλά δεν μετανοιώσαμε

Στο φώς των κεριών, το βράδυ μιλούσαμε για μας, για τον κόσμο , για τον Γιάλομ και τον Πεκ,για αυτα που μας βασάνιζαν και μας έκαναν χαρούμενες...μιλούσαμε και επικοινωνούσαμε.

''Γκρίνιαζε΄΄ που τα κουνούπια δεν με πλησιάζουν καθόλου...τι σόι φίλη ειμαι, αφου τα στέλνω όλα σ΄εκείνη;

Περπατήσαμε σέ αγαπημένες διαδρομές και φάγαμε παγωτό.....

Στο πανηγύρι πήγαμε αλλα φύγαμε γρήγορα......δεν ήταν οτι καλύτερο...

Την επόμενη φορά ήδη σχεδιάζουμε, βραδυές μπροστά στην σόμπα μ΄ενα ποτήρι σαγκρία ......

Σ' ευχαριστώ.

Αγάπα τον φίλο σου........

Γύρισα απο το αγαπημένο μου αναπλάκι, χθές βράδυ....

Εριξα μια ματιά σε σάς......δεν γινόταν αλλιώς, αισθάνομαι την ελλειψη της επικοινωνίας οταν λείπω πολλές μέρες.....αλλαξα και την φωτο στο προφίλ μου (αν και δεν βρήκα αυτή που ήθελα, το κόκκινο καπέλο που φορούσα χρόνια στην δουλειά μου) και τώρα λίγο ήρεμη κάθομαι να γράψω τις σκέψεις που με προβλημάτισαν τις τελευταίες μέρες.

Εχω μία φίλη και χρησιμοποιώ την λέξη αυτή με τον σεβασμό στην βαρύτητα της.

Φίλη αληθινή που αν και πολύ μακριά, στην άλλη άκρη της ελλάδας, μου στάθηκε και συνεχίζει να το κάνει.

Φέτος την φιλοξένησα στο ναύπλιο μαζί με την οικογένεια της.

Το ήθελα πολύ να έρθουν και το χάρηκα ειλικρινά.

Ειχα κάνει σχέδια και ειχα καταστρώσει πλάνα εξόρμησης στις γύρω περιοχές για να τις γνωρίσει.

Ολα μα όλα τα κατάργησε με την στάση της.

Η αιτιολογία στην οποία επέμεινε , ήταν οτι δεν ήθελε να με κουράσει. Ούτε στιγμή δεν πέρασε απο το μυαλό της οτι ετσι μου στερούσε την χαρα της φιλοξενίας.

Εναν υπνο κι ενα πιάτο φαγητό το βρίσκεις παντού. Ομως στάθηκε μόνο εκεί. Ολα τα άλλα που της πρότεινα τα εβρισκε ή κουραστικά ή αδιάφορα ή δεν της αρέσανε.

Μόνο μια εκδρομή μέχρι τις Σπέτσες κάναμε κι αυτή με γκρίνια για την διαδρομή (δεν της αρέσανε οι ανηφόρες στα Δίδυμα) και μια επίσκεψη στην Επίδαυρο .

Αρνήθηκε κατηγορηματικά να πάμε στην παράσταση που δινόταν την περασμένη βδομάδα, οπως αρνήθηκε να πάμε στο Παλαμήδι για την μουσική βραδιά με την πανσέληνο.

Πρώτη φορά στην ζωή μου φιλοξένησα ανθρώπους που τους άρεσε να την ΄΄βγάζουμε΄΄ σ΄ενα παγκάκι στον φάρο στο Ναύπλιο, απο το να καθίσουμε κάπου αλλού.

Επειδή στην Κρήτη, τον δεύτερο τόπο καταγωγής μου, εχουμε μια παροιμία που λέει, ο ξένος απάνω στην κεφαλή μου.....συμφώνησα σε ολα οσα τους αρέσανε και σε καμμιά περίπτωση δεν επέβαλα την γνώμη μου.

Αισθάνθηκα ανήμπορη ομως να αντιδράσω οταν σε όλα τα πράγματα που κάναμε ή στις περιοχές που πήγαμε (βιβάρι, κάντια, μύλους, κεφαλλάρι, καραθώνα) σε όλα ανεξαιρέτως, είχαν (οικογενειακά) να αντιπαραθέσουν τις δικές τους εντυπώσεις απο ενα συγκεκριμένο νησί που πηγαίνουν κάθε χρόνο διακοπές, και οι οποίες εντυπώσεις ηταν φυσικά υπέρ του νησιού.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οταν δεν τους άρεσε το Μπούρτζι.

Με τον άντρα μου εχουμε πάει διακοπές σχεδόν σε ολα τα νησια των Κυκλάδων και οχι μόνο.

Ποτέ δεν κάναμε συγκριση οταν μας φιλοξενούσαν ,ποτέ μπροστά στους οικοδεσπότες μας (και σαν οικοδεσπότες βλέπαμε τους κατοίκους των νησιών που επισκεπτόμαστε και που συνηθίζουμε να πιάνουμε κουβέντα για να γνωρίσουμε τα μέρη τους).

Οταν επέστρεψα ήμουν έξαλη. Πρώτα με τον εαυτό μου που άφησα να με παρασύρει ή στεναχώρια, και μετα με την φίλη μου.

Σήμερα είμαι σε πολύ καλύτερη διάθεση -βοήθησε πολύ κι ο αντρας μου που ειναι πολύ ήρεμος και καταφέρνει πάντα να με ηρεμεί.

Και πάλι καταλήγω στην αγαπημένη φράση οτι οι παροιμίες ειναι πάντα σωστές.... αγάπα τον φίλο σου με τα ελατώματα του......

(σε λίγες μέρες ξαναφεύγω για το αναπλάκι μου και πιστεύω να ξεκουραστώ.....)

αέρινες νότες

Η χρήση του παρέμεινε η ιδια. Να σκεπάζει, να ομορφαίνει , να δημιουργεί.

Η ομορφιά, πάντα είναι πηγή δημιουργίας.....ενός χαμόγελου, μιας σκέψης...

Ο αρχικός του προορισμός........αν μεγάλωνε λίγο, ήταν κάλυμα κρεββατιού.

Αφησε όμως την ακινησία και την μοναχικότητα της κρεβατοκάμαρας, και προτίμησε την κίνηση του αέρα, το παιχνίδισμα του ήλιου, την συντροφικότητα ενός μικρού παράθυρου.

Ενας μικρός έρωτας, που παίζει με το φώς και την σκιά, που δονείται απο τις αέρινες νότες και θα μου θυμίζει πάντα την φίλη που μου το χάρισε, μια γυναίκα ερωτευμένη με την ζωή, την χαρά , την δημιουργία.

Ανάταση ψυχής

Τώρα τι να πώ;. Πως να εξηγήσω το γεγονός οτι κάθε , μά κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό του άντρα μου, η ψυχή μου ανασταίνεται.

Ειναι οι ρυθμοί της ζωής εκεί τόσο ανθρώπινοι ή ίσως να φαίνονται ετσι σε μένα, που έρχομαι απο μια ζούγκλα,που χαλαρώνω, ηρεμώ, γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Ετσι κι αυτο το σ/κ. Επειδή ψάχνω να βρώ αιτίες για να τους παρατάω και να φεύγω, αυτη την φορά, μου την έδωσε ο γιος μου. Ο οποίος ειναι ήδη εκει με συμφοιτητές του, και μου ζήτησε να φτιάξω το σπίτι -οχι οτι ήθελε φτιάξιμο- αλλα ευκαιρία να μου δίνεται.

Ετσι αφού την παρασκευή το απόγευμα, δεινοπάθησα μαζί με άλλους που ψαχνουμε κάθε σ/κ μια ανάσα δροσιάς, εφθασα γύρω στις 8 στην καραθώνα. Είχα προνοήσει και φορούσα το μαγιό μου.

Ηταν ενα μαγευτικό μπάνιο, μετά την κούραση του ταξιδιού.

Το Σαββάτο είχα προγραμματίσει να πάω Επίδαυρο. Το Εθνικό Θέατρο ανέβαζε την ΄Αλκηστη του Ευριπίδη.

Δεν ειχα εισιτήριο και είχα ενα άγχος μή τυχόν δεν βρώ αλλα ευτυχώς βρήκα και μάλιστα κάθισα και σε μπροστινή θέση.

Η υπόθεση του έργου.....

ο Απόλλωνας σκοτώνει τους Κύκλωπες για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιού του Ασκληπιού και καταδικάζεται να υπηρετηση για εναν χρόνο τον Αδμητο. Οταν μαθαίνει οτι θα πεθάνει νέος, καταφέρνει και κερδίζει ενα ασυνήθιστο προνόμιο. Ο Αδμητος δεν θα πεθάνει, αν κάποιος άλλος πάρει την θέση του. Μόνο η γυναίκα του η΄Άλκηστη δέχεται και πεθαίνει.

Την ημέρα της κηδείας ο Αδμητος φιλοξενεί στο παλάτι του τον Ηρακλή, στον οποίο δεν λέει τίποτα για να μην τον στεναχωρέσει. Οταν ο ήρωας μαθαίνει τι εχει συμβεί αποφασίζει να βοηθήσει τον φίλο του και ξαναφέρνει πίσω την γυναίκα του...

Δεν ειμαι κριτικός και δεν μπορώ να κρίνω την παράσταση παρα μόνο με την αισθηση που μου δημιούργησε.

Οσο διαχρονικά κι αν ειναι τα νοήματα του έργου -όχι μόνο του συγκεκριμμένου- δεν μου πάει να βλέπω τον χορό με σινιέ ταγεράκι οι γυναίκες και κατάμαυρο -μαφιόζικο-κουστούμι οι άντρες, ούτε τον Ηρακλή με στολή εκστρατείας, ούτε τον Αδμητο με μια στενή μάξι φούστα.

Οπότε εστιάζω την προσοχή μου, μόνο στην απόδοση του έργου και στο ίδιο το έργο βεβαίως.

Απο τους ηθοποιούς ξεχώρισα τον Κ. Μπερικόπουλο που υποδυόταν τον Φέρη, πατέρα του ' Αδμητου και ο οποίος αν και υπέργηρος , αρνήθήκε να θυσιάσει την ζωή του για το παιδί του.

Και ο οποίος κρίνει την πράξη της νύφης του μ΄αυτά τα λόγια... ετούτη εδώ δεν ηταν ξεδιάντροπη για σένα. Ηταν απλώς ανόητη........

με τον οποίο φυσικά συμφωνώ.

Σας κούρασα. Απλά η μαγεία της βραδιάς συνεχίζεται μέχρι σήμερα, που ειμαι δυστυχώς στην Αθήνα.
Και για να μη ξεχνάω και τις κατασκευές μου. Αυτό ειναι το τραπεζάκι με τις πεταλούδες. Ακόμα κι εδώ τις φοβάμαι.

Τώρα θα μου πείτε ...και πότε έφτιαξες το σπίτι;;;;

Δύο φεγγάρια.....τον Αύγουστο

Την 27η Αυγούστου 2009 και 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, κοιτάξτε τον ουρανό.

Ο πλανήτης Αρης θα είναι πολύ λαμπερός.

Θα είναι το ίδιο μεγάλος όπως και το φεγγάρι παρόλο που θα βρίσκεται 34,65 εκατομμύρια μίλια μακριά απο την Γη.

Προσπαθήστε να μή χάσετε το γεγονός αυτό.

Θα τον βλέπουμε με γυμνά μάτια σαν να έχει η γή δύο φεγγάρια!!!!!!

Η επόμενη φορά που θα λάβει χώρα το γεγονός αυτό θα είναι το 2287 , που σημαίνει οτι κανένας μας δεν το δεί δεύτερη φορά....

Αυτό κι αν γίνεται μια φορά στην ζωή μας!!!!!!

Εποχές

Πώς έρχονται οι εποχές;; Είναι απλά μια ημερομηνία και αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς....ώρα , λεπτό.....σήμερα αρχίζει και επίσημα το καλοκαίρι....

Μήπως έχει να κάνει και με γεγονότα, πράξεις ,θύμησες γεύσεις που σηματοδοτούν για τον καθένα ξεχωριστά την αρχή και το τέλος μιάς εποχής;;

Ακούω τα μικρά παιδιά, του σχολείου να θεωρούν το καλοκαίρι περίπου συνώνυμο με το παιχνίδι και σκέφτομαι οτι στην παιδική μου ηλικία το σχολείο ηταν συνώνυμο με το παιχνίδι, το οποίο και συνεχιζόταν μετά στις γειτονιές και στις αυλές...

Για μένα το καλοκαίρι αρχιζε με γεύσεις και μυρωδιές.....

Την αξέχαστη γεύση των άγουρων βερυκοκων , που κλείναμε τα μάτια απο την ξινή τους γεύση, την γλύκα των κερασιών και τον ήχο που έκανε στο στόμα το κρουστό τζάνερο.....

Καί όλα αυτά .....τα κλέβαμε.

Τα Διώροφα της Καλαμαριάς τότε ειχαν κήπους με δέντρα και πολλές φορές οι ιδιοκτήτες τους ισα που προλαβαίναν να γευτούν τα φρούτα του κήπου τους....

Δεν υπάρχει πιο νόστιμο φρούτο απο αυτό που έκοψες βιαστικά, πολλές φορές σκαρφαλώνοντας στο δέντρο, το σκούπισες στο φόρεμα και το έφαγες.....ας ήταν ενα κεράσι ή ενα βερυκοκο.....

Αργότερα, άλλα γεγονότα σηματοδοτούσαν τον ερχομό του καλοκαιριού, οι άδειες απο την δουλειά, το κλείσιμο των σχολείων, πράγματα ουδέτερα και χωρίς ένταση.

Αυτό το γλυκό το δοκίμασα πρίν πολλα πολλά χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Το έφτιαχνε μια θεία μου, και ειναι δύο κρέμες (μια κρέμα βανίλια και μια κρέμα που αντι για γάλα βάζουμε πορτοκαλάδα) , και τις χωρίζουν μπισκότα μιράντα....

Το φτιάχνω πολύ συχνά, το καλοκαίρι γιατί ειναι δροσερό και ελαφρύ.....

Την τελευταί φορά που το εφτιαξα, μόλις ηρθε η κόρη μου και το είδε , ειπε.....

αχ μαμά , μόλις κάνεις το γλυκό αυτό ξέρω οτι ηρθε το καλοκαίρι........

Ακούω......

Πως το προτιμάτε.......

έτσι ;;;

ή έτσι;;;;

Περι σκάρων

Το περασμένο σ/κ έκανα ενα ταξίδι αστραπή στην Κρήτη, στο χωριό της μητέρας μου. Επρεπε να καθαρίσω το σπίτι γιατι ο γιός μου θα πήγαινε με φίλους του για διακοπές.

Κουράστηκα γιατί κλειστό εναν ολοκληρο χρόνο είχε πολλή δουλειά και δεν ήθελα να αφήσω καμμιά εκκρεμότητα (τελικά άφησα!!)

Πρόλαβα ομως έκανα και μπάνιο στο (αιώνια) φουρτουνιασμένο κρητικό πέλαγος (καραθώνα και πάλι καραθώνα!!) .

Το μεσημέρι της κυριακής ημουν καλεσμένη σε μια ξαδέλφη μου, και οταν έφθασα ειδα οτι ειχε σκάρους στα κάρβουνα.

Ψάρι που αφθονεί στα παράλια της κρήτης και εχει την εξης ιδιομορφία. Μαγειρεύεται οπως βγαίνει απο την θάλασσα.

Δυο παλιές παροιμίες απηχούν την παμπάλαιη συνήθεια να μαγειρεύεται ο σκάρος οπως ψαρεύεται..

Σκάρος άξυστος κι αξεκοίλιαστος και

Σκάρο με λένε, ψήσε με και το σκατό μου φάτο

στην δε Ιεράπετρα λέγαν μια άλλη παροιμία

σκάρος είμαι, ψήσε με και βάλε με στο πιάτο

μπόλικο λάδι ρίξε μου και τ΄αντερο μου φάτο.

Σας πληροφορώ οτι ηταν πεντανόστιμος. Η δε πετσούλα του ξεροψημένη -με τα λέπια- και μέ μπόλικο λαδολέμονο επάνω ηταν .....καταπληκτική.

Αυτα περι σκάρων.

Διότι εκτός απο συγύρισμα μου προέκυψε και αλλη δουλειά.Τις φωτο τις εβγαλα ,διότι οταν ανέφερα το συμβάν στον αντρα μου, μου είπε οτι ειναι αδύνατο να το διορθώσω μόνη μου και ετσι έπρεπε να εχω πειστήρια.

Στο περιβόλι με τις πορτοκαλιές, κόψανε με κλαδεύτηρο -οπως λένε εδω- τον σωλήνα ποτίσματος. Και επειδή έπρεπε να ποτιστούν τα δεντρα αποφάσισα να τον διορθώσω μόνη μου

Φαίνεται το κόψιμο, και τα ΄΄ξέφτια΄΄ που φαίνονται ειναι το λάστιχο που μαλάκωσε με την ζέστη και πετάχτηκε έξω.

Αφού έκοψα με πριόνι τον σωλήνα , καθάρισα με μαχαίρι οτι προεξείχε ......
πέρασα τον σύνδεσμο -εδω δυσκολεύτηκα ,γιατί ηθελε δύναμη για να περάσει μέχρι μέσα η σωλήνα- και ορίστε το αποτέλεσμα!!!!!!!!!

Μαγική βραδια

Ζούμε σ΄εναν κόσμο μαγικό,
με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβητό.......

Με το τραγούδι Ελένη, ξεκίνησε η χθεσινή συναυλία του Θ.Μικρούτσικου στο Ηρώδειο.
Μαγική βραδιά. Γεμάτο το αρχαίο Θέατρο, με ενα κοινό ενθουσιώδες που δεν σταμάτησε να σιγοψιθυρίζει τους στίχους των τραγουδιών.
Ο Θ.Μικρούτσικος ειτε καθόταν στο πιάνο ειτε διεύθυνε την ορχήστρα γέμιζε με την πληθωρική του παρουσία ολον τον χώρο.
Οι τραγουδιστές συμμετείχαν οχι μόνο με την φυσική τους παρουσία στον χώρο αλλα με την ενταση που εδιναν στην ερμηνεία κάθε τραγουδιού. Σε κανένα τραγούδι δεν μου δημιουργήθηκε η εντύπωση οτι....αντε να το πουμε να τελειωνουμε.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα αλλα τραγούδια, ο κόσμος -κι εγω- ξεσηκώθηκε μόλις άρχισαν τα τραγούδια σε στίχους του Ν.Καββαδία.
Ταξίδεψα ,οχι μόνον στις θάλασσες των τραγουδιών, αλλα πίσω στα χρόνια της νιότης μου, οταν πρωτογνωρισα τον ποιητή και τα ποιηματα του διαβάζονται ξανά και ξανά.
Χάρηκα, με την συγκίνηση και τον ενθουσιασμό της κόρης μου.
Στο τέλος ορθιοι χειροκροτούσαμε τον συνθέτη και τους ερμηνευτές, φωνάζοντας ..κι αλλο ,κι αλλο.........χωρίς δυστυχώς να μας κάνουν το χατήρι.

Ηταν μια μαγική βραδιά.
(Επειδή δεν βάζω μυαλό -ποντιακό κεφάλι - ξαναφόρεσα τις πλατφόρμες μου.)

Το τιμημα της ματαιοδοξίας

Ολη την χρονιά που μας πέρασε πηγαινα στα μαθήματα με παντελόνι και αθλητικά παπούτσια. Αναπαυτικά , παντός καιρού και βολικά.....Κομψά ;;;; οχι καθόλου αλλα λίγο μ΄ενοιαζε. Αρκεί που βάδιζα γρήγορα.
Την περασμένη Κυριακή ήταν η γιορτή μας. Του αργαλειού.
Πήγαινε γιορτή με αθλητικά και μπλουτζήν; Δεν πήγαινε!!!
Ετσι έβαλα ενα litle black dress , εβαλα και τις καινούριες πλατφόρμες και πήγα. Ομολογουμένως αισθάνθηκα ομορφα ετσι ντυμένη. Η ματαιοδοξία της εμφάνισης σ΄ολο της το μεγαλείο. Ηταν μια πολυ ομορφη γιορτή -για την οποία θα σας μιλήσω και θα σας δείξω τις φωτο που έβγαλα στην επόμενη ανάρτηση. Περίμενα οτι θα με πονούσε η μέση μου, το παθαίνω κάθε φορά που φοράω παπούτσια με τακούνι αλλά οχι τόσο πολύ.
Απο την νύχτα αρχισαν τα προβλήματα. Μια χρόνια σπονδυλολισθηση -παράσημο της χρονιάς που αποφάσισα να κάνω σέρφινγκ χωρίς να πάρω κανένα μάθημα, επειδή πίστευα οτι αρκούσε να μπορείς να σταθείς πάνω στην σανίδα- ξύπνησε ξαφνικά και δεν μπορούσα να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Οταν τα καταφερα, κούτσαινα τόσο πολύ, που σκέφτηκα σοβαρά οτι μάλλον θα χρειαζομουν νοσοκομείο. Τελικά πήγα νοσοκομείο αλλά οχι για μένα , αλλά για την κόρη μου. Βαρια αναπνευστική λοίμωξη, η γραμμή που την χώριζε απο την πνευμονία ηταν αχνή.
Δεν ηταν εύκολη η εβδομάδα. Η κορη μου να ψήνεται εγω να μην μπορώ να κουνηθώ καλα-καλά.
Το κερασάκι στην τούρτα;; Ο άντρας μου που έτυχε να εχει ρεπό εκείνες τις ημέρες. Δεν εφτανε που εγω πόναγα και κούτσαινα, που η κόρη μου ειχε μέχρι 40 πυρετό, έπρεπε να τον καθησυχάζω συνεχώς οτι θα γίνει καλά κι εγω θα σταματήσω να πονάω. Η αγάπη του και η ανησυχία του για τις γυναικες του, ηταν συγκινητική αλλά ......βρε παιδί μου δεν τό έχετε μέσα σας να κάνετε τις νοσοκομες.
Τέλος καλό ,όλα καλά και ετσι σήμερα βγήκα μια βόλτα να σας επισκεφθώ.

Ειστε όλοι προσκεκλημένοι.

Η προσκληση για την ημερίδα του Ιστορικού Υφαντουργείου ΣΕΝ.

Θα γίνει την Κυριακή 14 Ιουνίου 2009, ώρα 7.00 μ.μ. με ελεύθερη είσοδο , στην Λ. Αμαλίας 38, Αθήνα.

Θα μιλήσει η Σοφία Τσουρινάκη, τεχνολόγος αρχαίου υφάσματος ,θα έχουμε εκθεση υφαντουργικών και κλωστικών εργαλείων, και μια συλλογή κοπτικών υφασμάτων απο την Αίγυπτο του 5-9ου αι.μ.Χ..

Θα εχουμε και μουσική και τραγούδια.

Αξίζει να ερθετε. Σας περιμένουμε.

ενα βραβείο

Θέλω να ευχαριστήσω την αναστασία για το βραβείο που μου έδωσε. Το θεωρώ ενα βραβείο οχι για τα έργα που φτιάχνω , οσο για την αγάπη που εχω για την δημιουργία.

Και το δέχομαι με χαρά.

Λοιπόν το βραβείο λέει να πούμε 5 λόγους που μας κάνουν να δημιουργούμε, που αγαπάμε να κάνουμε.

1. με συναρπάζει η ιδέα της μεταμόρφωσης...... πηλός-μάσκα, κλωστή-κάδρο- νήμα-ύφασμα.....

2.μου αρέσει να δημιουργώ απο παλιά αντικείμενα, καινούρια.Φέρνω σε δύσκολη θέση καμμια φορά τα παιδιά μου -ο αντρας μου το έχει συνηθίσει- οταν χωρίς να ντρέπομαι καθόλου, μαζεύω πράγματα που έχουν πετάξει και απο αυτά δημιουργώ καινούρια.

3.χαίρομαι να χαρίζω οτι φτιάχνω, και αισθάνομαι περήφανη οταν η κόρη μου μού ζητά να της φτιάξω δώρα για τις φίλες της.

4. Πιστεύω οτι θα εχω γεράσει την ημέρα που δεν θα με ενδιαφέρει να μάθω κάτι καινούριο για να δημιουργήσω. Ανακατεύομαι με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους αντικείμενα και δεν έχω χρόνο για να βαρεθώ. Απολαμβάνω τον πηγαιμό για την Ιθάκη.

 

5.Η πρώτη μου αγάπη ειναι το βελονάκι , αλλά συνεχώς προστίθενται νέες (στεφάνια και διακοσμήσεις με αποξηραμένα λουλούδια και καρπούς, κεριά, μέταλο, ξύλο και τώρα αργαλειός.)

Με την σειρά μου , χαρίζω το βραβείο δημιουργίας  στην Αλίκη, το Δρομάκι,την Κόκκινη Ομπρέλα,την Μια καλή μια ανάποδη και την ζαχαρένια (και η μαγειρική ειναι δημιουργία).

τρομερή γιαγιά

Η μητέρα μου βρίσκεται στην δύσκολη και ευάλωτη ηλικία των 88 χρονών....καί κάτι, που η ψυχή ειναι αγέραστη αλλα το σώμα δεν υπακούει.

Παρ΄ολα αυτά δεν το βάζει κάτω. Βγαίνει για ψώνια, πηγαίνει να πληρώσει τους λουγαριασμούς μόνη της και  συνεχίζοντας μια συνήθεια χρόνων - οταν ζούσαμε στην θεσσαλονίκη, κατέβαινε κάθε σάββατο στου μοδιάνο και στου βλάλη για ψώνια- κατεβαίνει στην αθηνάς και στους γύρω δρόμους για οτι χρειάζεται.

Πως τα καταφέρνει;;;; Οταν δεν εχει κατα νού να πάρει πολλά πράγματα, βάζει στους ωμους ενα παλιό σακίδιο του γιού μου, και σε κάθε αγορά που κάνει παρακαλά τον πωλητή και της βάζει οτι πήρε στον σάκκο. Φυσικά καταλήγει να επιστρέψει σπίτι κοιτάζοντας το πεζοδρόμιο αλλα ειναι κάτι που την κάνει να αισθάνεται ζωντανή και χρήσιμη.

Οταν εχει πολλά πράγματα, παίρνει μια συρόμενη τσάντα. Πάντα βρίσκεται κάποιος άνθρωπος να την βοηθήσει στο ανέβασμα και κατέβασμα στο τρόλευ.

Δεν ειναι οτι δεν θέλω να την βοηθήσω. Απλά σέβομαι την επιθυμία της να ειναι οσο της επιτρέπεται ακόμη αυτόνομη,κάτι που την βοηθάει να μην πέσει σε γεροντική κατάθλιψη.

Η συμφωνία μας....... με παίρνει τηλ. οταν φεύγει και οταν γυρίσει.

Δεν ειναι πάντα ολες της οι διαδρομές ήσυχες και χωρίς απρόοπτα. Την έχουν κλέψει μέσα στην εκκλησία, την εχει  ρίξει κάτω  ενας τσαντάκιας με μηχανή, αλλα οπως λέει  ..αλοίμονο αν ο φόβος μας κλείσει μέσα στο σπίτι....

Περπατάει σκυφτή, κρατάει μπαστούνι  και κάθε τόσο στέκεται, σηκώνει το κεφάλι , χαράζει διαδρομή και συνεχίζει, τό ιδιο κάνει κι οταν διασχίζει δρόμο.

Προχθές , βγήκε το πρωί για να πάει για ψώνια. Σε κάποιο σημείο, στάθηκε και έλεγξε τον δρόμο για να περάσει απέναντι.......

....ευτυχώς που εκεί που στάθηκα υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα, και μπόρεσα να στηριχθώ. οπως κοιτάζω, βλέπω μια μοτοσυκλέτα, μεγάλη ήταν, να έρχεται απο την απέναντι πλευρά του δρόμου, και ξαφνικά την βλέπω να έρχεται καταπάνω μου......σηκώνω το μπαστούνι ,κι οταν ήρθε κοντά μου φωνάζω..... τι θέλεις;;; να με σκοτώσεις ή να με κλέψεις;;; και του δίνω μια με την μαγγούρα.....δεν τον χτύπησα ομως, την έφαγε το κάθισμα πίσω του.... μετά έφυγε. (η αφήγηση με δικά της λόγια).

Για την ιστορία, δεν γύρισε σπίτι μετα απο το συμβάν αυτό. Κατέβηκε στην αγορά, ψώνισε και μου το είπε στην επιστροφή.

Και για κερασάκι στην τούρτα, το βράδυ κάνανε απόπειρα διάρηξης στο σπίτι της, σχετικά νωρίς , γύρω στις 11.30. Ηταν ξύπνια, τους φώναξε , σήκωσε κι ο Οδυσσέας την πολυκατοικία στο πόδι με το άγριο γαύγισμα του, και φύγανε.

Το λέει η ψυχούλα της.....

Επαιξα την πρώτη πεταλιά

Μετά απο μέρες απουσίας ....επέστρεψα. Ο υπολογιστής ειχε κάποιο πρόβλημα (σφύριζε σαν βοσκόπουλο......) έπρεπε να του κάνουμε και φορμάτ, οπότε για λίγο εμεινα χωρίς την παρέα σας.

Δεν κάθισα ετσι, εφτιαξα κάμποσα πράγματα στο χωριό που θα σας τα δείξω σιγά σιγά.

Προς το παρόν σας δείχνω τα πρώτα δείγματα υφαντικής που πήρα.

Υπάρχουν κι άλλα τα οποία τα παίρνουμε κάθε φορά που τελειώνει το στημόνι και τα οποία ειναι πιο όμορφα  κατά την γνώμη μου. 

Στα μάτια μου η βελτίωση ειναι εμφανής, αν και οι φωτο δεν ειναι με την σειρά που υφάνθηκαν τα δείγματα.

Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ  στήθηκε, και υφαινα τις πρώτες μου σειρές.....επαιξα τις πρώτες μου πεταλιές.

Αν και δεν θέλω να γίνω κουραστική με λεπτομέρειες για την ύφανση....προσέξτε την κάτω φωτό. Ειναι υφασμένο το δείγμα με δίμιτη ύφανση.


αυτό που μου άρεσε περισσότερο ειναι η δυνατότητα να κάνω δαντέλα στον αργαλειό, οπως φαίνεται στο τελευταίο δείγμα.
Σας φιλώ και χαίρομαι που ξαναγύρισα.