Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Ξανα απο την αρχή.

Ξάπλωσα, δίπλωσα τα ποδια μου στο στηθος, στην εμβρυϊκή στάση,χαμήλωσα το κεφάλι, εκλεισα τα μάτια και άρχισα να τυλίγομαι στο κουκούλι της άρνησης.
Κάθε φορά πιο εύκολο κάθε φορά πιο οδυνηρό.
Αυτή την φορά ομως δέν επεσα στην παγίδα της αυτολύπησης.
Η γνώση οτι θα περάσει μ΄εκανε να το αντιμετωπίσω σαν ίωση. Που θα πάει... θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει.
Κάθε μου πράξη, έπρεπε να περάσει πρώτα απο το μυαλό μου με την μορφή της ολοκληρωμένης πρότασης....
Πρέπει να μαγειρέψω...... πρέπει να πάω στον φούρνο..... πρέπει....
Η ξεκούραση της ρουτίνας πήγε περίπατο.
Ακόμα κι ετσι ομως απέλαυσα κάποια πράγματα που τα έκανα επειδή.....πρέπει.
Πρέπει να πάω στην εκθεση για τα 70 χρόνια ραδιοφώνου...και πέρασα 2 μαγευτικές ώρες και εφυγα με 20 cd απο θεατρικές ραδιοφωνικές παραστάσεις.
Πρέπει να πάω στο μουσείο λαϊκής τέχνης και μαγεύτηκα απο τα εκθέματα με την βοήθεια της δασκάλας μου στην υφαντική που μας τα εξήγούσε. Ασε που μετά μαζευτήκαμε ολες σ΄ενα μαγαζί στου Ψυρρή οπου το κρασί που έρρεε μας εκανε να μην βάλλουμε ....ωλο κάτω απο τον χορό .
Σ΄αυτήν την συννεφιασμένη περίοδο υπήρχαν 2 πράγματα που τα έκανα χωρίς .....πρέπει.
Το πρώτο οταν κατέβαινα στο χωριό, στο Κατσίγρι. Εκεί ελευθερώνεται η ψυχή μου.
Το δεύτερο οταν ερχόταν η ώρα του μαθηματος του αργαλειού. Αν μπορούσα να ζωγραφίσω τις ώρες του μαθήματος, θα εβαζα παντού πορτοκαλί.Ενα χρώμα ουτε αιχμηρό ουτε επίπεδο.Μόνο ζεστό.
Ακόμα και τώρα που δεν διαβάζω τίποτα (γιατί απλά δεν μπορώ) αγοράζω βιβλία. Στέκουν δίπλα στο κρεβάτι μου, φύλακες άγγελοι , να μου λένε .....μη φοβάσαι. είμαστε εδώ και θα σε περιμένουμε, για να σε ταξίδέψουμε , να σε κάνουμε να ονειρευτείς , οταν θα εισαι ετοιμη....
Σήμερα μετά απο καιρό απλωσα τα πόδια μου κι έσκισα το κουκούλι.
Οπως δεν υπήρχε προφανής λόγος οταν δημιουργήθηκε έτσι χωρίς προφανή λόγο αρχίζω να το ξετυλίγω.
Μια ίωση ηταν κι εκανε τον κύκλο της.