Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Ζωή


Μια γυναικούλα ήταν. Χαμηλών τόνων, ήσυχη, νοικοκυρά.Δεν βγήκε ποτέ απο το σπίτι, να δουλέψει έξω.
Αλλες εποχές τότε. Δεν αισθανόταν καταξιωμένη η γυναίκα, επειδή έτρεχε να τα προλάβει όλα –σπίτι, καριέρα,παιδιά,προσωπική ζωή- αλλά αντίθετα αν τα ρούχα της, απλωμένα στο σκοινί τά θαύμαζε η γειτονιά, αν η αυλή της ήταν ασβεστωμένη και το σπίτι καθαρό έλαμπε απο πάστρα. Και φυσικά ήταν και οι μυρωδιές που έβγαιναν απο τα παράθυρα, πού προσέδιδαν τίτλους στην νοικοκυρά του σπιτιού.
Παντρεμένη χρόνια, δεν την αξίωσε ο Θεός με ένα παιδί.Κάνοντας την αγάπη –που είχε απόθεμα μέσα της- πράξη, υιόθετησε ενα κοριτσάκι. Μάννα αληθινή. Τούς πόνους της γέννας μόνο γλύτωσε. Το είδε να μεγαλώνει, να ομορφαίνει, το πήγε στο σχολείο, το αρραβώνιασε.
Η χαρά μεγάλωνε στο σπίτι. Η κόρη έγινε μαμά και η μάννα έγινε γιαγιά. Ανεκτίμητος τίτλος. Η εγγονούλα μια ζωγραφιά.Και η οικογένεια –ζούσαν όλοι στο ίδιο σπίτι-ενας παράδεισος.Μεγάλωνε η εγγονούλα, μεγαλώνανε και η μάννα με την γιαγιά. Κάποια στιγμή μείνανε μόνες. Χήρες και οι δύο.
Η ζωή κυλούσε, δύσκολα μέν αλλά είχε και τα ωραία της, είχε και τις λιακάδες της. Η εγγονούλα μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έγινε μαμά. Απέκτησε δίδυμα.Το σπίτι μεγάλωσε, έπρεπε να χωρέσει πιο πολλά άτομα. Η προγιαγιά- πλέον- με κάτασπρα μαλλιά, σκυφτή απο τα χρόνια φρόντιζε τα δισέγγονα της.
Οταν την ρωτάγαν οι γειτόνισσες : τί κάνεις ; απαντούσε : καλά είμαι, αυτα αναπνέουν και εγώ ζώ.
Μα η ζωή δεν είχε πεί την τελευταία της λέξη. Ξαφνικά, έτσι απο την μια μέρα στην άλλη, η εγγονή παθαίνει νεφρική ανεπάρκεια σε τελικό στάδιο. Μόνη λύση η μεταμόσχευση. Και δεν μιλάμε για σήμερα, που είναι εγχειρήσεις ρουτίνας. Μιλάμε για 40 χρόνια πίσω. Δότης η μάνα. Η προγιαγιά 94 χρονών τότε έμεινε σπίτι και φρόντιζε τα δίδυμα. Μόνη της. Και ήταν και χειμώνας εκείνη την εποχή.
Εφυγε 2 χρόνια αργότερα και τους άφησε όλους πίσω της.
Την θυμήθηκα αυτην την ιστορία σήμερα, έτσι στα καλά καθούμενα.
Ενα τηλεφώνημα : είσαι καλά ; πονάς ;Η απάντηση : οχι , είμαι μια χαρά, και η σκέψη που έκανα εκείνη την στιγμή ήταν, οι αγαπημένοι μου αναπνέουν και εγώ ζώ.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Τί έπαθα;
Εχθές έτρεχα στο Ναυπλιο σε internet-cafe για να σας δώ, και σήμερα δεν μπορώ να γράψω τίποτα.
Λές και το μυαλό μου έχει αδειάσει. Το ωραίο είναι οτι θέλω να πώ ενα σωρό πράγματα αλλά ειναι σαν να έχουν μπερδευτεί μέσα μου και δεν βγάζω άκρη.
Εχουν περάσει κάμποσες ώρες απο όταν έγραφα τα παραπάνω και άν και το μυαλό μου ειναι ακόμα μπερδεμένο-μάλλον φταίει που έφυγα απο το χωριό-έγινε κάτι που με συγκίνησε με πολλούς τρόπους.
Απέναντι απο το σπίτι της μητέρας μου, υπήρχαν 2 παλιά σπίτια, απο αυτά που μπορούν να ανακαινιστούν αλλά τα αφήνουν να τα ρημάξει ο χρόνος για να γίνουν οικόπεδα.
Ηρθε ο καιρός να μπεί η αδηφάγος μπουλντόζα και εκεί. Σε λιγότερο απο 2 ώρες, είχαν γίνει ένα με το έδαφος.
Το βράδυ η κόρη μου εβγαλε τον Οδυσσέα βόλτα, ο οποίος χάρηκε που βρήκε έδαφος για να μυρίσει και να παίξει δίπλα στο σπίτι του.
Την προσοχή της την τράβηξε ενα νιαούρισμα -κλάμα, απο γατάκι που δεν φαινόταν πουθενά.
Οσο και να έψαξε δεν είδε τίποτα,αλλά το κλάμα επέμενε.
Τήν λύση την έδωσε ο Οδυσσέας που άρχισε να σκάβει με μανία το χώμα.
Η κόρη μου προσπαθώντας να κρατήσει τον σκύλο μακριά, έσκαψε με το ένα χέρι και σε λίγο ενα μωρό γατάκι,πληγωμένο αλλά ζωντανό εμφανίστηκε μπροστά της.
Μιά πέτρα,κάτω απο την οποία κρύφτηκε, το έσωσε.
Η μάνα περίμενε λίγο πιο πέρα, και οταν ο σκύλος απομακρύνθηκε, με μεγάλη του λύπη ομολογώ, έτρεξε το πήρε και άρχισε να το γλυφει.
Ολα αυτά μου τα είπε η κόρη μου και ηταν τοσο περιγραφική και ενθουσιώδης που νόμισα οτι έβλεπα την σκηνή.
Αυτό που με συγκίνησε ήταν η επιμονή της , να μην φύγει αν δεν έβρισκε το γατάκι, και επίσης οτι αν και ο χώρος είναι σε κεντρικό δρόμο δεν δίστασε καθόλου να σκάψει -αγνοώντας τα απορημένα και περίεργα βλέματα που της έριχναν-για να το σώσει.

Οι τριανταφυλλιές-φύλακες μου ,όπως φαίνονται μέσα απο το παράθυρο.
Οταν ξυπνάω στην Αθήνα, αντί στο χωριό ειναι να μη μπλοκάρει το μυαλό μου;;;

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Blogoπαίχνιδο.

Το Δρομάκι μου, με προσκάλεσε σε ενα παιχνίδι.
Οι κανόνες απλούστατοι.
1. γράψε.
2. σκάναρε ή φωτογράφισε.
3. πόσταρε.
4. ειδοποίησε
5. προσκάλεσε 5 ή και περισσότερους bloggers να πάρουν μέρος.

Αυτη ειναι η φράση που έγραψα, μόνο που ξέχασα να γράψω οτι δεν ειναι δική μου , αλλα του Ν.Καζαντζάκη.
Και αποστολή βεβαίως στο http://www.autographcollectors.blogspot.com/.

Προσκαλώ την lemon, την renata, την γλαρένια , την νηφάλια μέθη και την διαβάτη να πάρουν μέρος.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Αφιέρωση

....Αν οι μέρες σας, σας φαίνονται φτωχές μην τις κατηγορείτε.
Κατηγορείστε τον εαυτό σας που δεν είστε αρκετά καλός ποιητής για να ανακαλύψετε τα πλούτη τους...

Ρίλκε.

Οταν τρέχουμε για να κερδίσουμε την ζωή χωρίς να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας.
Οταν σκοτωνόμαστε στην δουλειά, ξεχνώντας οτι αυτό που θεωρούμε σημαντικό στην πραγματικότητα δεν ειναι.
Οταν επιβάλλουμε στο σώμα μας ξέφρενους ρυθμούς (θύμα μιας υπερκινητικότητας και ενός εκνευρισμού που νομίζουμε ''ζωντάνια'') πράγμα που δεν συμβαδίζει με την ψυχική γαλήνη.
Κι οταν συνεχίζουμε ακόμη κι αν δεν νοιώθουμε ικανοποιημένοι κι άν είμαστε εξουθενωμένοι και δυστυχισμένοι.
Τότε το σώμα μας εξαντλημένο αντιδρά προκαλώντας μια σειρά συμπτωμάτων όπως ισχιαλγίες, τενοντίτιδες, πόνους στην πλάτη, στην κύστη, κολίτιδες, κάψιμο στο στομάχι, πονοκεφάλους κλπ., που μπλοκάρουν τον οργανισμό και δεν του επιτρέπουν να εξακολουθήσει αυτόν τον εξοντωτικό ρυθμό.
Το ''σώμα'' μας , μας μιλάει και ζητάει να προσαρμόσουμε την ζωή μας στους δικούς του ρυθμούς.
Χρειάζεται να ακούμε τις επιθυμίες μας, και να σεβομάστε τα όρια μας για να κάνουμε πιό όμορφη την κάθε μέρα μας.
Μόνο η ικανοποίηση της επιθυμίας εκείνης της συγκεκριμένης στιγμής κάνει το βήμα μας πιο ανάλαφρο και δίνει δύναμη στις αποφάσεις μας.
Καθα ενας μας μπορεί να χαρίσει στον εαυτό του ευτυχισμένες στιγμές, όπου ο κάθε πόρος του σώματος μας συμμετέχει στην χαρά.
Και που δεν αφήνουν θλίψη οταν περάσουν, γιατί ξεκινούν απο μέσα μας και μπορούμε να τις ξαναζήσουμε όποτε θέλουμε.
Αυτό το ''ξύπνημα'', η ''παρουσία του εαυτού μας'', η συγκίνηση που υπάρχει στις πιο απλές χαρές πρέπει να τα αναζητάμε, να τα δημιουργούμε και να τα ξαναδημιουργούμε κάθε μέρα για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Ας αρχίσουμε, λέγοντας οχι σε όλους όσους ''κλέβουν'' τον χρόνο μας.

____________________________________________________________________

Αφιέρωση σε δώρο καρδιάς που έλαβα.