Ζωή

Μια γυναικούλα ήταν. Χαμηλών τόνων, ήσυχη, νοικοκυρά.Δεν βγήκε ποτέ απο το σπίτι, να δουλέψει έξω.
Αλλες εποχές τότε. Δεν αισθανόταν καταξιωμένη η γυναίκα, επειδή έτρεχε να τα προλάβει όλα –σπίτι, καριέρα,παιδιά,προσωπική ζωή- αλλά αντίθετα αν τα ρούχα της, απλωμένα στο σκοινί τά θαύμαζε η γειτονιά, αν η αυλή της ήταν ασβεστωμένη και το σπίτι καθαρό έλαμπε απο πάστρα. Και φυσικά ήταν και οι μυρωδιές που έβγαιναν απο τα παράθυρα, πού προσέδιδαν τίτλους στην νοικοκυρά του σπιτιού.
Παντρεμένη χρόνια, δεν την αξίωσε ο Θεός με ένα παιδί.Κάνοντας την αγάπη –που είχε απόθεμα μέσα της- πράξη, υιόθετησε ενα κοριτσάκι. Μάννα αληθινή. Τούς πόνους της γέννας μόνο γλύτωσε. Το είδε να μεγαλώνει, να ομορφαίνει, το πήγε στο σχολείο, το αρραβώνιασε.
Η χαρά μεγάλωνε στο σπίτι. Η κόρη έγινε μαμά και η μάννα έγινε γιαγιά. Ανεκτίμητος τίτλος. Η εγγονούλα μια ζωγραφιά.Και η οικογένεια –ζούσαν όλοι στο ίδιο σπίτι-ενας παράδεισος.Μεγάλωνε η εγγονούλα, μεγαλώνανε και η μάννα με την γιαγιά. Κάποια στιγμή μείνανε μόνες. Χήρες και οι δύο.
Η ζωή κυλούσε, δύσκολα μέν αλλά είχε και τα ωραία της, είχε και τις λιακάδες της. Η εγγονούλα μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έγινε μαμά. Απέκτησε δίδυμα.Το σπίτι μεγάλωσε, έπρεπε να χωρέσει πιο πολλά άτομα. Η προγιαγιά- πλέον- με κάτασπρα μαλλιά, σκυφτή απο τα χρόνια φρόντιζε τα δισέγγονα της.
Οταν την ρωτάγαν οι γειτόνισσες : τί κάνεις ; απαντούσε : καλά είμαι, αυτα αναπνέουν και εγώ ζώ.
Μα η ζωή δεν είχε πεί την τελευταία της λέξη. Ξαφνικά, έτσι απο την μια μέρα στην άλλη, η εγγονή παθαίνει νεφρική ανεπάρκεια σε τελικό στάδιο. Μόνη λύση η μεταμόσχευση. Και δεν μιλάμε για σήμερα, που είναι εγχειρήσεις ρουτίνας. Μιλάμε για 40 χρόνια πίσω. Δότης η μάνα. Η προγιαγιά 94 χρονών τότε έμεινε σπίτι και φρόντιζε τα δίδυμα. Μόνη της. Και ήταν και χειμώνας εκείνη την εποχή.
Εφυγε 2 χρόνια αργότερα και τους άφησε όλους πίσω της.
Την θυμήθηκα αυτην την ιστορία σήμερα, έτσι στα καλά καθούμενα.
Ενα τηλεφώνημα : είσαι καλά ; πονάς ;Η απάντηση : οχι , είμαι μια χαρά, και η σκέψη που έκανα εκείνη την στιγμή ήταν, οι αγαπημένοι μου αναπνέουν και εγώ ζώ.