Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

5 λεπτά απο Ομόνοια

Θυμάστε εκεί γύρω στην δεκαετία του ΄60 και αργότερα, οταν έγινε το μεγάλο οικοδομικό μπούμ στην Αθήνα, και την μετέτρεψε σε τέρας, που όλες οι διαφημίσεις -απο ραδιοφώνου- για διαμερίσματα .....έλεγαν οτι απέχουν 5 λεπτά απο Ομόνοια;; Φέρνει λίγο σε γιαπωνέζικο κήπο ........
Και εδώ ....μοιάζει με κακοφροντισμένο αγγλικό πάρκο....

Δεν θα ήθελα να περπατήσω νύχτα εδώ.....


Αυτό είναι το πρώτο -για φέτος- ελληνικό χαμομήλι. (Ασχετο με τις πιο πάνω φωτο αλλα μου άρεσε).
Οι οποίες φωτό ειναι τραβηγμένες σήμερα και πραγματικά 5 λεπτά απο Ομόνοια, οχι σε ημέρα απεργίας των ΜΜΜ.
Ειναι στην Ακαδημία Πλάτωνος.



Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Γλαυκός απλώνεται μακρυά της θάλασσας ο πέπλος,
και το βουνό γέρνει γλυκά για να τη χαιρετήσει
στού πεύκου το μουρμούρισμα, στής λεύκης το τραγούδι.

Αργά και μεγαλόπρεπα ο ήλιος πάει στη δύση
και στην κορφούλα του βουνού εν΄ασπασμό ν΄αφήσει.

Κι ο νούς αγνάντεψε μακρυά κι ειδ΄ομορφιές κι εστάθη
κι υψώθη ως τα ουράνια να Σε δοξολογήσει,
Δόξα στόν Ύψιστο Θεό να σιγοψιθυρίσει.


Το ποίημα λέγεται Ηλιοβασίλεμα και είναι της Ειρηνούλας Μ.Μιχαηλίδου.



Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Αθωότης

Πρωί, στην ακοίμητη πολιτεία, μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, περιποιείται την τελευταία κατοικία ενός αγαπημένου προσώπου.
Ποτίζει τα λουλούδια , καθαρίζει, ανάβει το καντήλι καί όλα αυτά τα κάνει κλαίγοντας συνεχώς.
Δίπλα της, την ίδια ακριβώς δουλειά κάνει και μια νεότερη γυναίκα, η οποία προφανώς επειδή δεν είχε που να αφήσει το αγοράκι της -γύρω στα 4 - το είχε μαζί της.
Ο μικρός πλησιάζει την γριούλα.....
.....γιαγιά μή κλαίς, ο παπούς σου εινα στον ουρανό μαζί με τον δικό μου παπού και η μαμά μου μού είπε να μη κλαίω...
.....δεν είναι ο παπούς μου εδώ αγοράκι μου....λέει η γριούλα
.....ποιός είναι; ρωτά ο μικρός
.....η κόρη μου...απαντά η γριούλα.
Ο μικρός στέκεται για μιά στιγμή συλλογισμένος και μετά γυρίζει και πλησιάζει την μητέρα του.
.....μαμά πάνε και οι κόρες στον ουρανό; ρωτάει.
.....ναι πάνε ....απαντά η μητέρα του.
Και γυρνώντας όλο χαρά στην γριούλα - την μητέρα μου - της λέει...
....γιαγιά, και η κόρη σου είναι στον ουρανό μαζί με τον παπού μου....μη κλαίς.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Μετά το χιόνι

Μετά το χιόνι ο ήλιος.
Και αν εξαιρέσεις τις πορτοκαλιές , που ειναι σαν ζεματισμένες, η φύση μάλλον απέλαυσε το μικρό διάλλειμα του χιονιού.
Οι εικόνες απο μια βόλτα στο περιβόλι , έξω απο το Ναύπλιο. Ενα κίτρινο χαλί στρωμένο, κάτω απο τις ελιές.

Η πικραμυγδαλιά ανθισμένη, με εναν ξεχασμένο καρπό επάνω.

Η αμυγδαλιά (χωρίς καρπούς )... διότι μαζεύτηκαν και φαγώθηκαν.


Τα μισοκαμένα -απο το χιόνι- λουλούδια της γκορτσιάς. Είναι σκληρό δένδρο και μάλλον θα ανθίσει πάλι.



Αυτοφυής ελληνικη ορχιδέα. Μικρή σε μέγεθος αλλά όμορφη.




Κρινάκια. Ασπρες κηλίδες στο πράσινο της γής. Οι μικροί μίσχοι τους ,τα σώζουν απο το να γίνουν μπουκέτα.





Βολβοί ή ασκορδουλάκοι. Τα λουλούδια τους. Αν εχεις υπομονή να σκάψεις βαθιά θα βγάλεις τους βολβούς , που βρασμένοι με ξύδι και μπόλικο σκόρδο ειναι μια νοστιμιά.






Και τελευταίο το ντελικάτο λουλούδι της βρούβας ή της πικρούνας, οπως το λένε εδώ.
Τρώγεται και αυτό ,και ιδίως τηγανητό με αυγά.







Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ο βιβλιοπώλης της Καμπουλ

Πήρα πρόσκληση απο την lemon να φυλλομετρήσω ενα ή μάλλον το πιο κοντινό μου βιβλίο.Αν και την πρόσκληση την πήρα στην Αθήνα ωστόσο η υλοποίηση της έγινε στο Ναύπλιο. Εκεί , στο κρεββάτι μου δίπλα ή μάλλον κάτω στο πάτωμα, βρίσκονται κάποια βιβλία, άλλα διαβασμένα -και ξαναδιαβασμένα - καί άλλα αδιάβαστα.
Το βιβλίο που επέλεξα για να πάρω μέρος στο παιχνίδι, ηταν το πρώτο στην στοίβα .Και ειναι απο αυτά που εχουν ξαναδιαβαστεί.
Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ της ΟΣΝΕ ΣΕΊΕΡΣΤΑΝΤ, μετάφραση Αννας Παπαφίγκου,εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

....η σκέψη της τρέχει στη Σακίλα, που τώρα βρίσκεται πίσω απο ψηλά τείχη, τά ξένα τείχη του σπιτιού της.Τη φαντάζεται να σηκώνει κουβάδες γεμάτους νερό απο το πηγάδι της αυλής της , τριγυρισμένη απ΄τα κοτόπουλα και τα δέκα ορφανά παιδάκια. Η Μπίμπι Γκούλ φοβάται μήπως έκανε λάθος. Σκέψου να μην είναι καλός και , χώρια απ΄αυτό ,το διαμέρισμα είναι τόσο άδειο χωρίς τη Σακίλα.....
Η Όσνε Σέιερσταντ ειναι η μόνη σκανδιναυή δημοσιογράφος που βρισκόταν στην Καμπούλ στην διάρκεια του πολέμου.Οταν η παγκόσμια κοινότητα εχει πια χάσει το ενδιαφέρον της για το Αφγανιστάν, εκείνη παραμένει στην ερειπωμένη απο τον πόλεμο πρωτεύουσα, που επιστρέφει σε μια καθημερινότητα γεμάτη σκόνη και αβεβαιότητα , με την ελπίδα να δεί εναν καινούριο κόσμο να γεννιέται.
Φιλοξενείται στο διαμέρισμα του Σουλτάν Χαν, στο κέντρο της Καμπούλ , και μοιράζεται τα τρία δωμάτια με την δεκαμελή οικογένεια του.
Κρύβοντας τα βόρεια χαρακτηριστικά της πίσω απο την παραδοσιακή μπούργκα, κινείται απαρατήρητη και καταγράφει τις ζωές και τις σχέσεις των ανθρώπων , τα συναισθήματα και τα όνειρα τους , μέ όση αμεροληψία διαθέτει χάρη στη δυτική της κουλτούρα.
Αυτή ειναι η περίληψη του βιβλίου ,που έχει διαβαστεί τουλάχιστον 3 φορές .
Τώρα ομως φοβάμαι οτι θα σπάσω την αλυσίδα αυτου του παιχνιδιού γιατί τα πρόσωπα στα οποία θα έστελνα πρόσκληση , έχουν ήδη πάρει.Η χαρά , όμως του μοιράσματος μαζί τους ,ενός αγαπημένου βιβλίου παραμένει.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ο Φλεβάρης......

Κι αν φλεβίζει.....

χρωματίζει η ζωή το ασπρο του χιονιού και αντιστέκεται....

Το κόκκινο των γερανιών φωτίζει το χιόνι....


του καλοκαιριού μυρίζει...
Οι πρώτοι βολβοί ανθίσαν και αψήφισαν το κρύο....


Και η καινούρια ζωή ειναι έτοιμη στο πρώτο φύσημα του ανοιξιάτικου αέρα (που ειναι προ των πυλών) να κατακτήσει τον κόσμο....










Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Ντράπηκα

Το πρόσωπο της αρχαία περγαμηνή. Γραμμένη στις χιλιόχρονες ρυτίδες της μια ολόκληρη ζωή. Αυτή που κουβαλούσε στους ώμους της οπως βάδιζε,με βήμα βαρύ αλλα σταθερό.
Το βλέμμα της αυστηρό,σκληρό και συνάμα στωικό. Η περηφάνια και η αξιοπρέπεια της γενιάς της ολοφάνερες επάνω της.
Οι σακούλες που κρατά περιέχουν τρόφιμα. Οπως την πλησίασα διέκρινα μαρούλια,μελιτζάνες ,πατάτες και στη μπλέ κάτι που δεν κατάλαβα τι ηταν. Το γεύμα της.
Για σήμερα πιθανόν και για αύριο.
Ολα αυτά τα μαζεψε απο ΕΔΩ

Ανεβασμένη στο κασόνι που διακρίνεται ,την βρήκα σκυμμένη μέσα στον κάδο να βάζει τα μαρούλια μέσα στην τσάντα.Δίπλα ειναι ενα super market καί πάντα κάτι υπάρχει πεταμένο. Δεν την φωτογράφησα στην στάση αυτή. Ντράπηκα. Μόνο τον εαυτό μου ντράπηκα.
Η σκέψη μου ηταν ....γιατί Θεέ μου?

Οταν την προσπέρασα διέκρινα στα χέρια της 2 βέρες και ενα παλιό δακτυλίδι ,μάλλον σημάδι αρραβώνα.
Πιθανόν υπήρξε και αυτή ερωτευμένη.
Αλλο ηθελα να αναρτήσω σήμερα ....αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Δικαιοσύνη

Υψος περίπου 150 cm, βάρος κατα προσέγγιση εκει κοντα στα 85 kg. Οταν το ωάριο αφου ειχε γονιμοποιηθεί άρχιζε την διαδικασία της μίτωσης ,παραλείφθηκε στα χαρακτηριστικά του σώματος ο λαιμός..
Για να ισοφαρίσει η φύση ,της εδωσε μαλλιά...πολλά και σγουρά.
Νομικός ,οχι δικηγόρος. Μάχιμος δεν υπήρξε ποτέ.Η μοναδική επαφή με πελάτη ηταν στην υπογραφή συμβολαίων.Και αυτό πολύ της ηταν.
Οτι της έλειπε σε εμφάνιση το ειχε στο απόθεμα δηλητηρίου ....κάτω απο την γλώσσα.
Δεν της γλύτωνε τίποτε. Και ετοιμόλογος κάτι που οπως έλεγε η ιδια ηταν η κατάρα της.
Η εν λόγω δεσποινίς -γιατι κυρία δεν υπήρξε ποτέ ούτε φυσικά ουτε νομικά-διορίσθηκε σε μιά δημόσια υπηρεσία. Και άρχισε να γ..... κόσμο και κοσμάκη.Τυπολάτρης και ασχημη.
Και να ήθελες να της κάνεις τα γλυκά μάτια, μπάς και καταφέρεις να μειώσεις κάποιο πρόστιμο,έπρεπε να κατεβάσεις ενα ..γιαννάκη που περπατάει πρώτα .....και με αβέβαια αποτελέσματα. Δεν μπορούσε να σου βγεί τίποτα ,την έβλεπες και έλεγες ....ασε καλύτερα να πληρώσω.
Και πέρναγε τον καιρό της η δεσποινίς ήσυχα και ωραία , μέχρι που της αλλάξανε πόστο.
Την αναβαθμίσανε.Μαζί με γραφείο άλλαξε και διευθυντή.Και τότε συνέβη.....
Ηρθε ο έρωτας για τον διευθυντή.Αυτή γύρω στα 50 ,αυτός 58. Με μια μικρή λεπτομέρεια...ηταν παντρεμένος. Κι άλλη λεπτομέρεια... την γυναίκα του την περνούσε 18 χρόνια και ηταν γυναίκα !!! Σώμα ,τσαχπινιά,σκέρτσο και νεότερη.
Η δικιά μας δεν το έβαζε κάτω. Η κυρία διευθυντού γλυκοκοίταζε όπου μπορούσε,και είχε εγκαταλείψει την συζυγική στέγη ηδη 3 φορές για κάποιον της ηλικίας της.Οταν περνούσε το πάθος επέστρεφε και γινόταν δεκτή ...γιατί ο διευθυντής ηταν ερωτευμένος μαζί της και της τα συχωρούσε όλα.
Τού έδειχνε τον έρωτα της όπως μπορούσε.Λουλούδια στο γραφείο του,τον καφέ του με τις φουσκάλες που ήθελε ο διευθυντής,λάγνες ματιές ,οτι μπορούσε έκανε η χοντρούλα.
Αυτός συντηρούσε τις ελπίδες της χωρίς δεσμεύσεις.Για να μη αισθάνεται ένοχος την έστελνε συχνά - πυκνά εκτός έδρας και κονομούσε και κανένα ευρώ -τόσο φαι χρειαζόταν για να συντηρήση το κήτος που έκρυβε μέσα της....και έξω της.
Ηρθέ όμως το πλήρωμα του χρόνου και ο διευθυντής πήρε σύνταξη. Εφυγε μαζι με την συμβία του. Και η χοντρούλα απομεινε μονη και έρημη και μέ έναν καινούριο διευθυντή,ο οποίος δεν την χώνεψε απο την πρώτη στιγμή που την ειδε.
Και της άλλαξε και πόστο και γραφείο και της έκοψε και τα έκτος έδρας.
Καί έπεσε η δικιά μας σε βαριά κατάθλιψη και το έρριξε στο φαί.
Αχ! κακούργα τύχη. Απο τα ψηλά στα χαμηλά το έρριξες το κορίτσι.
Και γέλασαν κάτι πικραμένα στόματα οταν μαθευτηκε.Δεν ειχε κάνει και λίγα.....

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Αγιος Βαλεντινος 1



ΣΤΟΝ ΦΡΑΝΘΙΣΚΟ

Απαλός όπως ο κίνδυνος διέσχισες μια μέρα
με το αδύναμο χέρι σου τα εύθραυστα μεσάνυχτα
και το χέρι σου άξιζε τη ζωή μου και ζωές πολλές
και τα χείλη σου σχεδόν βουβά μαρτυρούσαν την σκέψη.
Πέρασα μια νύχτα σε σένα κολλημένος σαν σ' ενα δένδρο
της ζωής
γιατί ήσουν απαλός οπως ο κίνδυνος
όπως ο κίνδυνος να ζήσω ξανά.

LEOPOLDO MARIA PANERO ΙΣΠΑΝΙΑ
(ο πίνακας του Picasso το φιλί)

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Μαθήματα

Ηταν νέα και ομορφη....

Σούφρωσε τα χείλη της. Το στήθος της φούσκωσε λίγο στην βαθειά ανάσα που πήρε....

Ρούφηξε τον αέρα .....

Εκλεισε τα μάτια ....και έγειρε το κεφάλι ελαφρά προς τα πίσω.....για να επιτείνει την απόλαυση.

Τήν ζούσε την στιγμή ....ηταν ολοφάνερο.

Εφερε το χέρι της στο στόμα ....ο καπνός στιγμιαία κάλυψε το πρόσωπο της.



Το φανάρι έγινε πράσινο ......και το μικρό σχολικό λεωφορειάκι με την θεριακλού συνοδό και τα μαστουρωμένα μικρά -όλα προσχολικής ηλικίας- με προσπέρασε.

Σήμερα το πρωί σε δρόμο της Αθήνας το γεγονός οπως το βίωσα περιμένοντας να διασχίσω τον δρόμο.

Και μετά ξοδεύουμε χρήματα σε αντικαπνιστικές καμπάνιες......