Ντράπηκα

Το πρόσωπο της αρχαία περγαμηνή. Γραμμένη στις χιλιόχρονες ρυτίδες της μια ολόκληρη ζωή. Αυτή που κουβαλούσε στους ώμους της οπως βάδιζε,με βήμα βαρύ αλλα σταθερό.
Το βλέμμα της αυστηρό,σκληρό και συνάμα στωικό. Η περηφάνια και η αξιοπρέπεια της γενιάς της ολοφάνερες επάνω της.
Οι σακούλες που κρατά περιέχουν τρόφιμα. Οπως την πλησίασα διέκρινα μαρούλια,μελιτζάνες ,πατάτες και στη μπλέ κάτι που δεν κατάλαβα τι ηταν. Το γεύμα της.
Για σήμερα πιθανόν και για αύριο.
Ολα αυτά τα μαζεψε απο ΕΔΩ

Ανεβασμένη στο κασόνι που διακρίνεται ,την βρήκα σκυμμένη μέσα στον κάδο να βάζει τα μαρούλια μέσα στην τσάντα.Δίπλα ειναι ενα super market καί πάντα κάτι υπάρχει πεταμένο. Δεν την φωτογράφησα στην στάση αυτή. Ντράπηκα. Μόνο τον εαυτό μου ντράπηκα.
Η σκέψη μου ηταν ....γιατί Θεέ μου?

Οταν την προσπέρασα διέκρινα στα χέρια της 2 βέρες και ενα παλιό δακτυλίδι ,μάλλον σημάδι αρραβώνα.
Πιθανόν υπήρξε και αυτή ερωτευμένη.
Αλλο ηθελα να αναρτήσω σήμερα ....αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα.