Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Καλημέρα φίλοι μου.......
Βοήθειααααααααααα......
Κυριακή σήμερα, έχω σηκωθεί αξημέρωτα, έχω βάλει το φαγητό να σιγοψήνεται (γίδα κοκκινιστή με μακαρόνια έχει το μενού) , έχω κάνει τον καφέ μου και λέω να τον απολαύσω μέχρι που ξυπνάει το τέρας.
Μιλάω για την φίτσα την γάτα της κόρης μου που πλέον μένει μαζί μας.
Ποτέ δεν είχα γάτες και για να πούμε την μαύρη αλήθεια ποτέ δεν τις συμπάθησα.
Μού έτυχε όμως και πρέπει να μάθω και να μάθει να συμβιώνουμε.
Και εδώ ζητάω την βοήθεια σας.
Απο σκυλιά κάτι ξέρω. Απο γάτες όμως τίποτα. Τι να κάνω για να την εκπαιδεύσω να είναι πιο ήρεμη, να μην ανεβαίνει παντού και να ρίχνει τα πάντα κάτω, να μη θέλει να μας χρησιμοποιεί σαν ονυχοδρόμια.
Εκπαιδεύεται ή δεν έχω καμμιά ελπίδα;;; Είναι περίπου 10 μηνών και την αλλη εβδομάδα θα την στειρώσω.
Η στείρωση τις κάνει πιο ήρεμες;;;
Οταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, δεν είχα μπιμπελό και τασάκια και άλλα τέτοια στα τραπέζια. Τώρα τα έχω μαζέψει και απο το σύνθετο και απο τον μπουφέ και πάλι κάτι βρίσκει να το ρίξει κάτω.
Ετσι είναι οι γάτες ή μού έτυχε ή καλύτερη;;;
Μέχρι αυτή την στιγμή έχει ανέβει 3 φορές στον υπολογιστή και πρίν λίγο την έβγαλα στο μπαλκόνι για να ησυχάσω .
Ζητάω την βοήθεια σας και τις γνώσεις σας.
Καλή Κυριακή να έχουμε.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Γειά σας φίλοι μου,

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας τους φίλους του Οδυσσέα του υπέροχου αυτού πλάσματος , που μας τιμά με την αγάπη του.

Το σκέφθηκα εχθές που όπως κάθε μέρα που τον βγάζω βόλτα αναρωτιέμαι ποιους θα συναντήσει σήμερα για να κάνει τις δημόσιες σχέσεις του και ξαφνικά συνειδοποίησα πόσο πολλοί είναι οι ΄΄ φίλοι ΄΄ του .

Η Ράστα, ένα γέρικο πλέον πιτμπουλ, με γλυκό χαρακτήρα, που τρελλαίνεται να της πετας πέτρες για να τις πιάσει .

Η Λίζα, ένα αρκουδάκι σαμογιεντ με τόσο πλούσιο τρίχωμα, που όταν κουρεύτηκε μια φορά δεν την γνώρισα. Είχε μείνει το ένα τρίτο. Γριούλα κι αυτή που κάνει χαρές όταν μας δεί.

Ο Μπρούνο, ενας ζωηρός σκύλλος διασταυρωση λαμπραντόρ με λύκο, δεν θα τον χαρακτήριζα φίλο του οδυσσέα, αλλά τις δημόσιες σχεσεις εστω και μέσα από εντονα γαυγίσματα τις κάνει.

Ο Αλεξ ένα ημίαιμο ,που ο κύριος του το πήρε από το πρόγραμμα του δήμου Αθηναίων για τα αδέσποτα. Δεν εχω δεί σκύλο με πιο ηρεμο , γλυκό και τρυφερό χαρακτήρα. Με αυτόν παίζουν όταν συναντιούνται.

Η Ηρα ένα μεγαλόσωμο κόκερ, που όταν μας βλέπει προτιμά εμένα να την χαιδέψω .

Η Ράτκα, ένα καινούριο μέλος της παρέας, τρελλιάρα και ζωηρή, κάθε φορά που τον βλέπει περνάει το μπροστινό της πόδι στον λαιμό του Οδυσσέα και βαδίζουν και τα δύο για λίγο με τρία πόδια.

Ολοι αυτοί οι φίλοι , έχουν για αφεντικά άτομα συνειδητοποιημένα, που τα κρατούν δεμένα και κάτω από την επίβλεψη τους.

.Ως εξαίρεση θα αναφέρω τον Μαξ, έναν άγριο λύκο ,που η αφεντικίνα του τον έβγαζε βόλτα φορώντας δωδεκάποντο τακούνι και χωρίς την αλυσίδα του.

Να είστε όλοι καλά.Οι αναμνήσεις των πλεκτών θα συνεχιστούν αργότερα.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Γειά σας φίλοι μου

Την περασμένη εβδομάδα ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μου έστειλε ένα μαίηλ οπου μεταξύ των αλλων μου έγραφε…..

…μη κάνεις πόστ όταν ΕΙΣΑΙ καλά αλλά για να ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ…

Ειλικρινά ήταν το χαστούκι που τρώει κάποιος όταν τον πιάνει υστερία. Παρά το γερό ταρακούνημα όμως, όπως βλέπετε, αργησε να με πιάσει ….όμως τελικά αξίζει να το δοκιμάσω.

Ετσι συνεχίζω το αφιέρωμα που κάνω στις αναμνήσεις.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτης της δαντέλας το έπλεξα στην Ανάφη. Καλοκαίρι , ήλιος, εκτυφλωτικό άσπρο παντού και εγώ σαν κοκοράκι να ξυπνώ με την ανατολή του ήλιου και να βγαίνω στην μικρή αυλίτσα με τον καφέ μου και το πλεκτό,περιμένοντας να ξυπνήσουν ο άντρας μου και ή κόρη μου.

Ακριβώς απέναντι μια γιαγιά ,η οποία πρώτα σκούπιζε την

αυλίτσα της και μετά καθόταν κι αυτή κι επλεκε.

Επλεκε μέχρι να περάσει ο μανάβης με την πραμάτεια του φορτωμένη σε δύο μουλάρια, να αγοράσει ότι ήθελε και να μπεί στο σπίτι.

Ο ήχος από τα πέταλα των μουλαριών στο πλακόστρωτο δρομάκι αντηχεί στα αυτιά μου, όταν την κοιτάζω.

Και το άσπρο……παντού.

Η δαντέλα αυτή στόλισε το τραπεζομάντηλο αυτό που το είχα κεντήσει πολλά χρόνια πρίν.

Να είστε όλοι καλά.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Γειά σας φίλοι μου,

Πεινάω. Κάθομαι μπροστά σε ένα γεμάτο φαγητά τραπέζι και ενώ θέλω να φάω , αρνούμαι. Το άσχημο είναι το κάνω συνειδητά. Δεν μπορώ να δώσω λογική απάντηση, απλά αρνούμαι.

Αυτή την φάση περνάω τώρα. Με εξάρσεις και υφέσεις ή κατάθλιψη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό είναι μέρος της ζωής μου.

Το λέω γιατί ενώ θέλω να γράψω, θέλω να ΄΄σας δώ΄΄ να σας διαβάσω ,ενώ ξέρω ότι ΄΄εδώ μέσα΄΄ είναι σαν να μιλάω σε φίλους αρνούμαι να μπώ. Ετσι απλά.

Δύο είναι οι λόγοι που τα γράφω αυτά. Ο πρώτος είναι γιατί θέλω να δικαιολογήσω την απουσία μου, αν και δεν είμαι από τις μπλόγκερ που γράφουν κάθε μέρα.

Ο δεύτερος γιατί μιλώντας αισθάνομαι καλύτερα. Είναι σαν να σκορπίζω τους φόβους μου σαν να μοιράζομαι κάτι που με βαραίνει με άλλους.

Δεν θέλω όμως να σας κουράσω άλλο με άσχημα πράγματα και επειδή τον τελευταίο καιρό εκτός από το περιβολάκι μου στο χωριό δεν ασχολούμαι με άλλα πράγματα θα σας δείξω κάτι από το παρελθόν.

Μάλλον θα αρχίσω να σας δείχνω. Τις αναμνήσεις που ξεπηδούν μέσα από τα εργόχειρα μου.

Λοιπόν αυτό είναι το πρώτο. Το ξεκίνησα το καλοκαίρι που τελείωσα το δημοτικό. Μοτιφάκια άσχημα πλεγμένα, αραιά αλλά το πρωτόλειο μουΜια μικρή αυλή με δύο πολυθρόνες και ένα τραπέζι με ραδιόφωνο επάνω και εγώ και η αδελφή μου να πλέκουμε και να κεντάμε. Και τώρα που το γράφω βρίσκομαι εκεί.

Να είστε όλοι καλά.