Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Θα πάρετε ενα κουραμπιέ;

Μάζεψα όπως κάθε χρόνο,όλα τα υλικά στο τραπέζι της κουζίνας και τους έφτιαξα.
Τα υλικά τα ίδια,δέν αλλάζουν,δεν δοκιμάζω τίποτα διαφορετικό και καινούριο αυτές τις ημέρες.
Μνήμη,γνώση,πείρα,παράδοση,αγάπη και για πασπάλισμα χαρα-αυτή ποτέ δεν είναι αρκετή.Οση και να βάλλουμε πάντα χρειαζόμαστε και άλλη.
Μύρισε το σπίτι βούτυρο και καβουρδισμένο αμύγδαλο.Βγήκαν οι μεγάλες λαμαρίνες του φούρνου,σηκώθηκαν τα μανίκια και τα χέρια άρχισαν να φτιάχνουν τραγούδια-παλιά μα τόσο νέα-να ταξιδεύουν στο παρελθόν ,βάζοντας τα θεμέλια για το μέλλον της καινούριας γενιάς.
Οπως μια αιωνιότητα πρίν,η μητέρα,μού έδινε κομματάκια ζύμης-μ΄άφηνε να την τρώω άψητη-και μού έδειχνε πως να πλάσω μπαλλίτσες,να τις πιέσω και να βάλω την σφραγίδα μου στο κέντρο με τό δάκτυλο,έτσι και εχθές,σε άλλον ρόλο τώρα.
Η μάνα,εγώ,μύησα τα παιδιά μου σ΄αυτή την γιορτή.Δεν έχει σημασία που ο κουραμπιές του γιού μου ηταν ο αριθμός 13-να γιορτάσει και η θύρα!!- δεν εχει σημασία που η κόρη μου είπε.....εντάξει εύκολοι είναι,μη λερωθώ τώρα, οι άναμνήσεις μπήκαν στο μυαλό τους και θα αναδυθούν κάποια στιγμή....για να περάσουν σ΄αλλη γενιά.
Και αυτός ειναι ο λόγος,ο μοναδικός.Να υπάρχει συνέχεια,να μη αρκούμαστε στο γρήγορο,το εύκολο αυτό που μας επιβάλλουν με το ετσι θέλω γεμίζοντας το μυαλό μας φούμαρα.
Παιδί μιας γενιάς που οι φούρνοι έψηναν και πούλαγαν μόνο ψωμί,οι γειτονιές τότε μοσχομύριζαν κανέλα και γαρύφαλο και μαχλέμπι και βανίλια,και τα σπίτια γιόρταζαν τα Χριστούγεννα όχι με ξενόφερτα φωτάκια,αλλά με τις ευωδιές που πλημμυριζαν τα δωμάτια και ξεχύνονταν στις αυλές και τους δρόμους.
Αν κάποια στιγμή στο μέλλον,η μυρωδιά της κανέλλας και του γαρύφαλου κάνει τα παιδιά μου να πουν.....μύρισαν χριστούγεννα, πέτυχα.
Αύριο σειρα έχουν τα μελομακάρονα.
Και του χρόνου.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Ενας για ολους

Η μητέρα μου. Ετών 87 κυκλοφορεί με μπαστούνι,εχει σπασμένη επιγονατίδα και το οπτικό της πεδίο εκτείνεται σε απόσταση 1 μέτρου μπροστά απο τα πόδια της.Για να δεί που πηγαίνει σταματά,σηκώνει το κεφάλι,ελεγχει και ξεκινά.
Δεν το βάζει κάτω ομως και κυκλοφορεί-για να μη πιαστεί οπως λέει.Ο καθημερινός της αγώνας και άθλος ταυτόχρονα ειναι το να διασχίσει τον δρόμο.Εχει τύχει να περιμένει και 10 λεπτά μέχρι να μπορέσει να περάσει απέναντι,μια μικροσκοπική μαυροφορεμένη φιγούρα,ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ταξιτζής.Νέος ,σε ηλικία.Ανήκει στην γνωστή συνομοταξία εργαζομένων που ολοι κάποια στιγμή ζήσαμε,την ασυδοσία τους,τον αυταρχισμό τους,την επαγγελματική τους ανευθυνότητα,το εθνικό ρεζιλίκι.Παραδείγματα άπειρα .Απο την επιλογή επιβατών και προορισμού,στα κόμιστρα μαμούθ στην διαδρομή Ομόνοια -Σύνταγμα -με θύματα τουρίστες αλλα και ντόπιους.
Αυτός ο οδηγός ταξί ειδε την μητέρα μου να περιμένει ,και έκανε το αδιανόητο.Σταμάτησε....τράβηξε χειρόφρενο.....βγήκε απο το αυτοκίνητο.....και πιάνοντας την απο το χέρι την πέρασε απέναντι.Διατύπωσε δε και την απορία του.'Δεν σταμάτησε γιαγιά,κανείς ,για να περάσεις απέναντι;'
Δεν ειναι ολοι οι εργαζομενοι στον κλάδο αυτόν αγιοι η διάβολοι,και συνηθίζουμε να λέμε οτι ωρισμένοι δυσφημούν και προσβάλουν ολο τον κλάδο.Και ειναι αλήθεια.
Αλήθεια ειναι όμως οτι αυτός ο οδηγός εξύψωσε ολο τον κλάδο.Το δυστύχημα ειναι οτι κάτι τέτοιο δεν το περίμενα απο ταξιτζή,και ζητώ συγνώμη .
Η μητέρα μου μαζί με το ευχαριστώ,του έδωσε και την ευχή της.Ελπίζω να τον ακολουθεί.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Ρετσέλι σύκου μυριστικό και θυμιστικό


Εχθές πήγα στο μπαζάρ των δρόμων ζωής,στον Κεραμεικό.Για την χαρούμενη διάθεση που επικρατούσε εκει μέσα,για την καταπληκτική magica,την ψυχή του μπαζάρ με το πιο γλυκό χαμόγελο-που πήγαζε πρώτα απο τα μάτια της-για τα καταπληκτικά πράγματα -φαγώσιμα και μή -που υπήρχαν εκεί μέσα οτι και να πώ θα ειναι λίγα.Μπράβο παιδιά κάνατε καταπληκτική δουλειά.
Ανάμεσα στα άλλα φαγώσιμα που αγόρασα ηταν και ενα βαζάκι με σπιτικό ρετσέλι σύκου.Ηταν και το πρώτο που άνοιξα για να δοκιμάσω.Οταν το κουτάλι προσγειώθηκε στο στόμα μου,οταν η γλώσσα ειχε την πρώτη επαφή με το σύκο και ακούμπησε στον ουρανίσκο ,για να απλωθεί η αίσθηση της γεύσης παντού,οταν τα μάτια κλείσανε ηδονικά για να μεγιστοποιήσουν την απόλαυση,ή σκέψη μου τρύπωσε μέσα απο τις κουρτίνες ,βγήκε έξω ,περασε πάνω απο το μπαλκόνι...στον δρόμο....εξω απο την πόλη....στην εξοχή....και προσγειώθηκε γυρνώντας το ρολόι του χρόνου πίσω σε μια γειτονιά.
Δεκαετία το '60 στα Διώροφα της Καλαμαριάς ,στην φτωχομάνα την Θεσσαλονίκη.Προσφυγικός συνοικισμός.Τέλος καλοκαιριού και οπως κάθε χρόνο ,η κυρα Σοφία,εφτιαχνε ρετσέλι σύκου.Απο τις προηγούμενες μέρες ,οι γυναίκες μαζεύονταν τα απογεύματα και καθάριζαν -για τα μάτια ενος παιδιού-τόνους σύκα.Στην πραγματικότητα ηταν ο καρπός μιας μεγάλης συκιάς στην αυλή του σπιτιού της.Την ημέρα της γιορτής....γιατί γιορτή ηταν,τα παιδιά μαζεύαμε ξύλα,και η φωτια άναβε.Στον δρόμο ..έξω.Χώμα,ουτε αυτοκίνητα,ούτε τίποτα.Επάνω στην φωτιά ,που δεν την αφήναμε να σβήσει, εμπαινε το καζάνι με τα σύκα.Και η μυρωδιά απλωνόταν παντού.Εμπαινε στα σπίτια,έστριβε τον δρόμο και ταξίδευε πιο πέρα στην αλλη γειτονιά,μεθούσε τους γείτονες και τους περαστικούς.
Η πιο μεγάλη στιγμή της ημέρας,ηταν οταν μάς αφηναν να πιάσουμε το μεγάλο ξύλο,με το οποίο ανάκατευαν το γλυκό,και να μας αφήσουν να το φέρουμε 2-3 φορές γύρα.Ηθελε δύναμη,το γλυκό οσο μέλωνε έπειζε και γύριζε δύσκολα.Και μετα απο ώρες,οταν ειχε τελειώσει ,οταν το καζάνι ειχε μεταφερθεί στο σπίτι ,για να αδειάσει το μυρωδάτο περιέχομενο του,το βραδάκι,εβγαινε η κυρά-Σοφία με το πιατάκι της και μοίραζε γλυκό σε ολη την γειτονιά.
Τί άρωμα ηταν αυτό!! Τί γεύση και χρώμα σκούρας καραμέλας!!Το πιατάκι άδειαζε το ιδιο βράδυ,και έμενε στο στόμα ,στο μυαλό ,στην θύμιση , γεύση του γλυκού.Αυτή η θύμιση ζωντάνεψε ,εχθές .Και ξανάγινα παιδί,στον χωματόδρομο της γειτονιάς μου,μάζεψα ξύλα για την φωτιά και γύρισα το γλυκό μέσα στο καζάνι.Και μετά άνοιξα τα μάτια.Νά σαι καλά ,εσύ η άγνωστη νοικοκυρά,που εφτιαξες αυτό το υπέροχο γλυκό,να σαι καλά και εσύ magica,που με τον μεταδοτικό ενθουσιασμό σου,μέ έκανες να έρθω στο μπαζάρ,και να γίνω πάλι για λίγο ....παιδί.
Και του χρόνου να ειστε όλοι καλά.










Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Παιδιά,πόλεμος



Βλέπεις πολύ μικρά αγόρια,πρόσωπα αγγελικά που ρίχνουν βλοσυρές ματιές κάτω απο τεράστια ατσάλινα κράνη.Οι τσιριχτές φωνές τους σε τρομάζουν.

Ειναι το πολύ δεκαπέντε χρονών και στέκουν εκει πέρα,μικρά και κοκαλιάρικα,φορώντας αμπέχονα που πλέουν επάνω τους.

Γιατί αισθανόμαστε τόση φρίκη στη σκέψη παιδιών που δολοφονούνται;

Σε τρία τέσσερα χρόνια τα ιδια τα παιδιά μας θα φαίνονται απολύτων κατάλληλα για να ακρωτηριάζουν και να σκοτώνουν.

Που καθορίζονται τα όρια;Πότε ραγίζουν οι φωνές τους;

Επειδή αυτό ειναι που με αναστατώνει περισσότερο οταν σκέφτομαι αυτά τα αγοράκια:οι φωνές τους,τόσο τσιριχτές,τόσο ζωηρές.

Μέχρι τώρα,για να εισαι στρατιώτης σήμαινε πως έπρεπε να εισαι αντρας.Και το να εισαι άντρας σημαίνει πως είσαι ικανός να αναθρέψεις ενα παιδί.

Το χαράμισμα αυτών των αγοριών,πριν καν φθάσουν στην νεανική ηλικία ειναι ενάντια σε κάθε θεμελιώδη νόμο της φύσης,ενάντι στο ένστικτο μας,ενάντια σε κάθε κίνητρο για την διαιώνιση του είδους.Οπως μερικά ψάρια η έντομα που τρώνε τους ιδιους τους γόνους τους.

Υποτίθεται οτι οι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό.

Το γεγονός όμως,οτι ακριβώς αυτό κάνουμε,σίγουρα είναι μια ένδειξη τρέλλας.


Απόσπασμα απο το βιβλίο ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ανωνύμου.

Η ανώνυμη συγγραφέας στην διάρκεια του πολέμου και μετά την λήξη του,ηταν δημοσιογράφος και επιμελήτρια εκδόσεων.Ειχε σημαντική γενική παιδεία και πρίν τον πόλεμο ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό για επαγγελματικούς λόγους.

Με παραστατικές λεπτόμερειες που σοκάρουν με την αμεσότητα τους,αφηγείται τις ταπεινώσεις στίς οποίες υποβάλλονται ΠΑΝΤΑ οι γυναίκες σε μια πόλη υπο κατοχή.Τους βιασμούς που υφίστανται οι περισσότερες ανεξαρτήτως κάλλους η ηλικίας.


Κάτι ,που η σύγχρονη ιστορία των πολέμων παντού στον πλανήτη (Σερβία,Κροατία,Σουδάν....) επιβεβαίωσε την διαχρονικότητα των ταπεινώσεων των γυναικών.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Μικρό στην μεγαλοσύνη του

Ειναι μικρό,φτωχό το κλησιδάκι σου,
μα η χάρις σου είναι άπειρη κι ατέλειωτη.
Ατέλειωτα,ως το ρεύμα της πηγής σου,
που χύνεται και χύνεται,
κι απο κοντά αθόρυβα
παράδοξα το ρεύμα σου πληθύνεται.
Είθε και στην καρδιά μου,που έχει στραγγιχτεί,
να δώσει ζωή και δύναμιν η χάρι σου.
Παπαδιαμάντης.

Δώρο

Σήμερα που το κρύο έκανε επιτέλους την εμφάνιση του και το φθινόπωρο μάλλον μας αποχαιρέτησε οριστικά-αν και ποτέ δεν ξέρεις-έκανα ενα δώρο στον εαυτό μου.

Το δώρο αυτό-το ιδιο πάντα-το κάνω ετσι στα ξαφνικά χωρίς προγραμματισμό και το απολαμβάνω κάθε φορά.Γίνομαι ξένη στην πόλη μου και την ανακαλύπτω με καλή διάθεση,αλλά και κριτική και προβληματισμό,την ...βλέπω με άλλα μάτια χωρίς τα γυαλιά της συνήθειας.

Βγήκα στο δρόμο που ειναι το σπίτι μου και περπάτησα μέχρι το μετρό.Αναρωτήθηκα γιατί οι τρείς πολυκατοικίες που κτίστηκαν ταυτόχρονα,δίπλα-δίπλα ειναι τόσο διαφορετικές.Η πρώτη 7οροφη,η μεσαία 5οροφη και η τρίτη με 6ορόφους.Σκέφθηκα την λύπη των ανθρώπων-του εργολάβου η των ιδιοκτητών-των μικρότερων που μάλλον δέν ήξεραν την κίνηση των τριών πρώτων δακτύλων τουδεξιου χεριού μας -τρίβοντας τα μεταξύ τους-για να πάρουν άδεια για πιο πολλούς ορόφους.Λυπήθηκα την γιαγιά που κατέβασε το καροτσάκι του εγγονού της στον δρόμο για να μπορέσει να περάσει-γιατί μια τεράστια μηχανή ηταν παρκαρισμένη πάνω στο πεζοδρόμιο.Στο μετρο αναρωτήθηκα γιατί άνθρωποι που ειναι αποφασισμένοι να ανέβουν η να κατέβουν τις σκάλλες με τα πόδια,θέλουν να το κάνουν απο τις κυλιόμενες απαιτώντας να έχουν δικό τους διάδρομο.Φορτωμένη κάποια φορά με τσάντες παρίστανα την μπαλλαρίνα με τα χέρια μπρός και πίσω-με τις τσάντες-για να περάσουν κάποιοι ανεγκέφαλοι.Στην Σταδίου αναρωτήθηκα γιατί σταματήμενοι οι πεζοι σε διάβαση ,με φωτεινά σήματα ,τα παραβιάζουν οι ιδιοι για να περάσουν πιο γρήγορα.Το δικαίωμα του οδηγού που πηγαίνει σύμφωνα με τον κώδικα και εχει πράσινο,που πάει??Και γιατί το ....όργανο της τάξης που ηταν λίγο πιο πέρα δεν έκανε τίποτα?? (δυστυχώς και εγώ το έχω κάνει).Με κόκκινο περνάνε μόνο τα αυτοκίνητα??? Μάλλον εχω διάθεση για γκρίνια σήμερα. Φταίει που ημουν προετοιμάσμενη για βροχή και δεν έβρεξε.





Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Το Λιομάζωμα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξεκινάμε για το μάζεμα των ελιών.Δουλειά κουραστική που γίνεται πιο δύσκολη αν οι καιρικές συνθήκες δεν ειναι καλές.Και δεν μιλάω τόσο για την βροχή οσο για τον αέρα ,που θέλεις ενα νταμάρι πέτρες για να στερεώσεις τα πανιά για να μη τα πάρει.Οσο και να φαίνεται παράξενο ουτε ο ηλιος ειναι σύμμαχος στο μάζεμα .Ο ιδανικός καιρός : συννεφιά με κρύο και απνοια.Φέτος μαζέψαμε τις ελιές με κοντομάνικο μπλουζάκι .
Παραμένει ομως για μενα ενα πανηγύρι,μιά εκρηξη συναισθημάτων και χαράς το λιομάζωμα και η κούραση του τέλους της μέρας ειναι γλυκιά και φεύγει γρήγορα.
Ο Ελαιώνας
Η ελιά με τους καρπούς της
Το πεδίο μάχης

Το βαρύ πυροβολικό
(η μητέρα μου 87 χρονών με σπασμένη επιγονατίδα και
αστειρευτη διάθεση για δουλειά.Το μπαστούνι χρησιμεύει
και για το κατέβασμα καποιων κλαδιών οταν δεν τα έφθανε)

Ο σαμποτέρ.Σε κάθε πόλεμα υπάρχει.Ανακάτευε τα πανιά
και μας ενοχλούσε ζητώντας χάδια.Την δεύτερη μέρα
τέθηκε σε απομόνωση.Το ονομα του Κυριάκος.




Τα επίγεια μέσα .Τα εδάφους -αέρος (το μηχανάκι που ρίχνει
τις ελιές μαζι με τον χειριστή του,τον αντρα μου,δεν
μπόρεσα να το φωτογραφήσω)




Ο καρπός λίγο πριν πάρει την ανηφόρα για την σύνθλιψη






Η προσφορά και το ευχαριστώ .Δοξα σοι ο Θεός το
βγάλαμε το λαδάκι μας και φέτος.Και του χρόνου.













Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Χαρά

Ειναι κάποιες μέρες η και κάποιες στιγμές μέσα στην μέρα που σε πλημμυρίζει μια αδικαιόλογητη χαρά και αισιοδοξία και καλή διάθεση ,που σε κάνει να περπατάς με τραγουδιστό βήμα ,να γελάνε τα μάτια σου και να θέλεις να αγκαλιάσεις όλον τον κόσμο.

Αυτό μου συμβαίνει σήμερα απο το πρωί ,και το γεγονός οτι ειναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας σίγουρα δεν το δικαιολογεί.Ωστόσο την δέχομαι αυτή την χαρά σαν βροχή καλοκαιρινή,την απολαμβάνω σαν ξεκούραση μετά απο το λιομάζωμα ,την αποθηκεύω στις αισθήσεις μου και την μεταδίδω με το γέλιο στην φωνή μου .
Τό ράδιο παίζει ελληνικά,σιγοτραγουδώ και φεύγω για τις δουλειές του σπιτιού .

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Επιστροφή

Καλημέρα και καλό μήνα και καλή εβδομάδα (που ειναι προ των πυλών).
Ξανά πίσω μετα απο 10 μέρες λιομαζώματος .Γι αυτο θα μιλήσω αργότερα.Τώρα θέλω να σας πω:
Μου λείψατε.Ολοι σας.Και ας μη το ξέρετε και ας μη το μάθετε ποτέ.
Μου λείψατε.Η απόσταση Ναύπλιο Αθήνα που την έκανε γκρινιάζοντας κάθε φορα που γύριζα πίσω σήμερα μου φάνηκε ατελείωτη,γιατί ήθελα να βρεθώ κοντά σας.
Μου λείψατε.Ολοι σας. Που με αφήνετε να κοιτάζω απο παράθυρα που ουτε φανταζομουν οτι υπήρχαν.
Που με αφήνετε να γίνω θεατής στα παιχνίδια σας,μου επιτρέπετε να πιάσω καμμια φορά την μπαλλα και να την πετάξω πίσω σε σας.
Δεν με ξέρετε και ισως δεν με γνωρίσετε ποτέ,αλλα με αφήνετε να αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς σας,μέσα απο τις σκέψεις σας,τις φωτογραφίες και τα σχόλια σας.Και ειναι ομορφοι χτύποι,δυνατοί,παρήγοροι,ελπιδοφόροι.
Μου λείψατε και χαίρομαι που επέστρεψα και σας ξαναβρίσκω.