Ρετσέλι σύκου μυριστικό και θυμιστικό

Εχθές πήγα στο μπαζάρ των δρόμων ζωής,στον Κεραμεικό.Για την χαρούμενη διάθεση που επικρατούσε εκει μέσα,για την καταπληκτική magica,την ψυχή του μπαζάρ με το πιο γλυκό χαμόγελο-που πήγαζε πρώτα απο τα μάτια της-για τα καταπληκτικά πράγματα -φαγώσιμα και μή -που υπήρχαν εκεί μέσα οτι και να πώ θα ειναι λίγα.Μπράβο παιδιά κάνατε καταπληκτική δουλειά.
Ανάμεσα στα άλλα φαγώσιμα που αγόρασα ηταν και ενα βαζάκι με σπιτικό ρετσέλι σύκου.Ηταν και το πρώτο που άνοιξα για να δοκιμάσω.Οταν το κουτάλι προσγειώθηκε στο στόμα μου,οταν η γλώσσα ειχε την πρώτη επαφή με το σύκο και ακούμπησε στον ουρανίσκο ,για να απλωθεί η αίσθηση της γεύσης παντού,οταν τα μάτια κλείσανε ηδονικά για να μεγιστοποιήσουν την απόλαυση,ή σκέψη μου τρύπωσε μέσα απο τις κουρτίνες ,βγήκε έξω ,περασε πάνω απο το μπαλκόνι...στον δρόμο....εξω απο την πόλη....στην εξοχή....και προσγειώθηκε γυρνώντας το ρολόι του χρόνου πίσω σε μια γειτονιά.
Δεκαετία το '60 στα Διώροφα της Καλαμαριάς ,στην φτωχομάνα την Θεσσαλονίκη.Προσφυγικός συνοικισμός.Τέλος καλοκαιριού και οπως κάθε χρόνο ,η κυρα Σοφία,εφτιαχνε ρετσέλι σύκου.Απο τις προηγούμενες μέρες ,οι γυναίκες μαζεύονταν τα απογεύματα και καθάριζαν -για τα μάτια ενος παιδιού-τόνους σύκα.Στην πραγματικότητα ηταν ο καρπός μιας μεγάλης συκιάς στην αυλή του σπιτιού της.Την ημέρα της γιορτής....γιατί γιορτή ηταν,τα παιδιά μαζεύαμε ξύλα,και η φωτια άναβε.Στον δρόμο ..έξω.Χώμα,ουτε αυτοκίνητα,ούτε τίποτα.Επάνω στην φωτιά ,που δεν την αφήναμε να σβήσει, εμπαινε το καζάνι με τα σύκα.Και η μυρωδιά απλωνόταν παντού.Εμπαινε στα σπίτια,έστριβε τον δρόμο και ταξίδευε πιο πέρα στην αλλη γειτονιά,μεθούσε τους γείτονες και τους περαστικούς.
Η πιο μεγάλη στιγμή της ημέρας,ηταν οταν μάς αφηναν να πιάσουμε το μεγάλο ξύλο,με το οποίο ανάκατευαν το γλυκό,και να μας αφήσουν να το φέρουμε 2-3 φορές γύρα.Ηθελε δύναμη,το γλυκό οσο μέλωνε έπειζε και γύριζε δύσκολα.Και μετα απο ώρες,οταν ειχε τελειώσει ,οταν το καζάνι ειχε μεταφερθεί στο σπίτι ,για να αδειάσει το μυρωδάτο περιέχομενο του,το βραδάκι,εβγαινε η κυρά-Σοφία με το πιατάκι της και μοίραζε γλυκό σε ολη την γειτονιά.
Τί άρωμα ηταν αυτό!! Τί γεύση και χρώμα σκούρας καραμέλας!!Το πιατάκι άδειαζε το ιδιο βράδυ,και έμενε στο στόμα ,στο μυαλό ,στην θύμιση , γεύση του γλυκού.Αυτή η θύμιση ζωντάνεψε ,εχθές .Και ξανάγινα παιδί,στον χωματόδρομο της γειτονιάς μου,μάζεψα ξύλα για την φωτιά και γύρισα το γλυκό μέσα στο καζάνι.Και μετά άνοιξα τα μάτια.Νά σαι καλά ,εσύ η άγνωστη νοικοκυρά,που εφτιαξες αυτό το υπέροχο γλυκό,να σαι καλά και εσύ magica,που με τον μεταδοτικό ενθουσιασμό σου,μέ έκανες να έρθω στο μπαζάρ,και να γίνω πάλι για λίγο ....παιδί.
Και του χρόνου να ειστε όλοι καλά.