Παιδιά,πόλεμος

Βλέπεις πολύ μικρά αγόρια,πρόσωπα αγγελικά που ρίχνουν βλοσυρές ματιές κάτω απο τεράστια ατσάλινα κράνη.Οι τσιριχτές φωνές τους σε τρομάζουν.

Ειναι το πολύ δεκαπέντε χρονών και στέκουν εκει πέρα,μικρά και κοκαλιάρικα,φορώντας αμπέχονα που πλέουν επάνω τους.

Γιατί αισθανόμαστε τόση φρίκη στη σκέψη παιδιών που δολοφονούνται;

Σε τρία τέσσερα χρόνια τα ιδια τα παιδιά μας θα φαίνονται απολύτων κατάλληλα για να ακρωτηριάζουν και να σκοτώνουν.

Που καθορίζονται τα όρια;Πότε ραγίζουν οι φωνές τους;

Επειδή αυτό ειναι που με αναστατώνει περισσότερο οταν σκέφτομαι αυτά τα αγοράκια:οι φωνές τους,τόσο τσιριχτές,τόσο ζωηρές.

Μέχρι τώρα,για να εισαι στρατιώτης σήμαινε πως έπρεπε να εισαι αντρας.Και το να εισαι άντρας σημαίνει πως είσαι ικανός να αναθρέψεις ενα παιδί.

Το χαράμισμα αυτών των αγοριών,πριν καν φθάσουν στην νεανική ηλικία ειναι ενάντια σε κάθε θεμελιώδη νόμο της φύσης,ενάντι στο ένστικτο μας,ενάντια σε κάθε κίνητρο για την διαιώνιση του είδους.Οπως μερικά ψάρια η έντομα που τρώνε τους ιδιους τους γόνους τους.

Υποτίθεται οτι οι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό.

Το γεγονός όμως,οτι ακριβώς αυτό κάνουμε,σίγουρα είναι μια ένδειξη τρέλλας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ανωνύμου.

Η ανώνυμη συγγραφέας στην διάρκεια του πολέμου και μετά την λήξη του,ηταν δημοσιογράφος και επιμελήτρια εκδόσεων.Ειχε σημαντική γενική παιδεία και πρίν τον πόλεμο ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό για επαγγελματικούς λόγους.

Με παραστατικές λεπτόμερειες που σοκάρουν με την αμεσότητα τους,αφηγείται τις ταπεινώσεις στίς οποίες υποβάλλονται ΠΑΝΤΑ οι γυναίκες σε μια πόλη υπο κατοχή.Τους βιασμούς που υφίστανται οι περισσότερες ανεξαρτήτως κάλλους η ηλικίας.

Κάτι ,που η σύγχρονη ιστορία των πολέμων παντού στον πλανήτη (Σερβία,Κροατία,Σουδάν....) επιβεβαίωσε την διαχρονικότητα των ταπεινώσεων των γυναικών.