Δώρο

Σήμερα που το κρύο έκανε επιτέλους την εμφάνιση του και το φθινόπωρο μάλλον μας αποχαιρέτησε οριστικά-αν και ποτέ δεν ξέρεις-έκανα ενα δώρο στον εαυτό μου.

Το δώρο αυτό-το ιδιο πάντα-το κάνω ετσι στα ξαφνικά χωρίς προγραμματισμό και το απολαμβάνω κάθε φορά.Γίνομαι ξένη στην πόλη μου και την ανακαλύπτω με καλή διάθεση,αλλά και κριτική και προβληματισμό,την ...βλέπω με άλλα μάτια χωρίς τα γυαλιά της συνήθειας.

Βγήκα στο δρόμο που ειναι το σπίτι μου και περπάτησα μέχρι το μετρό.Αναρωτήθηκα γιατί οι τρείς πολυκατοικίες που κτίστηκαν ταυτόχρονα,δίπλα-δίπλα ειναι τόσο διαφορετικές.Η πρώτη 7οροφη,η μεσαία 5οροφη και η τρίτη με 6ορόφους.Σκέφθηκα την λύπη των ανθρώπων-του εργολάβου η των ιδιοκτητών-των μικρότερων που μάλλον δέν ήξεραν την κίνηση των τριών πρώτων δακτύλων τουδεξιου χεριού μας -τρίβοντας τα μεταξύ τους-για να πάρουν άδεια για πιο πολλούς ορόφους.Λυπήθηκα την γιαγιά που κατέβασε το καροτσάκι του εγγονού της στον δρόμο για να μπορέσει να περάσει-γιατί μια τεράστια μηχανή ηταν παρκαρισμένη πάνω στο πεζοδρόμιο.Στο μετρο αναρωτήθηκα γιατί άνθρωποι που ειναι αποφασισμένοι να ανέβουν η να κατέβουν τις σκάλλες με τα πόδια,θέλουν να το κάνουν απο τις κυλιόμενες απαιτώντας να έχουν δικό τους διάδρομο.Φορτωμένη κάποια φορά με τσάντες παρίστανα την μπαλλαρίνα με τα χέρια μπρός και πίσω-με τις τσάντες-για να περάσουν κάποιοι ανεγκέφαλοι.Στην Σταδίου αναρωτήθηκα γιατί σταματήμενοι οι πεζοι σε διάβαση ,με φωτεινά σήματα ,τα παραβιάζουν οι ιδιοι για να περάσουν πιο γρήγορα.Το δικαίωμα του οδηγού που πηγαίνει σύμφωνα με τον κώδικα και εχει πράσινο,που πάει??Και γιατί το ....όργανο της τάξης που ηταν λίγο πιο πέρα δεν έκανε τίποτα?? (δυστυχώς και εγώ το έχω κάνει).Με κόκκινο περνάνε μόνο τα αυτοκίνητα??? Μάλλον εχω διάθεση για γκρίνια σήμερα. Φταίει που ημουν προετοιμάσμενη για βροχή και δεν έβρεξε.