Θα πάρετε ενα κουραμπιέ;

Μάζεψα όπως κάθε χρόνο,όλα τα υλικά στο τραπέζι της κουζίνας και τους έφτιαξα.
Τα υλικά τα ίδια,δέν αλλάζουν,δεν δοκιμάζω τίποτα διαφορετικό και καινούριο αυτές τις ημέρες.
Μνήμη,γνώση,πείρα,παράδοση,αγάπη και για πασπάλισμα χαρα-αυτή ποτέ δεν είναι αρκετή.Οση και να βάλλουμε πάντα χρειαζόμαστε και άλλη.
Μύρισε το σπίτι βούτυρο και καβουρδισμένο αμύγδαλο.Βγήκαν οι μεγάλες λαμαρίνες του φούρνου,σηκώθηκαν τα μανίκια και τα χέρια άρχισαν να φτιάχνουν τραγούδια-παλιά μα τόσο νέα-να ταξιδεύουν στο παρελθόν ,βάζοντας τα θεμέλια για το μέλλον της καινούριας γενιάς.
Οπως μια αιωνιότητα πρίν,η μητέρα,μού έδινε κομματάκια ζύμης-μ΄άφηνε να την τρώω άψητη-και μού έδειχνε πως να πλάσω μπαλλίτσες,να τις πιέσω και να βάλω την σφραγίδα μου στο κέντρο με τό δάκτυλο,έτσι και εχθές,σε άλλον ρόλο τώρα.
Η μάνα,εγώ,μύησα τα παιδιά μου σ΄αυτή την γιορτή.Δεν έχει σημασία που ο κουραμπιές του γιού μου ηταν ο αριθμός 13-να γιορτάσει και η θύρα!!- δεν εχει σημασία που η κόρη μου είπε.....εντάξει εύκολοι είναι,μη λερωθώ τώρα, οι άναμνήσεις μπήκαν στο μυαλό τους και θα αναδυθούν κάποια στιγμή....για να περάσουν σ΄αλλη γενιά.
Και αυτός ειναι ο λόγος,ο μοναδικός.Να υπάρχει συνέχεια,να μη αρκούμαστε στο γρήγορο,το εύκολο αυτό που μας επιβάλλουν με το ετσι θέλω γεμίζοντας το μυαλό μας φούμαρα.
Παιδί μιας γενιάς που οι φούρνοι έψηναν και πούλαγαν μόνο ψωμί,οι γειτονιές τότε μοσχομύριζαν κανέλα και γαρύφαλο και μαχλέμπι και βανίλια,και τα σπίτια γιόρταζαν τα Χριστούγεννα όχι με ξενόφερτα φωτάκια,αλλά με τις ευωδιές που πλημμυριζαν τα δωμάτια και ξεχύνονταν στις αυλές και τους δρόμους.
Αν κάποια στιγμή στο μέλλον,η μυρωδιά της κανέλλας και του γαρύφαλου κάνει τα παιδιά μου να πουν.....μύρισαν χριστούγεννα, πέτυχα.
Αύριο σειρα έχουν τα μελομακάρονα.
Και του χρόνου.