Πρωί, στην ακοίμητη πολιτεία, μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, περιποιείται την τελευταία κατοικία ενός αγαπημένου προσώπου.Ποτίζει τα λουλούδια , καθαρίζει, ανάβει το καντήλι καί όλα αυτά τα κάνει κλαίγοντας συνεχώς.
Δίπλα της, την ίδια ακριβώς δουλειά κάνει και μια νεότερη γυναίκα, η οποία προφανώς επειδή δεν είχε που να αφήσει το αγοράκι της -γύρω στα 4 - το είχε μαζί της.
Ο μικρός πλησιάζει την γριούλα.....
.....γιαγιά μή κλαίς, ο παπούς σου εινα στον ουρανό μαζί με τον δικό μου παπού και η μαμά μου μού είπε να μη κλαίω...
.....δεν είναι ο παπούς μου εδώ αγοράκι μου....λέει η γριούλα
.....ποιός είναι; ρωτά ο μικρός
.....η κόρη μου...απαντά η γριούλα.
Ο μικρός στέκεται για μιά στιγμή συλλογισμένος και μετά γυρίζει και πλησιάζει την μητέρα του.
.....μαμά πάνε και οι κόρες στον ουρανό; ρωτάει.
.....ναι πάνε ....απαντά η μητέρα του.
Και γυρνώντας όλο χαρά στην γριούλα - την μητέρα μου - της λέει...
....γιαγιά, και η κόρη σου είναι στον ουρανό μαζί με τον παπού μου....μη κλαίς.
Αυτή η σοφία των μικρών παιδιών... Πότε, πως τη χάνουμε, χαμπάρι δεν το παίρνουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ χαμένη μας αθωότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ισως να κλαίμε, γιατί πάψαμε να είμαστε αθώοι... κι' εγώ ψάχνομαι..
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εν στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον".
Για κάποιους, μακάβριο όλο αυτό. Για μένα, γλυκό και χρειαζούμενο!...
ΔiΑ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕβαδίζαμε σιωπηλοί.
Ξάφνω ήρχισε να ομιλεί.
Ηρέμως εις την αρχήν
θερμώς κατόπιν.
Προς το τέλος
είχεν ερεθισθεί τόσον
ώστε εκραύγαζεν και εχειρονόμει
διστάζουσα πολλάκις
τας καταλλήλους λέξεις αναζητούσα.
Τελος εκόπασε-
σχεδόν και ο δρομος μας είχε τελειώσει.
Πολύ πειστικά είχεν ομιλήσει
και δίχως άλλο θα με είχε πείσει
δια την αθωότητά της
αν
εις τα μάτια όταν την είδα
δεν διέκρινα μίαν μικράν σκιάν
συμπεπυκνωμένην
και πολλαπλώς πιεσμένην
υπό το βάρος
τόσων επιχειρημάτων.
Γ. Χολιαστός