Τί έπαθα;
Εχθές έτρεχα στο Ναυπλιο σε internet-cafe για να σας δώ, και σήμερα δεν μπορώ να γράψω τίποτα.
Λές και το μυαλό μου έχει αδειάσει. Το ωραίο είναι οτι θέλω να πώ ενα σωρό πράγματα αλλά ειναι σαν να έχουν μπερδευτεί μέσα μου και δεν βγάζω άκρη.
Εχουν περάσει κάμποσες ώρες απο όταν έγραφα τα παραπάνω και άν και το μυαλό μου ειναι ακόμα μπερδεμένο-μάλλον φταίει που έφυγα απο το χωριό-έγινε κάτι που με συγκίνησε με πολλούς τρόπους.
Απέναντι απο το σπίτι της μητέρας μου, υπήρχαν 2 παλιά σπίτια, απο αυτά που μπορούν να ανακαινιστούν αλλά τα αφήνουν να τα ρημάξει ο χρόνος για να γίνουν οικόπεδα.
Ηρθε ο καιρός να μπεί η αδηφάγος μπουλντόζα και εκεί. Σε λιγότερο απο 2 ώρες, είχαν γίνει ένα με το έδαφος.
Το βράδυ η κόρη μου εβγαλε τον Οδυσσέα βόλτα, ο οποίος χάρηκε που βρήκε έδαφος για να μυρίσει και να παίξει δίπλα στο σπίτι του.
Την προσοχή της την τράβηξε ενα νιαούρισμα -κλάμα, απο γατάκι που δεν φαινόταν πουθενά.
Οσο και να έψαξε δεν είδε τίποτα,αλλά το κλάμα επέμενε.
Τήν λύση την έδωσε ο Οδυσσέας που άρχισε να σκάβει με μανία το χώμα.
Η κόρη μου προσπαθώντας να κρατήσει τον σκύλο μακριά, έσκαψε με το ένα χέρι και σε λίγο ενα μωρό γατάκι,πληγωμένο αλλά ζωντανό εμφανίστηκε μπροστά της.
Μιά πέτρα,κάτω απο την οποία κρύφτηκε, το έσωσε.
Η μάνα περίμενε λίγο πιο πέρα, και οταν ο σκύλος απομακρύνθηκε, με μεγάλη του λύπη ομολογώ, έτρεξε το πήρε και άρχισε να το γλυφει.
Ολα αυτά μου τα είπε η κόρη μου και ηταν τοσο περιγραφική και ενθουσιώδης που νόμισα οτι έβλεπα την σκηνή.
Αυτό που με συγκίνησε ήταν η επιμονή της , να μην φύγει αν δεν έβρισκε το γατάκι, και επίσης οτι αν και ο χώρος είναι σε κεντρικό δρόμο δεν δίστασε καθόλου να σκάψει -αγνοώντας τα απορημένα και περίεργα βλέματα που της έριχναν-για να το σώσει.

Οι τριανταφυλλιές-φύλακες μου ,όπως φαίνονται μέσα απο το παράθυρο.
Οταν ξυπνάω στην Αθήνα, αντί στο χωριό ειναι να μη μπλοκάρει το μυαλό μου;;;