Η Νίκη της ζωής

Μεγάλη Τετάρτη, κάτω στο χωριό.
Ανοιξιάτικος ο καιρός, ανθισμένες οι αυλές και εγώ βίωνα την Μεγάλη Εβδομάδα μέσα μου.
Δεν ξέρω τι πονούσε περισσότερο. Ο πόνος της απώλειας που γίνεται εντονότερος τις γιορτινές μέρες, ή η αποδοχή της παραίτησης .
Καθισμένη στα σκαλιά της βεράντας, μέσα σε μια μεθυστική ατμόσφαιρα απο τις ανθισμένες πορτοκαλιές...δεν έκανα τίποτα. Ετσι καθόμουν και έξυνα την πληγή, για να ματώσει να πονέσω , να αισθανώ οτι ζώ.
Βυθισμένη σε μια αρρωστημένη -τολμώ να την αποκαλέσω ετσι - αυτολύπηση, περίμενα να χτυπήσει η καμπάνα.
Πρίν απο την καμπάνα χτύπησε το τηλέφωνο.
Ηταν η Νίκη. Η Νίκη ο πολεμιστής της ζωής, ο δημιουργός αισιοδοξίας και χαράς, ο σφοδρός και ένθερμος πολέμιος κάθε μορφής απαισιοδοξίας και άρνησης.
Δύο φορές την πολέμησε ο καρκίνος και νικήθηκε και τις δύο .
Την τελευταία φορά η παρενέργεια μιας καινούριας θεραπείας , την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, και το τηλεφώνημα ηταν απο την Γερμανία οπου βρίσκεται, προσπαθώντας να ξαναπερπατήσει.
Μια Νίκη - άραγε ειναι συμβολικό το όνομα της;;- γεμάτη αισιοδοξία ,χαρά ,προσμονή.
Η φωνή της , βάλσαμο. Οι ερωτήσεις της, ανακούφιση που μπορούσα να μιλήσω.
Είπαμε πολλά. Καί κάποια στιγμή με ρώτησε: Τι λαμπάδες έφτιαξες για τα παιδιά σου φέτος;;
Ξέρει οτι κάθε χρόνο φτιάχνω εγω τις λαμπάδες τους.
Δεν έκανα. Δέν είχα διάθεση. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. η δική μου απάντηση.
Η Νίκη ξέρει για μένα. Για την κατάθλιψη που βίωσα, και για την αιτία της.
Κακώς ! Δεν πρέπει να παραιτούμαστε απο την ζωή.
Μού είπε κι άλλα. Που τα ήξερα αλλά τα αρνιόμουν.
Τον πυροβολισμό όμως τον άφησε για το τέλος.
Να κάνεις λαμπάδες για τα παιδιά ! Ο Θεός που μας δίνει ζωή ειναι γιατί περιμένει πράγματα απο εμάς!
Σίγουρα ο Θεός δεν περιμένει να κάνω λαμπάδες. Περιμένει -..ισως - να μη απορρίπτω την ιδια την ζωή. Και για πρώτη φορά, σκέφθηκα οτι αυτός ο έντονος πόνος που αρνούμαι να αφήσω να μειωθεί, ίσως αποτελεί βλασφημία απέναντι στο θέλημα Του. Δέν ξέρω.
Μεγάλη Πέμπτη πολύ πρωί άρχισα να φτιάχνω τις λαμπάδες που κράτησαν εχθές τα παιδιά μου στην Ανάσταση.
Η λαμπάδα του γιού μου.

Και της κόρης μου.

Παλιές λαμπάδες που τώρα στολίζουν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας στο χωριό.

Αυτές τις είχε δεί η αδελφή μου.

Πιστεύω οτι είδε και τις φετινές. Και της αρέσανε.