Αφιερώσεις

Επέστρεψα απο το αγαπημένο μου Ναύπλιο. Αλήθεια, υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο,στην οποία θέλεις να επιστρέφεις πάντοτε και την βλέπεις κάθε φορά σαν να ειναι η πρώτη φορά;;



Και μαγεύεσαι ...



Ετσι αισθάνομαι για το Ναύπλιο.
Επέστρεψα, ξεκούραστη και κεφάτη. Ο λόγος ; Αυτήν την φορά δεν τεμπέλιασα, αλλά ασχολήθηκα δημιουργικά, να φτιάξω διάφορα πράγματα τα οποία θα σας τα δείξω στην επόμενη ανάρτηση. Εβγαλα όπως πάντα φωτογραφίες, οι οποίες όμως αυτή την φορά ειχαν όνομα. Οταν τις έβγαζα ειχα ενα ΄πρόσωπο ΄στο μυαλό μου. Ειναι αφιερωμένες.



Εκτός απο την τελευταία, οι άλλες εχουν τραβηχτεί στην αυλή.




Υπέροχες διπλές βιολέτες για την aliki μου. Θα ήθελα να ηταν κόκκινες αλλά εστω και φούξια ειναι μια κλωστή που με δένει νοερά με την πατριώτισσα μου.



Στο 'δρομάκι' μου. Δεν ειναι πασχαλιά που ήθελα να της αφιερώσω...φέρνει ομως λίγο ετσι;;



Το λέμε ή καρφίτσα της βασίλισας, φυτρώνει μόνο του με σπόρο που πέφτει και το χαρακτηριστικό του ....το σχεδόν ανάερο ριζικό του σύστημα.

Στην 'ζαχαρένια ΄ μου, που δεν θα με αφήσει να πάω στην θάλασσα φέτος. Ενα λευκός καταρράκτης....σαν να πασπαλίζεις με ζάχαρη άχνη. (το παγωτό τέλειο. φωτό έρχονται.)

Στη flora μου, που χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να φυτέψω πανσέδες και μετά απο 2-3 μέρες ξεραινόντουσαν. Εκτός απο φέτος. Ενα ονειρο για το οποίο πάλεψα.

Στην ΄diavati ΄μου, που με μάγεψε με την πρώτη ανάρτηση της που είδα. Την πεζοπορία παρ΄ολη την κακοκαιρία. Δεν ξέρω πως λέγεται, ειναι δέντρο και ειναι πανέμορφο.

Το ΄μου ΄που υπάρχει στα ονόματα σε καμμια περίπτωση δεν δηλώνει κτητικότητα.Το έβαλα γιατι ετσι σας αισθάνομαι. Οπως αν συναντιόμαστε θα έλεγα μετά...συνάντησα την φίλη μου.