Οδυσσέας

Οταν η aliki με προσκάλεσε να κάνω μια ανάρτηση για τον σκύλο μου,της το υποσχέθηκα νοερά. Λίγο αργοπορημένα κρατώ την υπόσχεση μου.
Ο Οδυσσέας....ο τρίπους όπως τον φωνάζουμε μερικές φορές.

Ο γιός μου είδε την φωτογραφία του σε ενα περιοδικό με την σημείωση οτι αν δεν βρεθεί κάποιος να τον υιοθετήσει,θα του γίνει ευθανασία.Πάντα χαίρομαι με την ευαισθησία που δείχνουν τα παιδιά μου μπροστά σε κάθε πόνο η δυστυχία,και έτσι δεν του χάλασα χατήρι οταν μου ζήτησε να τον πάρουμε. Πήραμε και την άδεια της γιαγιάς μας - στο σπίτι της θα έμενε -και πήγαμε στο κτήμα της Φιλοζωϊκής να τον γνωρίσουμε.

Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση υπαναχώρησης, καί ετσι αφου του κόψανε τα ράμματα, του βάλαμε τσιπ, και γίναν όλα τα απαραίτητα χαρτιά με ενα δανεικό λουράκι τον πήραμε.Ο γιατρός μας είπε...χρειάζεται τροφή, πολύ νερό αλλά πιο πολύ αγάπη...και την τελευταία στιγμή πριν φύγουμε, πήρε το βιβλιάριο του και σημείωσε στην θέση...επίθετο...τυχερούλης.

Στο σπίτι, η μητέρα μου τον υποδέχθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο. Μόλις μπήκε, τού έδωσε και εγλειψε απο το χέρι της ζάχαρη (για να ειναι γλυκός) και μια μπουκιά ψωμί (ζώο που έχει φάει απο το χέρι σου ψωμί δεν δαγκάνει). Ολους μας αγαπάει....την μητέρα μου όμως την λατρεύει, κυριολεκτικά, και η οποία φυσικά τον φροντίζει και με το παραπάνω.





Αυτός ειναι Οδυσσέας μας. Στην καθημερινή του βόλτα, που άν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις οτι έχει 3 πόδια. Καλοδιάθετος πάντα, φλερτάρει αν και έχει μια μόνιμη αγαπημένη και δεν διστάζει να τα βάλλει με άλλους σκύλους.

Σε έναν μήνα συμπληρώνονται 3 χρόνια που ειναι μαζί μας, μέλος της οικογένειας μας.
Τρία χρόνια που μας έχει γεμίσει χαρά η παρουσία του, που απάλλυνε τον πόνο της μητέρας μου, που δεν μετανοιώσαμε ούτε μια στιγμή για την απόφαση μας να τον υιοθετήσουμε.

Νομίζω οτι τελικά.....τυχεροί ειμαστε εμείς .