Κάποιες ευχές πιάνουν

Ηταν άνοιξη σάν τώρα. Μάιος μήνας και επικρατούσε ενα κλίμα αναστάτωσης στην τελευταία τάξη του 2ου γυμνασίου θηλέων της Θεσσαλονίκης.

Λίγες μέρες πρίν, είχε συμβεί το τρομερό ατύχημα στην Γεωργιούπολη Χανίων στην σχολική εκδρομή, και οι καθηγητές έκαναν κάθε μέρα συνέλευση για να αποφασίσουν αν θα γινόταν η δική μας εκδρομή.

Για τις περισσότερες απο εμάς αυτή η μακρινή εκδρομή ηταν ονειρο . Βλέπετε μιλάμε για το 1972. Τελικά αποφάσισαν να γίνει .....και ξεκινήσαμε.

Θεσσαλονίκη- Ναύπλιο-Τρίπολη-Ολυμπία-Πάτρα-Κέρκυρα.

Οσο κι αν ακούγεται αστείο σήμερα, το γεγονός οτι θα περνούσαμε την Κακια σκάλα φάνταζε τρομερό στα μάτια μας. Θυμάμαι οταν περιμέναμε στην αυλή του σχολείου τα πούλμαν, τόσο η δική μου μητέρα οσο και κάποιες αλλες να μας λένε...και να προσέχετε οταν περνάτε την κακια σκάλα!!!!!!! 

Ξεκινήσαμε, περάσαμε την κακια σκάλα και φθάσαμε Ναύπλιο οπου ηταν και  η πρώτη διανυκτεύρεση. Μείναμε στο ξενοδοχείο Πάρκ.

Την άλλη μέρα οταν ξεκίνησε η ξενάγηση μας στην πόλη (παλια βουλή, ναός του Αγ.Σπυρίδωνα,παλαμήδι)  , άρχισε κι ενας έρωτας που κρατάει ακόμα.

Θυμάμαι ακόμα την σκέψη που έκανα οταν περπατούσα στα δρομάκια της παλιάς πόλης....πόσο τυχεροί ειναι αυτοί που μενουν εδώ!

Πέρασαν κάμποσα χρόνια και οταν γνώρισα τον άντρα μου ,ένοιωσα οτι κάποιες ευχές πιάνουν.

25 χρόνια γάμου και άλλα τόσα που περπατάω στα δρομάκια του αναπλιού, δεν μ΄εχουν κάνει να χορτάσω την πόλη αυτή.Κάθε φορά που σουλατσέρνω στον ψαρομαχαλά ή στον μεγάλο δρόμο ή κάνοντας τον γύρο της αρβανιτιάς ειναι η πρώτη φορά,και τα μάτια μου ρουφούν αχόρταγα τις ομορφιές της πόλης.

Πώς αισθάνεται ο άντρας μου;;; Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, γιατι παοκτσής απο κούνια , παντρεύτηκε θεσσαλονικιά και οταν πάμε στην πατρίδα μου..... τρέχει στην τούμπα .