Δεν εχουμε την δύναμη

Αυτο είναι ενα κιλίμι, υφασμένο στην ανατολή (μάλλον στη τουρκία). Ειναι στρωμενο σε δωμάτιο του σπιτιού της Αγγελικής Χατζημιχάλη στην Πλάκα.

Γνήσιο κιλίμι, υφασμένο μονοκόματα με την κιλιμίσια τεχνική.  Τονίζω την λέξη γνήσιο ,γιατί εχουμε συνιθίσει να αποκαλούμε κιλίμια, οτιδηποτε ειναι στρωμένο στο πάτωμα σε παραδοσιακά σχέδια, ακόμα και κουρελούδες.

Ο λόγος που το φωτογράφησα ειναι τα χρώματα,κάτι που σίγουρα δεν θα παρατηρούσα αν δεν ειχαμε  την βοήθεια της δασκάλας μας (στην υφαντική) .Είναι ελεύθερα....δεν ακολουθούν κάποια χρωματική σειρά και μπλέκονται μεταξύ τους. Σε κάποια σημεια σου δίνουν την αίσθηση οτι εκεί τελείωσε ενα χρώμα και η υφάντρα πήρε στην τύχη κάποιο αλλο και συνέχισε. Κι ωστόσο η γενική αίσθηση του κιλιμιού ειναι η αρμονία ,ακριβώς όπως στην φύση που τα φυτά δεν ακολουθούν κανέναν σχεδιασμό χρωματικό .

Τα λόγια της δασκάλας μας που με εντυπωσίασαν ηταν ....εμείς σήμερα δεν εχουμε την δύναμη να δημιουργήσουμε ελεύθερα, παιζοντας με τα χρώματα.

Αντίθετα, προσπαθούμε να στριμώξουμε την εμπνευση μας σε φόρμες και τυποποιημενα σχέδια,σε μοτίβα και χρωματικούς συνδυασμούς ή αντιθέσεις.

Το ίδιο ελεύθερο στην επιλογή των χρωμάτων ειναι και αυτό το χαλί. Υφασμένο απο Σαρακατσάνους, με την τεχνική της φλοκάτης, μετά την ύφανση υπέστη πιληματοποίηση που το μετέτρεψε σε ενα ειδος τσόχας.

Αυτά και άλλα πολλά τα είδα και τα έμαθα σήμερα, σε μια επίσκεψη στην έκθεση Θρακών χερσί......