τρομερή γιαγιά

Η μητέρα μου βρίσκεται στην δύσκολη και ευάλωτη ηλικία των 88 χρονών....καί κάτι, που η ψυχή ειναι αγέραστη αλλα το σώμα δεν υπακούει.

Παρ΄ολα αυτά δεν το βάζει κάτω. Βγαίνει για ψώνια, πηγαίνει να πληρώσει τους λουγαριασμούς μόνη της και  συνεχίζοντας μια συνήθεια χρόνων - οταν ζούσαμε στην θεσσαλονίκη, κατέβαινε κάθε σάββατο στου μοδιάνο και στου βλάλη για ψώνια- κατεβαίνει στην αθηνάς και στους γύρω δρόμους για οτι χρειάζεται.

Πως τα καταφέρνει;;;; Οταν δεν εχει κατα νού να πάρει πολλά πράγματα, βάζει στους ωμους ενα παλιό σακίδιο του γιού μου, και σε κάθε αγορά που κάνει παρακαλά τον πωλητή και της βάζει οτι πήρε στον σάκκο. Φυσικά καταλήγει να επιστρέψει σπίτι κοιτάζοντας το πεζοδρόμιο αλλα ειναι κάτι που την κάνει να αισθάνεται ζωντανή και χρήσιμη.

Οταν εχει πολλά πράγματα, παίρνει μια συρόμενη τσάντα. Πάντα βρίσκεται κάποιος άνθρωπος να την βοηθήσει στο ανέβασμα και κατέβασμα στο τρόλευ.

Δεν ειναι οτι δεν θέλω να την βοηθήσω. Απλά σέβομαι την επιθυμία της να ειναι οσο της επιτρέπεται ακόμη αυτόνομη,κάτι που την βοηθάει να μην πέσει σε γεροντική κατάθλιψη.

Η συμφωνία μας....... με παίρνει τηλ. οταν φεύγει και οταν γυρίσει.

Δεν ειναι πάντα ολες της οι διαδρομές ήσυχες και χωρίς απρόοπτα. Την έχουν κλέψει μέσα στην εκκλησία, την εχει  ρίξει κάτω  ενας τσαντάκιας με μηχανή, αλλα οπως λέει  ..αλοίμονο αν ο φόβος μας κλείσει μέσα στο σπίτι....

Περπατάει σκυφτή, κρατάει μπαστούνι  και κάθε τόσο στέκεται, σηκώνει το κεφάλι , χαράζει διαδρομή και συνεχίζει, τό ιδιο κάνει κι οταν διασχίζει δρόμο.

Προχθές , βγήκε το πρωί για να πάει για ψώνια. Σε κάποιο σημείο, στάθηκε και έλεγξε τον δρόμο για να περάσει απέναντι.......

....ευτυχώς που εκεί που στάθηκα υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα, και μπόρεσα να στηριχθώ. οπως κοιτάζω, βλέπω μια μοτοσυκλέτα, μεγάλη ήταν, να έρχεται απο την απέναντι πλευρά του δρόμου, και ξαφνικά την βλέπω να έρχεται καταπάνω μου......σηκώνω το μπαστούνι ,κι οταν ήρθε κοντά μου φωνάζω..... τι θέλεις;;; να με σκοτώσεις ή να με κλέψεις;;; και του δίνω μια με την μαγγούρα.....δεν τον χτύπησα ομως, την έφαγε το κάθισμα πίσω του.... μετά έφυγε. (η αφήγηση με δικά της λόγια).

Για την ιστορία, δεν γύρισε σπίτι μετα απο το συμβάν αυτό. Κατέβηκε στην αγορά, ψώνισε και μου το είπε στην επιστροφή.

Και για κερασάκι στην τούρτα, το βράδυ κάνανε απόπειρα διάρηξης στο σπίτι της, σχετικά νωρίς , γύρω στις 11.30. Ηταν ξύπνια, τους φώναξε , σήκωσε κι ο Οδυσσέας την πολυκατοικία στο πόδι με το άγριο γαύγισμα του, και φύγανε.

Το λέει η ψυχούλα της.....

Επαιξα την πρώτη πεταλιά

Μετά απο μέρες απουσίας ....επέστρεψα. Ο υπολογιστής ειχε κάποιο πρόβλημα (σφύριζε σαν βοσκόπουλο......) έπρεπε να του κάνουμε και φορμάτ, οπότε για λίγο εμεινα χωρίς την παρέα σας.

Δεν κάθισα ετσι, εφτιαξα κάμποσα πράγματα στο χωριό που θα σας τα δείξω σιγά σιγά.

Προς το παρόν σας δείχνω τα πρώτα δείγματα υφαντικής που πήρα.

Υπάρχουν κι άλλα τα οποία τα παίρνουμε κάθε φορά που τελειώνει το στημόνι και τα οποία ειναι πιο όμορφα  κατά την γνώμη μου. 

Στα μάτια μου η βελτίωση ειναι εμφανής, αν και οι φωτο δεν ειναι με την σειρά που υφάνθηκαν τα δείγματα.

Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ  στήθηκε, και υφαινα τις πρώτες μου σειρές.....επαιξα τις πρώτες μου πεταλιές.

Αν και δεν θέλω να γίνω κουραστική με λεπτομέρειες για την ύφανση....προσέξτε την κάτω φωτό. Ειναι υφασμένο το δείγμα με δίμιτη ύφανση.


αυτό που μου άρεσε περισσότερο ειναι η δυνατότητα να κάνω δαντέλα στον αργαλειό, οπως φαίνεται στο τελευταίο δείγμα.
Σας φιλώ και χαίρομαι που ξαναγύρισα.

Κάποιες ευχές πιάνουν

Ηταν άνοιξη σάν τώρα. Μάιος μήνας και επικρατούσε ενα κλίμα αναστάτωσης στην τελευταία τάξη του 2ου γυμνασίου θηλέων της Θεσσαλονίκης.

Λίγες μέρες πρίν, είχε συμβεί το τρομερό ατύχημα στην Γεωργιούπολη Χανίων στην σχολική εκδρομή, και οι καθηγητές έκαναν κάθε μέρα συνέλευση για να αποφασίσουν αν θα γινόταν η δική μας εκδρομή.

Για τις περισσότερες απο εμάς αυτή η μακρινή εκδρομή ηταν ονειρο . Βλέπετε μιλάμε για το 1972. Τελικά αποφάσισαν να γίνει .....και ξεκινήσαμε.

Θεσσαλονίκη- Ναύπλιο-Τρίπολη-Ολυμπία-Πάτρα-Κέρκυρα.

Οσο κι αν ακούγεται αστείο σήμερα, το γεγονός οτι θα περνούσαμε την Κακια σκάλα φάνταζε τρομερό στα μάτια μας. Θυμάμαι οταν περιμέναμε στην αυλή του σχολείου τα πούλμαν, τόσο η δική μου μητέρα οσο και κάποιες αλλες να μας λένε...και να προσέχετε οταν περνάτε την κακια σκάλα!!!!!!! 

Ξεκινήσαμε, περάσαμε την κακια σκάλα και φθάσαμε Ναύπλιο οπου ηταν και  η πρώτη διανυκτεύρεση. Μείναμε στο ξενοδοχείο Πάρκ.

Την άλλη μέρα οταν ξεκίνησε η ξενάγηση μας στην πόλη (παλια βουλή, ναός του Αγ.Σπυρίδωνα,παλαμήδι)  , άρχισε κι ενας έρωτας που κρατάει ακόμα.

Θυμάμαι ακόμα την σκέψη που έκανα οταν περπατούσα στα δρομάκια της παλιάς πόλης....πόσο τυχεροί ειναι αυτοί που μενουν εδώ!

Πέρασαν κάμποσα χρόνια και οταν γνώρισα τον άντρα μου ,ένοιωσα οτι κάποιες ευχές πιάνουν.

25 χρόνια γάμου και άλλα τόσα που περπατάω στα δρομάκια του αναπλιού, δεν μ΄εχουν κάνει να χορτάσω την πόλη αυτή.Κάθε φορά που σουλατσέρνω στον ψαρομαχαλά ή στον μεγάλο δρόμο ή κάνοντας τον γύρο της αρβανιτιάς ειναι η πρώτη φορά,και τα μάτια μου ρουφούν αχόρταγα τις ομορφιές της πόλης.

Πώς αισθάνεται ο άντρας μου;;; Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, γιατι παοκτσής απο κούνια , παντρεύτηκε θεσσαλονικιά και οταν πάμε στην πατρίδα μου..... τρέχει στην τούμπα .

Σαν ...ινδικό φαγητό

Διάβασα το βιβλίο 100 αποχρώσεις του άσπρου....

Πολύ ωραίο, αν και οταν το διάβαζα, ακόμα και φαγωμένη να ήμουν ...πεινούσα.

Βλέπετε η ηρωίδα, ινδή που ζούσε στην Μ.Βρετανία, προσπαθούσε μέσα απο τα φαγητά να ζωντανέψει την πατρίδα της.

Ξελιγωτικές οι περιγραφές των φαγητών και η διαδικασία μαγειρέματος.

Εκεί λοιπόν, η ηρωίδα μαγειρεύει το ρύζι, αφού έχει τσιγαρίσει στο λάδι τα μπαχαρικά. Και είπα να το δοκιμάσω.

Βάζω στην κατσαρόλα λαδάκι, και ρίχνω μέσα, πιπέρι κόκκινο (το αγοράζω απο ενα αιγυπτιακο μπακάλικο και καίει σαν ηφαίστειο), κύμινο, μπαχάρι, φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο, λίγη κανέλα και λίγο μίγμα γκαραμ μασάλα (το αγοράζω ετοιμο).

Τα τσιγαρίζω λιγο ανακατεύοντας συνεχώς και μετά ρίχνω το ρύζι .Βάζω μπασμάτι αλλά το εχω δοκιμάσει και με καρολίνα και ειναι το ίδιο νοστιμο.

Το ζαλίζω λίγο ανακατεύοντας και αμέσως ρίχνω νερό, χαμηλώνω την φωτιά και το αφήνω να ψηθεί. Ζωμό δεν ρίχνω για να μήν καλύψω το άρωμα των μπαχαρικών.

Τήν πρώτη φορά που το έφαγαν τα παιδιά μου, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι διαφορετικό έκανε το ρύζι ... απλά υπέροχο.

Ειναι πράγματι νόστιμο, τόσο που συχνά το βράδυ αποτελεί το κυρίως πιάτο μαζί με σαλάτα.

Καλή όρεξη!!!!

Δεν εχουμε την δύναμη

Αυτο είναι ενα κιλίμι, υφασμένο στην ανατολή (μάλλον στη τουρκία). Ειναι στρωμενο σε δωμάτιο του σπιτιού της Αγγελικής Χατζημιχάλη στην Πλάκα.

Γνήσιο κιλίμι, υφασμένο μονοκόματα με την κιλιμίσια τεχνική.  Τονίζω την λέξη γνήσιο ,γιατί εχουμε συνιθίσει να αποκαλούμε κιλίμια, οτιδηποτε ειναι στρωμένο στο πάτωμα σε παραδοσιακά σχέδια, ακόμα και κουρελούδες.

Ο λόγος που το φωτογράφησα ειναι τα χρώματα,κάτι που σίγουρα δεν θα παρατηρούσα αν δεν ειχαμε  την βοήθεια της δασκάλας μας (στην υφαντική) .Είναι ελεύθερα....δεν ακολουθούν κάποια χρωματική σειρά και μπλέκονται μεταξύ τους. Σε κάποια σημεια σου δίνουν την αίσθηση οτι εκεί τελείωσε ενα χρώμα και η υφάντρα πήρε στην τύχη κάποιο αλλο και συνέχισε. Κι ωστόσο η γενική αίσθηση του κιλιμιού ειναι η αρμονία ,ακριβώς όπως στην φύση που τα φυτά δεν ακολουθούν κανέναν σχεδιασμό χρωματικό .

Τα λόγια της δασκάλας μας που με εντυπωσίασαν ηταν ....εμείς σήμερα δεν εχουμε την δύναμη να δημιουργήσουμε ελεύθερα, παιζοντας με τα χρώματα.

Αντίθετα, προσπαθούμε να στριμώξουμε την εμπνευση μας σε φόρμες και τυποποιημενα σχέδια,σε μοτίβα και χρωματικούς συνδυασμούς ή αντιθέσεις.

Το ίδιο ελεύθερο στην επιλογή των χρωμάτων ειναι και αυτό το χαλί. Υφασμένο απο Σαρακατσάνους, με την τεχνική της φλοκάτης, μετά την ύφανση υπέστη πιληματοποίηση που το μετέτρεψε σε ενα ειδος τσόχας.

Αυτά και άλλα πολλά τα είδα και τα έμαθα σήμερα, σε μια επίσκεψη στην έκθεση Θρακών χερσί...... 

Καλο μήνα

Καλο μήνα, λουλουδιασμένο ,γλυκό και μυρωδάτο..

Σήμερα μετά απο μέρες,αισθάνομαι ξανά δυνατή και λέω .....πάει πέρασε.

Βοηθήσατε εσείς, βοήθησε και η ρουτίνα στην οποία ξαναγύρισα και πάει η μαυρίλα....έμειναν μόνο γκρίζα κουρέλια.

Ετσι σήμερα φόρτωσα τον ταρζάν, πήρα και την μητέρα μου και κατεβήκαμε κάτω στο χωριό.

Οι δουλειές που κάναμε ηταν τόσο ομορφες που η κούραση που νοιώθω τώρα ειναι γλυκιά.

Η μητέρα μου, που ειναι ικανή να βρεί χόρτα και στην έρημο, μπήκε στα περιβόλια και γέμιζε σακούλες. Οταν μαζεύει χόρτα ξεχνιέται.

Εγω αφου μάζεψα τις αγκινάρες που εχουμε  (την κυριακή θα γίνουν με αρνάκι) , μάζεψα φύλλα για ντολμαδάκια  (θα τα κάνουμε παστά) , πήρα το παιχνιδάκι μου  (βενζινοπρίονο) και εκοψα για 2 ώρες περίπου ξύλα για τον επόμενο χειμώνα.

Τα κλαδιά απο το κλάδεμα των ελιών εχουν γίνει βουνό στο περιβόλι.

Τα ξύλα τα μάζεψα σε κλούβες και τώρα περιμένουν τον άντρα μου να τα τακτοποιήση, διότι εχω αποτύχει στο στοίβιασμα των .

Μάζεψα και κάποια απο τα υλικά που αποθηκεύω στο χωριό, γιατί ο μήνας μπήκε με εντονη δημιουργική διάθεση, και επιστρέψαμε.

Απο αύριο δουλειά......................