Κακός κηπουρός

Αποτελώ το όνειδος κάθε ερασιτέχνη κηπουρού.
Δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες. Αυτοί θα μέ έστηναν στα 3 μέτρα και χωρίς συνοπτικές διαδικασίες.
Ο λόγος ; Το κλάδεμα των τριανταφυλλιών.
Γιατί κλαδεύουμε τις τριανταφυλλιές ; Για να απομακρύνουμε τα ξερά κλαδιά, να δυναμώσουμε τα νέα και να δώσουμε ενα όμορφο σχήμα σ΄εναν τόσο αισθησιακό θάμνο.
Καί σίγουρα σε καμμιά περίπτωση, να διατηρήσουμε ή για να ακριβολογώ, να προσπαθούμε να πετύχουμε ενα άναρχο αποτέλεσμα, με κλαδιά να τρέχουν δεξιά και αριστερά και άλλα να έχουν τραβήξει την ανηφόρα.
Το κλάδεμα που κάνω κάθε χρόνο στις τριανταφυλλιές, μοιάζει με το οικιστικό μπούμ στην Αθήνα την δεκαετία του ΄60.
Οι πολυκατοικίες ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια και μετά αντε να συμμαζευτεί αυτή η πόλη.
Η ερώτηση που ανεβαίνει στα χείλη σας ....μηπως είναι....''γιατί τις κλαδεύεις έτσι ;''
Η απάντηση λιτη και ξεκάθαρη.
Για να κοιμάμαι ήσυχη !!! Βλέπετε οι τριανταφυλλιές ειναι φυτεμένες ακριβώς κάτω απο το παράθυρο, στο δωμάτιο που κοιμάμαι στο χωριό.
Το σπίτι ερημικό. Και δεν υπάρχει τίποτα πιό ομορφο -για μένα - απο το να κοιμάμαι τα καλοκαίρια με το παράθυρο ανοικτό.
Να βλέπω τα αστέρια και το φεγγάρι να αλλάζουν θέση στην διάρκεια της νύχτας.
Να νοιώθω,ακόμη και στο κατακαλόκαιρο την πρωινή δροσιά.
Να αισθάνομαι τον ουρανό να αλλάζει χρώμα λίγο πρίν την ανατολή.
Να με ξυπνάνε κάθε πρωί τα χελιδόνια με την φλυαρία τους.
Ολα αυτά γίνονται με την ασφάλεια που προσφέρει μια μικρή ζούγκλα απο τσιμπερές τριανταφυλλιές.
Κι ετσι αντιμετωπίζω με ενα χαμόγελο τις παρεμβάσεις και τα σχόλια -καλοπροαίρετα ή μή- που ακούω κάθε χρόνο οταν κλαδεύω τους ''φύλακες'' μου.
Δέν ξέρουν τί κερδίζω!!

Μη το βλέπετε ετσι! Δεν μπορείς να περάσεις απο την '' μέσα '' μεριά προς τον τοίχο αν δεν ουρλιάξεις απο τον πόνο!!

Ασε που ειναι ψηλλά το παράθυρο.

Κι αυτή ειναι το καμάρι μου. Αγρια τριανταφυλλιά αφημένη κι αυτή επιμελώς να μετατραπει σε ζούγκλα.

Η Νίκη της ζωής

Μεγάλη Τετάρτη, κάτω στο χωριό.
Ανοιξιάτικος ο καιρός, ανθισμένες οι αυλές και εγώ βίωνα την Μεγάλη Εβδομάδα μέσα μου.
Δεν ξέρω τι πονούσε περισσότερο. Ο πόνος της απώλειας που γίνεται εντονότερος τις γιορτινές μέρες, ή η αποδοχή της παραίτησης .
Καθισμένη στα σκαλιά της βεράντας, μέσα σε μια μεθυστική ατμόσφαιρα απο τις ανθισμένες πορτοκαλιές...δεν έκανα τίποτα. Ετσι καθόμουν και έξυνα την πληγή, για να ματώσει να πονέσω , να αισθανώ οτι ζώ.
Βυθισμένη σε μια αρρωστημένη -τολμώ να την αποκαλέσω ετσι - αυτολύπηση, περίμενα να χτυπήσει η καμπάνα.
Πρίν απο την καμπάνα χτύπησε το τηλέφωνο.
Ηταν η Νίκη. Η Νίκη ο πολεμιστής της ζωής, ο δημιουργός αισιοδοξίας και χαράς, ο σφοδρός και ένθερμος πολέμιος κάθε μορφής απαισιοδοξίας και άρνησης.
Δύο φορές την πολέμησε ο καρκίνος και νικήθηκε και τις δύο .
Την τελευταία φορά η παρενέργεια μιας καινούριας θεραπείας , την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, και το τηλεφώνημα ηταν απο την Γερμανία οπου βρίσκεται, προσπαθώντας να ξαναπερπατήσει.
Μια Νίκη - άραγε ειναι συμβολικό το όνομα της;;- γεμάτη αισιοδοξία ,χαρά ,προσμονή.
Η φωνή της , βάλσαμο. Οι ερωτήσεις της, ανακούφιση που μπορούσα να μιλήσω.
Είπαμε πολλά. Καί κάποια στιγμή με ρώτησε: Τι λαμπάδες έφτιαξες για τα παιδιά σου φέτος;;
Ξέρει οτι κάθε χρόνο φτιάχνω εγω τις λαμπάδες τους.
Δεν έκανα. Δέν είχα διάθεση. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. η δική μου απάντηση.
Η Νίκη ξέρει για μένα. Για την κατάθλιψη που βίωσα, και για την αιτία της.
Κακώς ! Δεν πρέπει να παραιτούμαστε απο την ζωή.
Μού είπε κι άλλα. Που τα ήξερα αλλά τα αρνιόμουν.
Τον πυροβολισμό όμως τον άφησε για το τέλος.
Να κάνεις λαμπάδες για τα παιδιά ! Ο Θεός που μας δίνει ζωή ειναι γιατί περιμένει πράγματα απο εμάς!
Σίγουρα ο Θεός δεν περιμένει να κάνω λαμπάδες. Περιμένει -..ισως - να μη απορρίπτω την ιδια την ζωή. Και για πρώτη φορά, σκέφθηκα οτι αυτός ο έντονος πόνος που αρνούμαι να αφήσω να μειωθεί, ίσως αποτελεί βλασφημία απέναντι στο θέλημα Του. Δέν ξέρω.
Μεγάλη Πέμπτη πολύ πρωί άρχισα να φτιάχνω τις λαμπάδες που κράτησαν εχθές τα παιδιά μου στην Ανάσταση.
Η λαμπάδα του γιού μου.

Και της κόρης μου.

Παλιές λαμπάδες που τώρα στολίζουν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας στο χωριό.

Αυτές τις είχε δεί η αδελφή μου.

Πιστεύω οτι είδε και τις φετινές. Και της αρέσανε.

Καλό Πάσχα

Καλό Πάσχα

Καλή Ανάσταση

Και το αναστάσιμο φώς να καίει και να φωτίζει

πάντα τις καρδιές μας.

Προσευχή....

Ο Θεός είναι πάντοτε κοντά μας, την κάθε στιγμή μάς πλησιάζει, μπορούμε όμως να τον διαισθανθούμε μόνο με μιά καρδιά που έχει ταπείνωση και αγάπη.
Την προσευχή μπορείς να την βρείς μόνο μέσα στη σιωπή.
Η προσευχή αρχίζει μόνο αφού η πάσα σάρκα σιγήσει και σταθεί μέ φόβο και τρόμο απέναντι στον Θεό.
Οφείλουμε να διδαχθούμε με τη σιωπή, τη γαλήνη για να μπορέσουμε ν άκούσουμε και να μάθουμε τη σιωπή της Εκκλησίας, γιατί αυτή είναι η σιωπή της παρουσίας του Θεού ανάμεσα μας.

Anthony Bloom.

Την Μ.Εβδομάδα που ξεκινάει ας σιωπήσουμε για να νοιώσουμε την παρουσία του Θεού.

______________________________________________________
Η μπουκαμβίλια μου, που φωτίζει και χρωματίζει το παράθυρο και το σπίτι.

Πατρίδα μου όμορφη 2.

Μερικά χιλιόμετρα πάνω απο την Προσοτσάνη σε ενα μαγευτικό τοπίο βρίσκεται το σπήλαιο του Αγγίτη ποταμού ή αλλιώς Μααράς.
Ανακαλύφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 απο το ζεύγος σπηλαιολόγων Πετροχειλου αλλά λόγω έλλειψης τεχνικών μέσων δεν εξερευνήθηκε.
Αυτό έγινε περίπου 30 χρόνια αργότερα.Εχουν ερευνηθή περίπου 10,2 χλμ. και υπολογίζεται οτι παραμένουν ανεξερεύνητα αλλα 12 χλμ.
Η διαδρομή εντός του σπηλαίου για τους επισκέπτες ειναι 500 μέτρα ,απο τα οποία λόγω αύξησης της στάθμης του ποταμού, περπατήσαμε μόνο 20 μέτρα....σνιφ .
Υπάρχει πανίδα μέσα στο σπήλαιο -νυχτερίδες, καραβίδες και ψάρια.
Υπάρχουν σταλακτίκες όχι ομως σταλαγμίτες , επειδή δεν το επιτρέπουν τα νερά. Η έξοδος των νερών απο το σπήλαιο.

Παραμένουν ορμητικά και θολά. Αυτό οφείλεται στο λιώσιμο των χιονιών στο όρος Φαλακρό και στις έντονες βροχοπτώσεις.

Δεν είμαστε πολύ μακριά απο την έξοδο του σπηλαίου, τα νερά όμως έχουν αρχίσει να κυλούν πιό ήρεμα τώρα.

Ταξιδεύουν προς την θάλασσα. Ελπίζω να σας ταξίδεψα για λίγο στις ομορφιές της πατρίδας μας.

Πατρίδα μου όμορφη 1.

Την περασμένη εβδομάδα, κρατώντας μια υπόσχεση που ειχα δώσει, πήγα να επισκεφθώ μια φίλη μου στην Κομοτινή.
Μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να γυρίσω λιγάκι και στις κοντινές περιοχές και να απολαύσω την φύση ντυμένη στα ανοιξιάτικα. Δεν τραβήχτηκε στον Αμαζόνιο η συγκεκριμένη φωτογραφία....
Βρισκόμαστε στο δημοτικό πάρκο της Δράμας.

Και η πάπια αυτή μαζί με......

αυτές ειναι δημότες του πάρκου, και απολαμβάνουν ενα αληθινά υπέροχο τοπίο στην μέση της πόλης.

Βρισκόμαστε σε χωριά γύρω απο την Κομοτινή. Οι κατα τόπους δημοτικές αρχές εχουν τοποθετήσει τις μεταλλικές αυτές κατασκευές πάνω σε κολόνες της ΔΕΗ , και οταν έρθει η κατάλληλη εποχή οι πελαργοί αναλαμβάνουν την επίπλωση τους για την διαιώνιση του είδους τους. Βρίσκονται ψηλότερα απο τα ηλεκτροφόρα σύρματα και θεωρητικά τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν.

Ο πελαργός αυτός έχει ήδη φτιάξει την φωλιά του.

Τσαλαπετεινός πάνω στον δρόμο που οδηγεί στο Φανάρι στην Κομοτινή. Ο συγκεκριμένος δεν έφυγε ούτε οταν τον πλησίασα σε απόσταση περίπου 2 μέτρων. Δυστυχώς δεν τον πέτυχα οταν άνοιγε το λοφίο του.

Γλάρος στην παραλία στο Φανάρι. Εδειχνε ηρεμος και συμφιλιωμένος με την ανθρώπινη παρουσία .

Και τελευταίος ενας βάτραχος σε μια αρχαία γούρνα στο παλιό βαπτιστήριο της οσίας Λυδίας.

Blogoπαιχνιδάκι

Πήρα πρόσκληση απο το dromaki για ενα μπλογκοπαιχνιδάκι και ανταποκρίνομαι αμέσως.





1) Ονομα


Μαρία λέν την Παναγιά...


2)Γενέθλια


29 Μαϊου


3) Ζώδιο


Δίδυμος και δίδυμος


4) Χρώμα μαλλιών


Καστανά (το φυσικό) ,ενίοτε αλλάζουν χρώμα....


5) Χρώμα ματιών


Καστανά ...παραμένουν τα ίδια


6) Εχεις ερωτευθεί στην ζωή σου;


Ετσι λέω..


7) Τι είδος μουσική σου αρέσει;;


Ελαφρολαϊκά, έντεχνο και κάποιες βραδιές ρεμπέτικα


8) Ποιός χαρακτήρας της Disney/Warner Bross σε χαρακτηρίζει;;


Ο Κύρος Γρανάζης


9) Ποιός φίλος/φίλη μένουν μακριά;


Η αγαπημένη μου Πόπη στην Κομοτηνή


10)Τί σκέπτεσαι πρώτο μόλις σηκώνεσαι το πρωϊ;;;


Καφέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες!!!!!!!


11)Κάτι που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ;;


Την βέρα μου


12)Τι έχεις στον τοίχο σου;;


12 μικρά καδράκια που τα κέντησε η αδελφή μου.


13)Τι υπάρχει κάτω απο το κρεββάτι σου;;


Τα ατελείωτα έργα μου


14)Πέφτει και σπάει ξαφνικά ενα βάζο σου οταν εισαι μόνος, τί κάνεις;;


...Καί ήθελα να το αντικαταστήσω...


15)Το αγαπημένο σου νούμερο


Το 4


16)Αγαπημένο σου όνομα


Γεωργία


17)Ποιό το χόμπυ σου;;


Οτιδήποτε μπορούν να φτιάξουν τα χέρια


18)Που θα ήθελες να ήσουν αυτην την στιγμή αν μπορούσες;;


Επιβάτης στον υπερσιβηρικό.


19) Τι θα ευχόσουν για σένα;;


Αυτοί που αγαπώ να ειναι πάντα καλά.


20)Σε ποια χρονική περίοδο θα ήθελες να ήσουν αν ταξίδευες στον χρόνο;;


Στον μεσαίωνα.


21)Αν έπιανε φωτιά το σπίτι σου την νύχτα κι έπρεπε να το εγκαταλείψεις, τι θα έπαιρνες μαζί σου;;


Τα 12 καδράκια της αδελφής μου.


22)Ποιό ειναι το αγαπημένο σου λουλούδι;


Η βίγκα ή αλλιώς δαφνούλα.


23)Ποιά παλιά σειρά σου άρεσε;;


Ποιός πληρώνει τον βαρκάρη.


24)Ποιά ταινία;


Αγρυπνος στο Σιατλ.


25)Ποιό τραγούδι το αγαπημένο σου;;


Είμαι αητός χωρίς φτερά.


26)Ποιό βιβλίο;;


Αυτό που διαβάζω.


27)Ποιά ζώα σου αρέσουν;;


Οι σκύλοι.


28)Ποιό είδος ρούχου σου αρέσει;;


Οποιο με κάνει να αισθάνομαι άνετα.


29)Ποιός ο αγαπημένος σου τραγουδιστής;;


Γιάννης Κότσιρας.


30)Αγαπημένο χρώμα;


Κόκκινο της φωτιάς.


31)Αγαπημένο φαγητό;


Πατάτες τηγανιτές με αυγα ομελετα.


32)Με ποιό κινούμενο σχέδιο νομίζεις οτι ταυτίζεσαι;;


Με κανένα.


33)Ποια η αδυναμία σου;


Δεν μπορώ να κλάψω.


34)Ποιό το προτέρημα σου;


Δεν προδίδω τους φίλους ποτέ.



35)Ποιό ειναι άσχημο στον χαρακτήρα σου;

Το άγχος μου για όλα

36)Ποιά φράση επαναλαμβάνεις σαν ρητό;


Πιο πολύ ψωμί τρως με μέλι παρά με ξύδι.


37)Τί άλλο θα ήθελες να κάνεις σαν επάγγελμα απ΄αυτό πού έχεις;;


Βοσκός,


38)Για ποιό πράγμα νοιώθεις τρόμο;;


Για τις πεταλούδες.


39)Ποια πίτσα σου αρέσει;


Η απλή , μαργαρίτα.


40)Ποιά η γνώμη σου για τα κατοικίδια;;


Οι ψυχίατροι θα έμπαιναν στο ταμείο ανεργίας αν όλοι είχαμε ενα ζώο για συντροφιά.


Προϋπόθεση, η υπευθυνότητα απέναντι του.



Στην φωτογραφία η αγαπημένη γωνιά μου στο χωριο,και τα βιβλία που περιμένουν την σειρά τους.



Καλώ με την σειρά μου την lllemon, την renata και την diavati να αποκαλύψουν τον χαρακτήρα τους.

Εργασία και χαρά

Απο κακό χρειαζούμενο δουλειά δεν απολείπει.
Ειναι μια παροιμία που την λέει συχνά η μητέρα μου,και την ακολουθώ και εγώ πιστά.
Δεν πετάω τίποτα... Αστο , λέω μπορεί να χρειαστεί κάποτε. Αποτέλεσμα η αποθήκη -που ευτυχώς έχουμε -να θέλει χάρτη για να εξερευνηθεί.
Αυτο όμως που κυριολεκτικά φέρνει σε απόγνωση τον άντρα μου είναι οτι όχι μόνο δεν πετάω πράγματα, αλλά του κουβαλαω και καινούρια.
Ετσι οταν το σάββατο πήγαμε να φορτώσουμε το αμάξι για το Ναύπλιο, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικο όταν του εμφάνισα 4 τενεκέδες λαδιού....που δεν ηταν δικοί μας.
Η μουρμούρα του κράτησε μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας ....
Στην αυλή ,αφού τους έκοψα τα καπάκια, τα χτύπησα με το σφυρί να μήν έχουν αιχμηρές άκρες, τα πέρασα με αντισκωριακό και αφού στέγνωσαν τα μεταμόρφωσα.
Με την τεχνική της χαρτοπετσέτας σχημάτισα το σχέδιο , το οποίο ομως μετα το ζωγράφισα με ακρυλικά χρώματα και αφου στέγνωσαν το ψέκασα με αδιάβροχο σπρέυ και ιδού !!! οι γλάστρες μου.... Δεν ειναι αριστουργήματα ομως ειναι χαρούμενες .....

φύτεψα ηδη βασιλικούς και δαφνούλες.....

και εδω δυόσμο.

Ομως η δημιουργική μου έξαρση δεν σταμάτησε εδω

Ο αρχικός του προορισμός ηταν θήκη για μαχαιροπήρουνα . Δεν μου άρεσε όμως και ετσι....

εβαλα μέσα τις βελόνες πλεξίματος. Τα υλικά διακόσμησης τα ειχα- ράφια που την χρησιμοποιούμε στο μπολιασμα,βελανίδια, πρασινάδα και χάρτινα λουλουδάκια.

Και μετά....

Αυτό ειναι κεσεδάκι απο γιαούρτι. Το πέρασα ενα χέρι gesso το ζωγράφισα και έβαλα μέσα το κουβάρι που πλέκω,να μην το χάνω και να ξετυλίγεται εύκολα.

Ηταν ενα ομορφο και δημιουργικό σαββατοκύριακο.

Αφιερώσεις

Επέστρεψα απο το αγαπημένο μου Ναύπλιο. Αλήθεια, υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο,στην οποία θέλεις να επιστρέφεις πάντοτε και την βλέπεις κάθε φορά σαν να ειναι η πρώτη φορά;;



Και μαγεύεσαι ...



Ετσι αισθάνομαι για το Ναύπλιο.
Επέστρεψα, ξεκούραστη και κεφάτη. Ο λόγος ; Αυτήν την φορά δεν τεμπέλιασα, αλλά ασχολήθηκα δημιουργικά, να φτιάξω διάφορα πράγματα τα οποία θα σας τα δείξω στην επόμενη ανάρτηση. Εβγαλα όπως πάντα φωτογραφίες, οι οποίες όμως αυτή την φορά ειχαν όνομα. Οταν τις έβγαζα ειχα ενα ΄πρόσωπο ΄στο μυαλό μου. Ειναι αφιερωμένες.



Εκτός απο την τελευταία, οι άλλες εχουν τραβηχτεί στην αυλή.




Υπέροχες διπλές βιολέτες για την aliki μου. Θα ήθελα να ηταν κόκκινες αλλά εστω και φούξια ειναι μια κλωστή που με δένει νοερά με την πατριώτισσα μου.



Στο 'δρομάκι' μου. Δεν ειναι πασχαλιά που ήθελα να της αφιερώσω...φέρνει ομως λίγο ετσι;;



Το λέμε ή καρφίτσα της βασίλισας, φυτρώνει μόνο του με σπόρο που πέφτει και το χαρακτηριστικό του ....το σχεδόν ανάερο ριζικό του σύστημα.

Στην 'ζαχαρένια ΄ μου, που δεν θα με αφήσει να πάω στην θάλασσα φέτος. Ενα λευκός καταρράκτης....σαν να πασπαλίζεις με ζάχαρη άχνη. (το παγωτό τέλειο. φωτό έρχονται.)

Στη flora μου, που χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να φυτέψω πανσέδες και μετά απο 2-3 μέρες ξεραινόντουσαν. Εκτός απο φέτος. Ενα ονειρο για το οποίο πάλεψα.

Στην ΄diavati ΄μου, που με μάγεψε με την πρώτη ανάρτηση της που είδα. Την πεζοπορία παρ΄ολη την κακοκαιρία. Δεν ξέρω πως λέγεται, ειναι δέντρο και ειναι πανέμορφο.

Το ΄μου ΄που υπάρχει στα ονόματα σε καμμια περίπτωση δεν δηλώνει κτητικότητα.Το έβαλα γιατι ετσι σας αισθάνομαι. Οπως αν συναντιόμαστε θα έλεγα μετά...συνάντησα την φίλη μου.

Οδυσσέας

Οταν η aliki με προσκάλεσε να κάνω μια ανάρτηση για τον σκύλο μου,της το υποσχέθηκα νοερά. Λίγο αργοπορημένα κρατώ την υπόσχεση μου.
Ο Οδυσσέας....ο τρίπους όπως τον φωνάζουμε μερικές φορές.

Ο γιός μου είδε την φωτογραφία του σε ενα περιοδικό με την σημείωση οτι αν δεν βρεθεί κάποιος να τον υιοθετήσει,θα του γίνει ευθανασία.Πάντα χαίρομαι με την ευαισθησία που δείχνουν τα παιδιά μου μπροστά σε κάθε πόνο η δυστυχία,και έτσι δεν του χάλασα χατήρι οταν μου ζήτησε να τον πάρουμε. Πήραμε και την άδεια της γιαγιάς μας - στο σπίτι της θα έμενε -και πήγαμε στο κτήμα της Φιλοζωϊκής να τον γνωρίσουμε.

Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση υπαναχώρησης, καί ετσι αφου του κόψανε τα ράμματα, του βάλαμε τσιπ, και γίναν όλα τα απαραίτητα χαρτιά με ενα δανεικό λουράκι τον πήραμε.Ο γιατρός μας είπε...χρειάζεται τροφή, πολύ νερό αλλά πιο πολύ αγάπη...και την τελευταία στιγμή πριν φύγουμε, πήρε το βιβλιάριο του και σημείωσε στην θέση...επίθετο...τυχερούλης.

Στο σπίτι, η μητέρα μου τον υποδέχθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο. Μόλις μπήκε, τού έδωσε και εγλειψε απο το χέρι της ζάχαρη (για να ειναι γλυκός) και μια μπουκιά ψωμί (ζώο που έχει φάει απο το χέρι σου ψωμί δεν δαγκάνει). Ολους μας αγαπάει....την μητέρα μου όμως την λατρεύει, κυριολεκτικά, και η οποία φυσικά τον φροντίζει και με το παραπάνω.





Αυτός ειναι Οδυσσέας μας. Στην καθημερινή του βόλτα, που άν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις οτι έχει 3 πόδια. Καλοδιάθετος πάντα, φλερτάρει αν και έχει μια μόνιμη αγαπημένη και δεν διστάζει να τα βάλλει με άλλους σκύλους.

Σε έναν μήνα συμπληρώνονται 3 χρόνια που ειναι μαζί μας, μέλος της οικογένειας μας.
Τρία χρόνια που μας έχει γεμίσει χαρά η παρουσία του, που απάλλυνε τον πόνο της μητέρας μου, που δεν μετανοιώσαμε ούτε μια στιγμή για την απόφαση μας να τον υιοθετήσουμε.

Νομίζω οτι τελικά.....τυχεροί ειμαστε εμείς .

Μέσα του μήνα Εκατομβαιών (Αυγούστου)

ΝΑΥΠΛΙΟΝ:
Ο Δημήτριος Κατσούρης, μας εμπιστεύτηκε,και μέσα απο το blog αυτό κοινολογεί, σκέψεις προσωπικές, στίχους και άποψη για την Ελλάδα και του Ελληνες.
Την Ελλάδα και τούς Ελληνες του τότε. Την Ελλάδα και τούς Ελληνες του σήμερα...
Διαβάστε τους στίχους, δειτε τις εικόνες, δικαιλογείστε τον ΄'επεξηγηματικό'' πεζό λόγο και σταθείτε με σεβασμό στην τελευταία φράση.

και ο κύκλος γυρίζει...

Η αυγή όταν έρχεται
μια νέα ζωή ξυπνά.
Πάνω στην πέτρα γράφεται
και ο κύκλος αρχίζει να κυλά.

Πάνω, κάτω
πάνω , κάτω
και ο κύκλος γυρίζει....

Μέσα του μήνα Εκατομβαιών ( Αυγούστου). Καταμεσήμερο, με τον ήλιο να καίει στο δρόμο για το Κάστρο. Τριγύρω περβόλια, ελιές, συκιές, καρυδιές και αμπέλια. Και να κατηφορίζουν απ΄το κάστρο νέοι, να πιούν νερό και να δροσιστούν, απ΄το πηγάδι στα ριζά του λόφου με την μεγάλη πέτρινη γούρνα, αφού πρώτα κόψουν σύκα και σταφύλια.

Πιό πέρα το τραγούδι των κοτσυφιών, των συκοφάγων και των μελισσουργών σμίγει με το τραγούδι των εργατών που ετοιμάζουν τους ληνούς (τα πατητήρια) για το τρύγο τρώγοντας υδροπέπωνες (καρπούζια), δροσίζοντας το ιδρωμένο πρόσωπο τους απο το νερό που κυλά στ΄αυλάκι και ποτίζει τα περιβόλια.

Ολά αυτά το 1000 πρό εποχής (π.Χ.) ή και νωρίτερα, όταν τα χέρια προγόνων μας ή ίσως και χέρια λησμονημένων Ηρώων και Θεών μας, ύψωσαν αυτό το αριστούργημα δώρο στο τόπο μας, δώρο στη φυλή μας, δώρο στην Ελλάδα.

Καί πέρασαν χρόνοι αμέτρητοι...Η λήθη δέν κατάφερε να σβήσει τη μνημοσύνη.
Καί τώρα όλα ίδια και απαράλλαχτα. Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα απο τότε...Οι πέτρες, η γούρνα, ο ήλιος, οι ελιές, οι συκιές, οι καρυδιές και τα μποστάνια, ακόμη και οι διαβάτες, όλα στην ίδια θέση.Τό θέμα είναι αν είναι ίδιες ψυχές....οι ίδιοι άνθρωποι.

Και αυτό αεικίνητο, σαν μύθος, στέκει μόνο κι έρημο, αγέρωχο, ανεμοδαρμένο, προσπαθώντας να αντέξει στον χρόνο, και στην αδιαφορία όλων πλήν αυτών που κλεφτά ρίχνουν την ματιά τους και αυτών που πραγματικά δακρύζουν γιατι το ΄χουν στην ψυχή τους.

Κι όταν ο ήλιος φεύγει
πίσω απ΄τα βουνά
στην πέτρα ξαναγράφεται
και ο κύκλος ξανακυλά.

Πάνω, κάτω
πάνω, κάτω...

Προσωπικό λέυκωμα
Κατσούρης Σωτ. Δημήτριος
Αγιος Αδριανός - Ναυπλίου
Αφιέρωμα για το Παλαιό Κάστρο.

Ποσειδεών ΄07-΄08 Μ.Ε.