Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Σαν σήμερα...

Παραμονή των Τριών Ιεραρχών το 1955.
Σ΄ενα μικρό σπίτι σ΄ενα χωριό της Κρήτης, παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Κόσμος πηγαινόερχεται. Γυναίκες κυρίως, απο την γειτονιά, απο το μετόχι, συγγένισες, φίλες.
Πού και που ανοίγει η πόρτα και μια ανδρική φωνή ρωτάει

-Πώς ειναι μπρέ το κοπέλι;

-Τα ίδια σύντεκνε..... θα απαντήσει κάποια αλλη φωνή απο μέσα.

Σε μιά κούνια, δύο μωρά 8 μηνών. Το ενα ζωηρό, με δυνατη φωνή,κεφάτο. Το άλλο ατονο,με αδύναμο κλάμα, βαριά ανάσα, χωρίς όρεξη.

Πνευμονία. Λέξη εφιάλτης για εκείνη την εποχή.

Προς το απόγευμα μπαίνει στο δωμάτιο ενας αντρας. Απευθύνεται στην μάνα.

-Γειτόνισα θέλω να με συγχωρέσεις. Ξέρω οτι χάνεις το παιδί σου, μα ο αδελφός μου γύρισε απο την Κορέα και θα κάνω γλέντι απόψε.

-Γείτονα, να μη το ξαναπείς. Να κάνεις το γλέντι σου, γιατι έχεις χαρά και για μένα οτι πει ο Θεός.

Νύχτωσε. Το παιχνίδισμα της φλόγας απο την λάμπα πετρελαίου και η ακτινοβολία απο το μαγκάλι που προσπαθούσε να ζεστάνει τον χώρο, φώτιζαν τα σκυθρωπά πρόσωπα που ξενυχτούσαν.
Κάποια στιγμή το βράδυ ανοιγει η πόρτα και μπαίνει η μαμή. Στήν θέα της, μια φωνή ψιθύρισε δειλά..

-άσε μωρή την μαμή να κόψει βεντούζες στο παιδί.

-οχι ! φώναξε η μάνα δεν θα αφήσω να σφάξουν το παιδί μου.

Οι ώρες περνούσαν. Απο το διπλανό σπίτι ακούγονταν τραγούδια. Το ενα μωρό κοιμήθηκε, το αλλο προσπαθούσε να ανασάνει.
Το προσωπάκι του, χλωμό μέχρι εκείνη την στιγμή, άρχισε να γίνεται μπλέ, το στηθάκι του μάταια προσπαθούσε να γεμίσει αέρα.

-Το χάνω το παιδί μου.... ούρλιαξε η μάνα.

Και τότε με μια αποφασιστική κίνηση, η μαμή πήρε το μωρό απο τα χέρια της μάνας, το ξάπλωσε μπρούμυτα στα γόνατα της, το γύμνωσε και πήρε το ξυράφι της.

-Οχι ! ξανάφωναξε η μάνα.

-Το παιδί σου πεθαίνει, είπε η μαμή, άσε με να προσπαθήσω.

Η πρώτη ξυραφιά, η δεύτερη....αίμα μαύρο, πηχτό άρχισε να τρέχει...
Η τρίτη....
Χρόνια αργότερα , η μαμή , όταν έβλεπε το ΄΄μωρό΄΄, της έλεγε οτι στην τρίτη ξυραφιά ένοιωσε ενα ρίγος να διαπερνάει το σωματάκι του.
Ηταν η ζωή που ξαναγύριζε.
Τέταρτη ξυραφιά , πέμπτη... η πλατούλα του γέμισε χαρακιές, το αίμα κυλούσε και το μωρό άρχισε να κλαίει και να ανασαίνει πιο εύκολα.
Το μπλέ χρώμα απο τα μαγουλάκια του άρχισε να σβήνει.
Δάκρυα χαράς κυλούσαν απο τα μάτια ολωνών.

Το πρωί ανήμερα της χάρης τους, το βρήκε να κοιμάται ησυχο με ήρεμη αναπνοή.

13 σχόλια:

  1. Χρόνια Πολλά,χρόνια γεμάτα και καλά.
    Σου το λέω μέσα από την ψυχή μου.
    Δύσκολα τα χρόνια τότε για τις γυναίκες αλλά και για τα παιδιά.Η θνησιμότητα μεγάλη.Τυχερή η "μικρή" που έπεσε σε χέρια αποφασιστικής μαίας.
    Νάσαι πάντα καλά κοπέλα μου:))
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλημέρα φιλενάδα.....οντως τυχερή...
    σε φιλώ καλή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μου θύμισες ιστορίες του παππού μου. Πραγματικά πολλά παιδιά, όπως ο θείος μου έχουν τέτοια σημάδια στην πλάτη τους. Δύσκολα χρόνια, δύσκολα μέσα.
    ΠΕΛΑΣΓΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. έτσι καλότυχη να είσαι πάντα!!!

    χρόνια πολλά..................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ κοριτσάκι μου ...

    Από σαράντα κύματα περάσαμε εμείς ...

    ( με ξεσηκώνεις τώρα, να γράψω για το φίδι που κοιμόταν στο στήθος μου, ακριβώς την ίδια χρονιά).


    Φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φοβερο!!!!
    Αλλη μια ιστορια απο τοτε που η μαμη εσωζε ή οχι το παιδι;
    Ο θεος ξερει πως εγιναν τα πραγματα...

    Παραμονη του αγιου Αθανασιου γέννησα την σχεδον νεκρη κορη μου.
    Θαυμα; γρηγορη επεμβαση του γιατρου; ποιος ξερει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πελασγέ, ευτυχως δεν εμειναν σημάδια,τα εχω δει ομως σε πλάτες αλλων.δύσκολα χρόνια τότε πράγματι.η πραγματικότητα εχει γίνει παραμύθι σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ζαχαρούλα μου, σ΄ευχαριστω καλή μου.....
    κάποιες φορές οταν εχω τις μαύρες μου, αναρωτιέμαι ημουν τυχερή τοτε ή οχι;
    σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ξυπόλητη,δύσκολα χρόνια τότε....μα επιβιώσαμε και εχουμε γερες βάσεις.
    μη το συζητάς, ανυπομονώ να διαβάσω την ιστορία με το φίδι.......
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. πουαντερί...τότε και μόνο η εμφάνιση της μαμής, εδινε θάρρος και ελπίδα....σίγουρα γιατρός δεν θα μου 'εκοβε΄βεντούζες, όμως αυτες με έσωσαν.
    αν και σήμερα ξαναγυρίζουμε σε παλιές παραδοσιακές ιατρικές.
    σε αγαπημένο πρόσωπο, γιατροί του Ωνασείου σύστησαν ως μόνο μέσο να πέσει ο ψηλός αιματοκρίτης (η φαρμακευτική αγωγή ειναι ανεπαρκής και αναποτελεσματική) την .....τοποθέτηση κάθε μέρα 1-2 βδελλών στο μπράτσο του.

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγω καταγωμαι απο το Μεσολογγι και εκει στο χωριο της γιαγιας μου ειναι πολυ συνηθες μεχρι σημερα το γιατρικο με τις βδελες σε πολλες περιπτωσεις.
    Η μαμα μου επειδη εχει φλεβιτη και σιγουρα καποια στιγμη θα την ποναει πολυ εχει μεσα σε ενα βαζακι με καποιο υγρο δεν ξερω τι ειναι 2 βδελες και μερικες φορες τις βαζει επανω στην πρισμενη φλεβα.
    Την ανακουφιζει πολυ και ετσι τις συντηρει ζωντανες και αυτες μεχρι να τις χρειαστει πραγματικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

χάρηκα που σε είδα εδώ.....