Οταν βλέπω μόνο το δέντρο...

Απο μικρή με γόητευε η κίνηση των χεριών.
Τις πρώτες μου αναμνήσεις τις έχω , όσο και να φαίνεται περίεργο, απο τους χτίστες οταν έφτιαχναν χαρμάνι .Μετρημένες κινήσεις, σίγουρες, δυνατές.
Στην συνέχεια ειχα και έχω την ευκαιρία να γοητευτώ πολλές φορές.
Περισσότερο και απο το απότελεσμα, εξακολουθεί να μου αρέσει , να απολαμβάνω την διαδικασία. Και καθε φορά, διαβάζω κάτι μέσα απο την κίνηση.
Δεν εχει σημασία τι κάνουν τά χέρια , τα ........φαντάζομαι ,νά εχουν πάνω συννεφάκια που να λένε τι αισθάνονται εκείνη την στιγμή.
Δείχνουν την εμπειρία της μάνας οταν ανοίγει φύλλο για πίτες, ή την αγάπη της γιαγιάς οταν πλέκει για την προίκα της εγγονής, αγωνία οταν σφίγγονται, θυμό, απογοήτευση.........
Ωστόσο ενα αίσθημα με συνεπαίρνει οταν βγαίνει απο την κίνηση. Αυτό του σεβασμού.
Προς ότι κάνουν εκείνη την στιγμή.
Δύο φορές έχω νοιώσει έντονα οτι η κίνηση των χεριών βγάζει αυτο το συναίσθημα.
Η πρώτη, πολλά χρόνια πρίν, οταν ειχα δει τα πεθερικά μου να φυτεύουν καπνό.
Έπαιρναν το μικρό φυτό απο το τζάκι -έτσι έλεγαν το φυτώριο - και με μια σίγουρη ,τρυφερή, και δυνατή κίνηση το φύτευαν.
Και η δεύτερη, στο μάθημα υφαντικής. Παρακολουθούσα τα δάκτυλα της δασκαλας μας, οταν μας έδειχνε πως να κάνουμε τον ρόμβο, και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, οτι δεν πρόσεχα τι έλεγε, μόνο έβλεπα την κίνηση. Εκτός απο την εμπειρία της, την αγάπη της και την έλλειψη φόβου, σεβόταν τις κλωστές, τα νήματα ,που στα χέρια της γινόταν υπάκουα.



Σε δύο φάσεις το υφαντό μου. Περιλαμβάνει, φόβο ( τα νήματα με ελέγχουν αντι να τα ελέγχω...) , ανυπομονησία (πώς θα ειναι τελειωμένο;;;) , κούραση , αλλα και πολλή πολλή χαρά και αγάπη για αυτο που κάνω.