Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Αααμμμήηηηην.........

Θεσσαλονίκη, άνοιξη ...σαν τώρα αλλά 35 χρόνια πίσω, (χριστέ μου πότε πέρασαν;;), στο γυμνάσιο, το 2ο θηλέων.
Η φιλόλογος μας, είχε αναλάβει και την χορωδία του σχολείου, που την αποτελούσε μόνο το πρακτικό τμήμα. Χαρές πού έκανε,κάθε φορά που χάναμε μάθημα ο καθηγητής των μαθηματικών!!!
Τέτοια εποχή, που λέτε, πηγαίναμε στους χαιρετισμούς. Οχι σαν σχολείο, μόνο το τμήμα μας, η χορωδία. Με τις μπλέ σκούρες ποδιές μας με τον άσπρο γιακά , ανεβαίναμε στον γυναικωνίτη και ψέλναμε.
Ετσι έγινε και εκείνη την Παρασκευή.
Ο κόσμος μαζευόταν σιγά - σιγά, η εκκλησία γέμιζε, και όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που......
Μέχρι που άλλαξε η τιμητική φρουρά απο προσκόπους, δίπλα απο την εικόνα της Παναγίας. Ενας απο τους καινούριους ήταν ....κούκλος. Ανοιξη ήταν, 16χρονα είμαστε, λογικό ήταν τα μάτια μας και η προσοχή μας να πέσει πάνω του.
Ανοίγω παρένθεση. Δεν είμαι καλλίφωνη. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποτε σε μια εκδρομή, προσπάθησαν να με δωροδοκήσουν για να σταματήσω να τραγουδώ. Κλείνει η παρένθεση.
Λέγαμε ή μάλλον έλεγαν το .....και νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων Αμήν, οταν συνειδητοποιώ οτι δεν ψέλνω γιατί απλούστατα εχω αφαιρεθεί με τον πρόσκοπο...
Και ανοίγω το στόμα μου, για να ξαναμπώ στο παιχνίδι.
Το αμήν είχε ειπωθεί και ο ψάλτης άρχιζε το τροπάριο οταν ακούστηκε ένα μοναχικό, παράφωνο, τσιριχτό και δυνατό....ααμήηηηηην, απο τον γυναικωνίτη.
Τί έγινε;; Σκεφτείτε ότι θέλετε. Ακόμη και ο παπάς έβγαλε το κεφάλι του απο την ωραία πύλη και κοίταξε.
Δέν με πείραξε η καζούρα που έφαγα.... δέν μέ πείραξαν οι άγριες ματιές της καθηγήτριας ....δέν με πείραξε η ντροπή που ένοιωσα οταν με κοιταζε όλος ο κόσμος.... μέ πείραξε που ο ηθικός αυτουργός του επεισοδίου (και ας μή το ήξερε ) δέν σήκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει.
Μέχρι το τέλος των χαιρετισμών έψελνα ανοιγοκλείνοντας το στόμα μου.....φλας μπακ.

6 σχόλια:

  1. Aαααμμμμήηηηην.....
    Αχχχ....όμορφες εποχές. Συμμαζεμένη νεολαία, ποδίτσες, σεβασμός, τάξη και νοικοκυριό...

    Παράκληση...μην απευθύνεσαι σ' εμένα στον πληθυντικό... συνομήλικες είμαστε.
    Εξάλλου, παιδιόθεν τον αντιπαθώ. Μέχρι και στους γονείς μου στον πληθυντικό μιλούσα.
    Εκεί στα 14 μου χρόνια τη σταμάτησα από μόνη μου την ευγενική μεν τακτική, πλην όμως ακραία και αποξενωτική..

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ο άτιμος ο πρόσκοπος...
    μα να μην γυρίσει καν το βλέμμα του... :)))

    την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. :)

    έχεις να θυμάσαι να γελάς,
    παρόλη την ντροπή της στιγμής..

    ευχαριστώ για το μοίρασμα!

    καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στηριζόμαστε στις αναμνήσεις, τις καλλιεργούμε κι απ' αυτές αντλούμε κουράγιο για τη συνέχεια. Είναι οι ρίζες μας, απ' όπου λαβαίνουμε χυμούς για ν' απλώσουμε τα κλαδιά μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλα αυτος ο κουκλος προσκοπος δεν ηταν περιεργος να δει απο που ξεφυγε αυτο το παραφωνο αμην??
    μεχρι ο παπας ειχε την περιεργεια και τον εβγαλες απο τα εγκατα.
    χαχαχα
    ομορφη αναρτηση, με πηγες πισω
    καλο σου βραδυ απο το Αναπλακι
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραία ιστορία. :)
    Παρεμπιπτόντως, οι Χαιρετισμοί είναι η μόνη περίπτωση που μπαίνω στην εκκλησία, εκτός γάμων και Μ. Πέμπτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

χάρηκα που σε είδα εδώ.....