Η θηλειά

Σαν μια κουκίδα περιπλανιέμαι στο άπειρο.
Διασταυρώνομαι με άλλες, αλλάζω πορεία, σταματώ, ξεκινώ πάλι.
Αυτό που οριοθετεί την μοναδικότητα μου, μέσα στα εκατομύρια άλλων κουκίδων, είναι οι αναμνήσεις, που δέν αλλάζουν και δεν παραχαράσονται.
Είναι δικές μου...μόνο δικές μου.Ωραίες ή άσχημες,γελαστές ή θλιβερές, τις αναπαράγω ή εισβάλλουν στο μυαλό μου, τις ντύνω, τους αλλάζω θέση στον χρόνο.
Ειναι οικείες και αλλαγμένες όπως μόνο οι αναμνήσεις μπορούν να είναι.
Μερικές αναμνήσεις συσσωρεύονται σαν απροσδόκητα λάφυρα, σαν θησαυρό που τον βρίσκεις σε ενα παλιό μπαούλο.

Ηταν άνοιξη σαν τώρα. Είχαμε κατέβει στο χωριό για σαββατοκύριακο. Εκείνα τα αξέχαστα διήμερα που ξεκινούσαμε για να κάνουμε ...δήθεν ενα σωρό δουλειές, και ξεχνιόμασταν με βόλτες και συζητήσεις.
Αυτή την φορά ομως είχαμε κέφι για δουλειές. Θυμάμαι εγω καθάριζα και μαγείρευα και εσύ έπιασες να σιδερώσεις. Και όταν τελείωσες πήρες όλες τις πετσέτες και άρχισες να ράβεις θηλειές για να κρεμιούνται εύκολα.Και σού θύμωσα και απο πάνω ,γιατί ...λέει τις έκανες μεγάλες τις θηλειές.

Η απώλεια δεν ειναι η καθορισμένη στιγμή.
Η απλώλεια ειναι η απεριόριστη στιγμή.
Σήμερα το απόγευμα, οπως σιδέρωνα, το χέρι μου μπλέχτηκε στην θηλειά μιας πετσέτας.
Την ειχες ράψει εσυ.