Αααμμμήηηηην.........

Θεσσαλονίκη, άνοιξη ...σαν τώρα αλλά 35 χρόνια πίσω, (χριστέ μου πότε πέρασαν;;), στο γυμνάσιο, το 2ο θηλέων.
Η φιλόλογος μας, είχε αναλάβει και την χορωδία του σχολείου, που την αποτελούσε μόνο το πρακτικό τμήμα. Χαρές πού έκανε,κάθε φορά που χάναμε μάθημα ο καθηγητής των μαθηματικών!!!
Τέτοια εποχή, που λέτε, πηγαίναμε στους χαιρετισμούς. Οχι σαν σχολείο, μόνο το τμήμα μας, η χορωδία. Με τις μπλέ σκούρες ποδιές μας με τον άσπρο γιακά , ανεβαίναμε στον γυναικωνίτη και ψέλναμε.
Ετσι έγινε και εκείνη την Παρασκευή.
Ο κόσμος μαζευόταν σιγά - σιγά, η εκκλησία γέμιζε, και όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που......
Μέχρι που άλλαξε η τιμητική φρουρά απο προσκόπους, δίπλα απο την εικόνα της Παναγίας. Ενας απο τους καινούριους ήταν ....κούκλος. Ανοιξη ήταν, 16χρονα είμαστε, λογικό ήταν τα μάτια μας και η προσοχή μας να πέσει πάνω του.
Ανοίγω παρένθεση. Δεν είμαι καλλίφωνη. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποτε σε μια εκδρομή, προσπάθησαν να με δωροδοκήσουν για να σταματήσω να τραγουδώ. Κλείνει η παρένθεση.
Λέγαμε ή μάλλον έλεγαν το .....και νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων Αμήν, οταν συνειδητοποιώ οτι δεν ψέλνω γιατί απλούστατα εχω αφαιρεθεί με τον πρόσκοπο...
Και ανοίγω το στόμα μου, για να ξαναμπώ στο παιχνίδι.
Το αμήν είχε ειπωθεί και ο ψάλτης άρχιζε το τροπάριο οταν ακούστηκε ένα μοναχικό, παράφωνο, τσιριχτό και δυνατό....ααμήηηηηην, απο τον γυναικωνίτη.
Τί έγινε;; Σκεφτείτε ότι θέλετε. Ακόμη και ο παπάς έβγαλε το κεφάλι του απο την ωραία πύλη και κοίταξε.
Δέν με πείραξε η καζούρα που έφαγα.... δέν μέ πείραξαν οι άγριες ματιές της καθηγήτριας ....δέν με πείραξε η ντροπή που ένοιωσα οταν με κοιταζε όλος ο κόσμος.... μέ πείραξε που ο ηθικός αυτουργός του επεισοδίου (και ας μή το ήξερε ) δέν σήκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει.
Μέχρι το τέλος των χαιρετισμών έψελνα ανοιγοκλείνοντας το στόμα μου.....φλας μπακ.