Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Παιδικά παιχνίδια



Με προσκάλεσε η renata να γράψω για τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. (Ειναι το δεύτερο χαμόγελο που μου χαρίζεις renata).


Σαν παιδί αφενός τα παιχνίδια με την μαζικότητα που υπάρχουν σήμερα δεν υπήρχαν απο την άλλη μεριά τα οικονομικά ηταν τόσο περιορισμένα που ουτε λόγος να γίνεται για αγορά παιχνιδιού.Και το κακό ηταν οτι ολοι εκείνη την εποχή περνούσαν δύσκολα, οπότε δεν ειχες ελπίδα ουτε σε νονους ,θείους και παπουδογιαγιάδες.


Δεν μας έλλειψαν ομως. Tότε υπήρχαν στο εμπόριο κεφάλια κούκλας με τρύπες στο λαιμό,τα οποία μπορούσες να ράψεις πάνω σε παραγεμισμένα ''σώματα'' που έφτιαχνες εσύ...εννοείται .Τα κεφάλια με απλά χαρακτηριστικά,στομα, μύτη και μάτια που δεν ανοιγόκλειναν.


Ειχαμε την τύχη οι γονείς μου, να ασχολούνται με φασόν οπότε τα υφάσματα δεν μας ελλειπαν.Το σώμα το εφτιαχνε πάντοτε ο πατέρας και η μητέρα ανελάμβανε να το ντύσει.Πάλι θα θεωρήσω αυτονόητο οτι οι κούκλες ειχαν μόνο ενα ρούχο και οχι γκαρνταρόμπα.Ηταν ομως κούκλες και μπορούσαμε να παίζουμε.

Η μπάλλα μας ηταν απο υφασμα ,παραγεμισμένο με κουρέλια. Οταν ενα παιδί εφερε μια πλαστική,πολύχρωμη ....κάτι σαν τις μπάλλες που παίζουν στην θάλασσα, ολοι με την σειρά περάσαμε και την αγγίξαμε σαν κάτι πολύτιμο.Οταν επιχειρήσαμε ,θυμάμαι,να παίξουμε μήλα με την μπάλλα αυτή,διαπιστώσαμε οτι επρεπε να αλλαξουμε τον τρόπο που τρέχαμε γιατι αυτή η μπάλλα.....αναπηδούσε και μας μπέρδευε.

Παίζαμε και πολύ έξω τότε.Οι δρόμοι πιο ασφαλείς η άσφαλτος λιγότερη.Τα παιχνίδια μας.... κουτσό, ξυλίκι, τζαμί, σχοινάκι, κρυφτό, κυνηγητό, μήλα .Καί όταν ειχαμε κουραστεί και καθόμαστε στην σειρά ανήμπορα να συνεχίσουμε το τρέξιμο παίζαμε σπασμένο τηλέφωνο.Παίρναμε δυνάμεις με μια φέτα βρεγμένο ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη και συνεχίζαμε.

Αργότερα εκει γύρω στα 10 και μετά τα παιχνιδια,αντικαταστάθηκαν με βιβλία.Κάθε χριστούγεννα ο πατέρας έδινε το αληθινά αστρονομικό ποσό των 100 δρχ.για βιβλία.Τα εχω ακόμα. Ηταν χαρτόδετα, έπρεπε να κόψουμε τις σελίδες, και τα αγοράζαμε απο πάγκους στην πλατεία Αριστοτέλους.Κάθε βιβλίο 10 δρχ.Περνουσαμε ολον τον χειμώνα διαβάζοντας ξανα και ξανα. Υπήρχαν και οι ανταλλαγές μεταξύ μας στο σχολείο που ετρεφαν την λογοτεχνικη πεινα μας.

Ξανά παιχνίδι πήρα γύρω στα 18. Ηταν ενα λούτρινο σκυλλάκι ασπρομαυρο. Μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Για λόγους μακρινούς και ξεχασμένους , η γιαγιά μου μας αναγνώρισε σαν εγγόνια της οταν ειμαστε γύρω στα 17.Ηταν το μοναδικό δώρο της και το κρατούσα ως ενθύμιο, μέχρι που το ανακάλυψε χρόνια αργότερα η κόρη μου και το διέλυσε. Υπάρχει ομως στην μνήμη μου.

Δεν μπορω να πώ οτι στερήθηκα τα παιχνίδια.Ισως μάλιστα να επαιξα πιο πολύ απο τα παιδια μου, τα οποία ειχαν οτι ηθελαν αλλα δεν εχουν παιξει ποτέ μήλα,τσιλίκι και κυνηγητό.
Και δεν εχουν πετάξει αετο φτιαγμένο μόνο απο εφημερίδα . Ούτε ακτινες ,ουτε τίποτα. Μόνο ουρά και ζύγια. Τον εφτιαχνε ο πατερας. Και πήγαινε ψηλά ο αφιλότιμος, μάς έκοβε το χέρι η καλούμπα.Ωραία εποχή.




14 σχόλια:

  1. Χαίρομαι πολύ για το χαμόγελο που σου χάρισα! :)
    Αχ, ο αητός!Το ξέχασα!
    Πηγαίναμε σ΄ένα παππού "θείε-Ιωσήφ" τον φωνάζαμε και μας έφτιαχνε το σκελετό με καλάμια. Κι έπειτα ντύσιμο με μπλε κόλλα που ντύναμε τα βιβλία ή γλασέ χαρτί αργότερα.

    Σ' ευχαριστώ, Redhat!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είδα φως και μπήκα. Παιδικά παιχνίδια, διαπιστώνω! Τι καλύτερο!
    Συνεχίστε, παρακαλώ, μην ενοχλείσθε... Απλά, είδα φως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tυχαία διαβάζω το ποστ σου αμέσως μετά που έλαβα το πιο κατω mail:
    Αφιερωμένο σε όσους/ες γεννήθηκαν πριν το 1980

    H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

    Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

    Έπρεπε να

    περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε,

    δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε

    και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί
    όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

    Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.



    Εμείς

    ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

    Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, οδηγούσαμε μοτόρες και αυτοκίνητα χωρίς άδεια οδηγού.

    Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και είχαν κοφτερές γωνιές.

    Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

    Περνούσαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

    Παίζαμε «πρώτη ελιά» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

    Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα στην αλάνα, και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους στύλλους του δρόμου.
    Εμάς

    κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

    Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

    Σπάζαμε τα κοκκαλα μας και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

    Ανοίγανε τα κεφάλια μας όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγη φλεβίνη και οξυζενέ.

    Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

    Είχαμε καυγάδες και κάναμε αγγρισματα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνούμε.

    Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

    Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

    Καμιά φορά κολλούσαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι και πετρέλαιο.

    Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.


    Εμείς

    είχαμε φίλους.

    Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.

    Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε
    στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε μπάλα, γερμανικό, πόλεμο...

    ...μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

    Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

    Κάναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.

    Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

    Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση και πιπιλούσαν.

    Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλάκια με το λάστιχο και το αεροβόλο στα χωράφια, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

    Θεέ μου!

    Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή παρπατητοί μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.

    Φαντάστου!

    Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, μόνοι μας εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!

    Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!

    Πώς τα καταφέραμε;

    Στα παιχνίδια μας στο σχολείο συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.

    Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι
    και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.

    Τι φρίκη!


    Εμείς

    κάναμε διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα σκι, τένις ή γκολφ.

    Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο
    και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

    Κυνηγούσαμε τα κορίτσια για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P μαλακίες!

    Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

    Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

    Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς/ες»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις


    σαν παιδί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. renata τι ωραια που ηταν τότε.Αναπολω την εποχη εκείνη οχι λόγω ηλικίας αλλα επειδη υπήρχε μια ανεμελια και ελευθερία που δεν υπάρχει τώρα.


    π.κ. πάντοτε καλοδεχούμενος.


    ωσηε τί να πώ;;;ολα μα ολα ειναι μνήμες των παιδικών μου χρόνων.Οσο σε διάβαζα περνούσαν απο τα μάτια μου εικόνες με εμενα να κλέβω τζάνερα σκαρφαλωμένη στο δένδρο-τιν νοστιμα που ηταν-να κάνω κόντρες σε μια κατηφόρα με αυτοκίνητο χωρίς φρένα,και να γκρεμοτσακίζομαι με το ποδήλατο -και να μη το λέω ,γιατι θα μου απαγόρευαν να ξανακάνω,κι ομως να επουλώνονται οι πληγές χωρις ράμματα και νοσοκομεία.Ναι ειμαι απο τις τυχερές που μεγάλωσαν παίζοντας.

    Καλη ημερα και καλο μήνα σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωραίο post, redhat.

    Το κείμενο που παρέθεσε ο ωσηέ είχε αρχίσει να κυκλοφορεί πάρα πολύ μέσω e-mail πριν από 2 χρόνια περίπου, και ήταν ένα καλό ερέθισμα για την bloggόσφαιρα, που τότε μόλις ξεκινούσε η άνθισή της στην Ελλάδα.
    Ενδεικτικά θα αναφέρω το κείμενο του Old boy και το καταπληκτικό σατιρικό κείμενο του Azrael.

    Καλή συνέχεια. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλησπερα κοκκινο καπελο κι απο μενα.
    κι γω σαν τον π.κ. ειδα φως και μπηκα και μου αρεσε και στρογγυλοκαθισα. μου αρεσει το μπλογκ σου, μου αρεσε το ποστ σου και ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ. γεννημενη κι γω τοτε που οι δρομοι ηταν χωματοδρομοι, με το κρυφτο, το κυνηγητο, τον καραγκιοζη πισω απο το ασπρο σεντονι της μανας μας.
    τωρα μου εδωσες ερεθισμα να ποσταρω κι γω κατι παρομοιο.
    νασε καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. - Πεντόβολα παίζατεεεε;
    - Καλημέρα σας κυρία Μπερλίνα;....
    - Φωτιές τ' Αη-Γιαννιού του Ριγανά πηδούσατεεε;

    Αααχχχ...τί μου θύμισες...

    ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΕΠΟΧΕΣ!!!!
    Πιστεύω πως ανήκουμε στις πιο τυχερές γενιές που πρόλαβαν το παιχνίδι στο δρόμο και τα χώματα

    ΄Εχω κι' εγώ πρόσκληση γι' αυτό το παιχνίδι.

    ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!!!!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. jason τα διάβασα τα post.Του Azrael ηταν καταπληκτικό.Σε ευχαριστώ που μου τα γνωρισες.

    aliki πολυ χαρηκα που ειδες φώς και μπήκες.Και θα χαίρομαι κάθε φορά που θα σε βλέπω.Εχουμε εκτός απο τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας και κάτι κοινο.Λατρεύω το Ναύπλιο στο οποίο ειμαι σχεδον καθε σ/κ.

    φύρδην-μίγδην πηδούσαμε τις φωτιές του Αη-Γιαννιού του Ριγανά και έπρεπε να κλέψουμε τα ξύλα για τις φωτιές.Οπότε παίζαμε και λίγο κυνηγητό και πετροπόλεμο μαζι.


    Καλη μερα σε ολους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναύπλιο...ε;...
    Αααχχχ.....
    ΄Ελα τώρα μην ξύνεις πληγές...

    Β΄Δημοτικού εκεί την πήγα, απέναντι από τον Καποδίστρια η τάξη μου.
    ΄Εμενα στον παππού και τη γιαγιά, κάτω από τον ΄Αγ.Σπυρίδωνα.
    ΄Εχω(;) σπίτι στην παραλιακή προς. Κίο...οι Hi-5 μου την αράζουν με τις παρέες τους...
    ;-)))

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. φύρδην-μιγδην Απο θεσ/νικη Στ.γυμνασίου η εκδρομή γίνεται στην Πελλοπόνησο.Πρώτος σταθμός το Ναύπλιο.Ερωτας με την πρώτη ματιά.11 χρόνια αργότερα γνωρίζω τον αντρα μου που ειναι απο εκεί.Τελικά οι μεγάλες επιθυμίες πραγματοποιούνται αρκει να περιμένεις.Ο έρωτας φυσικά με το Ναύπλιο αμείωτος.Καλο σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαίρομαι να αισθάνομαι χαμόγελα απο το παιγνίδι της χαράς που ξεκίνησα.
    Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια έστω και χωρίς πολλά παιγνίδια, όμως με αναμνήσεις τόσο γλυκές. Παίξαμε ακόμη και στο δρόμο με μια ανεμελιά που δεν υπάρχει πιά. Οποτε θέλεις πέρνα απο το σπιτικό μου τρία ποστ πίσω είναι τα δικά μου παιγνίδια.
    Τα φιλιά μου και την καληνύχτα μου.
    υ.γ. πάνινες κούκλες ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγριο κερασοζοuzouna χάρηκα για την επίσκεψη.Για πολλα χρόνια σου ευχομαι να νοιώθεις παιδι,για μένα δεν υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί.Αν και εχω περάσει τα πρώτα ήντα τώρα βάζω μπρός για την πραγματοποίηση ενος ονείρου παιδικού.Ενα ηλεκτρικό τραίνο με ολα τα συνακόλουθα του (σταθμοί,βουνά, τούνελ κλπ.).
    Καλημερα και καλη εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. δεν ξέρω γιατί!! δάκρυσα...
    .......................
    (γμτ...μόνο εγώ στη μπλογκόσφαιρα είχα πολλάαααα παιχνίδια...
    [προ Μπάρμπι εποχή]...)

    αλλά και στην αλάνα...
    στον Πύργο..
    που πια δεν παίζουν παιδιά...
    έπαιξα...

    συγνώμη...

    σε φιλώ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. kyriayf συγκινήθηκα που αυτά που εγραψα σε εκαναν να δακρύσεις.Σε ευχαριστώ. Καλη μερα να εχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

χάρηκα που σε είδα εδώ.....