Απέλαυσα εναν σεισμό

Το 1999, ο σεισμός της Πάρνηθας μέ βρήκε σπίτι.

Στον δεύτερο οροφο μιας πολυκατοικίας στον Κολωνό,η οποία επέδειξε καλή αντισεισμική συμπεριφορά.

Οι αναμνήσεις απο εκείνο το ζεστό απομέσημερο του Σεπτεμβρίου,ειναι εστιασμένες στον θόρυβο.Και στο κούνημα φυσικά,αλλα πιο πολύ στον θόρυβο.Ανατριχιαστικός,δεν ερχόταν απο το έδαφος-ετσι μου φάνηκε-αλλα απο το ιδιο κτίριο,απο τις κολώνες του,απο τα σίδερα που τα άκουγα να τρίζουν σαν να κατέβαλλαν προσπάθεια για να μη σπάσουν.

Βδομάδες αργότερα τινάζομουν σε κάθε πέρασμα μεγάλου οχήματος.

Σήμερα ο σεισμός με βρήκε στο Ναύπλιο.

Σε ενα χωριό, σε ενα παλιό πέτρινο σπίτι.Μέ ξύπνησε αλλα δεν σηκώθηκα απο το κρεββάτι.

Ο θόρυβος ηταν πάλι δυνατός,αλλά ....τι περίεργο,τελείως διαφορετικός.Αυτή την φορά ερχόταν απο την γή και η αισθηση που είχα,ηταν οτι το σπίτι ακολουθούσε την κίνηση,χωρίς να αντιστέκεται ...μαλακά και γλυκά.

Σίγουρα έπαιξε ρόλο οτι το σπίτι ειναι πέτρινο,και ισόγειο.Ισως το φυσικό υλικό,η πέτρα, απορρόφησε τους κραδασμούς, δέν ξέρω.

Αυτό,ομως που σίγουρα μπορώ να πω,ειναι οτι δεν ενοιωσα εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι,και τον ανεξέλεγκτο πανικό που είχα στον άλλον σεισμό,και ας ειμουν μόνη μου στο σπίτι.

Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, θα ειναι ακατανόητο να πώ οτι απέλαυσα τον σεισμό, ωστόσο τον βίωσα με όλες μου τις αισθήσεις ,και μέ πλήρη συνείδηση.

Οταν βγήκα στην αυλή,δεν ειχε βγεί κανένας απο τους γείτονες,ούτε εκείνη την στιγμή ούτε αργότερα,και η εκκλησία γέμισε λίγη ωρα αργότερα για την λειτουργία των Θεοφανείων.