Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Απουσία





Σήμερα κλείσανε 3 χρόνια που έφυγες... Που το αποφάσισες....Που μας στέρησες την δροσιά της ανάσσας σου, το χαμόγελο σου,την παρουσία σου...

που όλα συνεχίζουν να κινούνται και ολα εχουν παγώσει....

εδω και 3 χρόνια τα παράθυρα ειναι κλειστά.... και οι γέφυρες εχουν κοπεί....

συνειδητά παραμένω μαζί σου......μόνο

τα δάκρυα δεν ηρθαν ποτέ... ολο σκαλώνουν στον λαιμο και τον κλείνουν χωρίς διέξοδο...

Λεγεται παγωμένος πόνος, μου ειπαν. Αντίδραση του νου για να μη περάσει ποτέ ο πονος,να μη γίνει αποδεκτή η απουσία.


Για σένα αυτο το ποιημα .....


Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη

Ονειρα που κέντησαν στον υπνο τους οι αράχνες


Ο θάνατος σαν υφασμα σύρθηκε ανάμεσα τους


Εσβησαν ετσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια

Το δέρμα τους που ηταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο

Δεν νοιώθει πια την ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά


Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους


Ομως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα

Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας

Και στην καρδιά μας νοιώθουμε τον χτύπο της καρδιάς τους.


Μικρός θρήνος του Νάνου Βαλαωρίτη

4 σχόλια:

  1. τέλειο το ποίημα, άσχημος ο πόνος. Είανι το τρίτο παρόμοιο ποστ σήμερα. Κι εγώ κάπου κοντά...

    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν υπάρχουν λόγια-παρηγοριάς. Ούτε τα χρειάζεσαι.
    Κοίτα να είσαι όσο πιο καλά μπορείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η απουσία αποδεκτή? Ποτέ δε θα γίνει, ακόμα κι αν κλάψεις.
    Η ζωή προχωράει θέλουμε, δε θέλουμε.Ας κοιτάμε μπροστά λοιπόν κάνοντάς την καλύτερη, χωρίς να ξεχνάμε το παρελθόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωσηε το μονο που ευχομαι να υπάρχει δύναμη ψυχης για να αντέξουμε-οχι να ξεπεράσουμε-τέτοιες καταστάσεις.Σου ευχομαι να εχεις αυτην την δύναμη.

    lemon το προσπαθώ.

    renata το ξερω,αυτο κάνω για το χατήρι αλλων ανθρώπων που με θέλουν δίπλα τους,ωστόσο αν εκλαιγα ...δεν ξερω ισως ανακουφιζόμουν λιγάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

χάρηκα που σε είδα εδώ.....