Χοχλιοί

Το παραδοσιακό φαγητό της Μ.Πέμπτης στο χωριό της μητέρας μου ειναι χοχλιοί λαδεροί, με φρέσκα κουκιά και αγκινάρες, και της Μ.Παρασκευής, χοχλιοί βραστοί.
Αν εισαι τυχερός σε φιλεύουν καμμια μαγερειά κι αν εισαι πολύ τυχερός, σου τους δίνουν ΄΄σακασμένους΄΄ καθαρούς δηλ. κι ετοιμους για μαγείρεμα.
Αλλιώς εξορμας στα περιβόλια για να τους μαζέψεις.
Ειναι όμως γλέντι το μαζεμα των χοχλιών ιδίως αν έχεις καλή παρέα.

Κατ΄αρχάς ιδανικός καιρός ειναι ο βροχερός. Βγαίνουν τότε και περπατάνε και το μόνο που εχεις να κάνεις ειναι να διαλέγεις τους πιο μεγάλους.
Οι πορτοκαλιές ανθισμένες ,σε μεθάνε με το άρωμα τους και οι καρποί που εχουν μείνει σε ξεδιψανε οταν κουραστείς. Αν δεν βρέχει τότε πρέπει να ψάξεις.Συχνάζουν στις ρίζες των δένδρων.Σηκώνεις την ξινίδα (το χορταράκι που μοιάζει με τριφύλι ) και ψάχνεις. Αυτο κρατάει πάντα υγρασία και ειναι ιδανική κρυψώνα.
Μετά πάς στους τράφους (πεζούλια) και σηκώνεις τις πέτρες (με προσοχή μη τους χαλάσεις).
Αυτοί λέγονται πετρογυριστοί και συνήθως τους μαζεύουμε το καλοκαιρι.
Πηγαίνοντας απο περβόλι σε περβόλι ,καταλαβαίνεις αν εχουν προηγηθεί άλλοι κυνηγοί σαλιγκαριών.
Πριν το ψαξιμο

Και μετά.

Ετσι λοιπόν αν και φύσαγε νοτιάς που κάνει τα σαλιγκάρια να κρύβονται, επειδή δεν ειχα χρόνο μπροστά μου, βγήκα για κυνήγι. Εγδαρα τα χέρια μου στους βάτους, αλλά μάζεψα κοντα 3 κιλά. Τους έβαλα σ΄ενα πάνινο σακουλάκι τους έριξα μπόλιο κοφτο μακαρονακι (ή αλεύρι αν θέλεις) και τους αφησα να ΄΄ σακάσουν΄΄, να καθαρίσουν δηλ. .

Οταν ειναι πολλοί τους βάζουμε σε κοφίνια, τρίβουμε μια λεμονόκουπα στο χείλος τους και πασπαλίζουμε με αλάτι.Παιδιά μας άρεσε να κοιτάζουμε τις προσπάθειες που κάνανε να βγούν απο το κοφίνι αλλά το λεμόνι και το αλάτι δεν τους άφηναν.

Αυτοί οι δύο λεβέντες τρώνε μακαρονάκι τώρα.