Παιδικά παιχνίδια

Με προσκάλεσε η renata να γράψω για τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. (Ειναι το δεύτερο χαμόγελο που μου χαρίζεις renata).


Σαν παιδί αφενός τα παιχνίδια με την μαζικότητα που υπάρχουν σήμερα δεν υπήρχαν απο την άλλη μεριά τα οικονομικά ηταν τόσο περιορισμένα που ουτε λόγος να γίνεται για αγορά παιχνιδιού.Και το κακό ηταν οτι ολοι εκείνη την εποχή περνούσαν δύσκολα, οπότε δεν ειχες ελπίδα ουτε σε νονους ,θείους και παπουδογιαγιάδες.


Δεν μας έλλειψαν ομως. Tότε υπήρχαν στο εμπόριο κεφάλια κούκλας με τρύπες στο λαιμό,τα οποία μπορούσες να ράψεις πάνω σε παραγεμισμένα ''σώματα'' που έφτιαχνες εσύ...εννοείται .Τα κεφάλια με απλά χαρακτηριστικά,στομα, μύτη και μάτια που δεν ανοιγόκλειναν.


Ειχαμε την τύχη οι γονείς μου, να ασχολούνται με φασόν οπότε τα υφάσματα δεν μας ελλειπαν.Το σώμα το εφτιαχνε πάντοτε ο πατέρας και η μητέρα ανελάμβανε να το ντύσει.Πάλι θα θεωρήσω αυτονόητο οτι οι κούκλες ειχαν μόνο ενα ρούχο και οχι γκαρνταρόμπα.Ηταν ομως κούκλες και μπορούσαμε να παίζουμε.

Η μπάλλα μας ηταν απο υφασμα ,παραγεμισμένο με κουρέλια. Οταν ενα παιδί εφερε μια πλαστική,πολύχρωμη ....κάτι σαν τις μπάλλες που παίζουν στην θάλασσα, ολοι με την σειρά περάσαμε και την αγγίξαμε σαν κάτι πολύτιμο.Οταν επιχειρήσαμε ,θυμάμαι,να παίξουμε μήλα με την μπάλλα αυτή,διαπιστώσαμε οτι επρεπε να αλλαξουμε τον τρόπο που τρέχαμε γιατι αυτή η μπάλλα.....αναπηδούσε και μας μπέρδευε.

Παίζαμε και πολύ έξω τότε.Οι δρόμοι πιο ασφαλείς η άσφαλτος λιγότερη.Τα παιχνίδια μας.... κουτσό, ξυλίκι, τζαμί, σχοινάκι, κρυφτό, κυνηγητό, μήλα .Καί όταν ειχαμε κουραστεί και καθόμαστε στην σειρά ανήμπορα να συνεχίσουμε το τρέξιμο παίζαμε σπασμένο τηλέφωνο.Παίρναμε δυνάμεις με μια φέτα βρεγμένο ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη και συνεχίζαμε.

Αργότερα εκει γύρω στα 10 και μετά τα παιχνιδια,αντικαταστάθηκαν με βιβλία.Κάθε χριστούγεννα ο πατέρας έδινε το αληθινά αστρονομικό ποσό των 100 δρχ.για βιβλία.Τα εχω ακόμα. Ηταν χαρτόδετα, έπρεπε να κόψουμε τις σελίδες, και τα αγοράζαμε απο πάγκους στην πλατεία Αριστοτέλους.Κάθε βιβλίο 10 δρχ.Περνουσαμε ολον τον χειμώνα διαβάζοντας ξανα και ξανα. Υπήρχαν και οι ανταλλαγές μεταξύ μας στο σχολείο που ετρεφαν την λογοτεχνικη πεινα μας.

Ξανά παιχνίδι πήρα γύρω στα 18. Ηταν ενα λούτρινο σκυλλάκι ασπρομαυρο. Μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Για λόγους μακρινούς και ξεχασμένους , η γιαγιά μου μας αναγνώρισε σαν εγγόνια της οταν ειμαστε γύρω στα 17.Ηταν το μοναδικό δώρο της και το κρατούσα ως ενθύμιο, μέχρι που το ανακάλυψε χρόνια αργότερα η κόρη μου και το διέλυσε. Υπάρχει ομως στην μνήμη μου.

Δεν μπορω να πώ οτι στερήθηκα τα παιχνίδια.Ισως μάλιστα να επαιξα πιο πολύ απο τα παιδια μου, τα οποία ειχαν οτι ηθελαν αλλα δεν εχουν παιξει ποτέ μήλα,τσιλίκι και κυνηγητό.
Και δεν εχουν πετάξει αετο φτιαγμένο μόνο απο εφημερίδα . Ούτε ακτινες ,ουτε τίποτα. Μόνο ουρά και ζύγια. Τον εφτιαχνε ο πατερας. Και πήγαινε ψηλά ο αφιλότιμος, μάς έκοβε το χέρι η καλούμπα.Ωραία εποχή.

Γράμμα σε ενα κοριτσάκι

Σε γνώρισα οταν εισουν περίπου 4 χρονών. Μαύρα μαλλιά, μακριά, πλεγμένα σε δύο κοτσίδες -ιδανικές για νουθεσία δια χειρών -μαύρα λαμπερά μάτια και ενα χαμόγελο που εβγαινε και εξακολουθεί να βγαίνει πρώτα απο τα μάτια σου.

Γιά λόγους που δεν εχουν να κάνουν ουτε με εσένα ουτε με εμένα χάσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής σας (βάζω μέσα και ενα σγουρομάλλικο κοριτσάκι) . Και λέω χάσαμε, γιατί θεωρώ οτι εγώ έχασα ενα μωρό απο την αγκαλιά μου και εσυ εχασες μια αγκαλιά,διαφορετική απο την μητρική, πιο ανέμελη, λίγο τρελλή, αλλα και πολύ τρυφερή.

Σε αγάπησα με την πρώτη ματιά. Και συνεχίζω. Βλέπω την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε.

Ο πανικός ηταν αμοιβαίος. Η αμηχανία φανερή,κρεμόταν πάνω μας και δεν μας αφηνε να αντιδράσουμε. Εδώ ομως φάνηκε οτι η αγάπη υπήρχε ήδη και ας μη το γνωρίζαμε. Και ξεκινήσαμε ενα παιχνίδι,να γνωριστούμε, να καταλλάβουμε η μία την αλλη. Και τα καταφέραμε. Σε θυμάμαι οταν θύμωνες ή στεναχωριόσουν ,έτρεχες σ΄ενα δωμάτιο, σταύρωνες τα χέρια και στεκόσουν όρθια πίσω απο την πόρτα με το πρόσωπο προς τον τοίχο. Δεν σου κρύβω οτι τότε τρόμαζα . Χρειάστηκε πολύ υπομονή και προσπάθεια για να σταματήσεις να αντιδράς ετσι. Τώρα, που ανακαλύπτω οτι μοιάζουμε σε πάρα πολλά σημεία ,καταλαβαίνω οτι ''φώναζες....εδώ ειμαι...σας θέλω...'' αλλα ήθελες να ερθουμε εμείς σε εσενα, οχι εσυ σε εμάς. Και ξέρεις κάτι;;; το ιδιο κάνω και εγω τώρα!!!

Το οτι σταμάτησες να κρύβεσαι, το θεωρώ σαν την μεγαλύτερη ενδειξη οτι μας εμπιστεύτηκες. Και ειναι πολύ σημαντικό αυτό.Οταν ερχόσουν να μείνεις σπίτι μας ηταν γιορτή.Πήγαμε εκδρομες και σινεμά ,κάναμε βόλτες και σε καλύψαμε στα πρώτα σκιρτήματα .

Ο πληθυντικός αριθμός,οπως βλέπεις δεν ξεχνιέται.Παντρεύτηκες, εκανες παιδιά ομως ακόμα και σήμερα οταν σε βλέπω,εχεις κοτσίδες και μερικές φορές σταυρώνεις τα χέρια.

Να ξέρεις οτι σε αγαπώ, (σγουρομάλλικο .....και εσένα πολύ, μόνο που έχω τώρα την χαρά να σου το δείχνω).

Απουσία

Σήμερα κλείσανε 3 χρόνια που έφυγες... Που το αποφάσισες....Που μας στέρησες την δροσιά της ανάσσας σου, το χαμόγελο σου,την παρουσία σου...

που όλα συνεχίζουν να κινούνται και ολα εχουν παγώσει....

εδω και 3 χρόνια τα παράθυρα ειναι κλειστά.... και οι γέφυρες εχουν κοπεί....

συνειδητά παραμένω μαζί σου......μόνο

τα δάκρυα δεν ηρθαν ποτέ... ολο σκαλώνουν στον λαιμο και τον κλείνουν χωρίς διέξοδο...

Λεγεται παγωμένος πόνος, μου ειπαν. Αντίδραση του νου για να μη περάσει ποτέ ο πονος,να μη γίνει αποδεκτή η απουσία.

Για σένα αυτο το ποιημα .....

Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη

Ονειρα που κέντησαν στον υπνο τους οι αράχνες

Ο θάνατος σαν υφασμα σύρθηκε ανάμεσα τους

Εσβησαν ετσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια

Το δέρμα τους που ηταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο

Δεν νοιώθει πια την ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά

Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους

Ομως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα

Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας

Και στην καρδιά μας νοιώθουμε τον χτύπο της καρδιάς τους.

Μικρός θρήνος του Νάνου Βαλαωρίτη

Συναντήσεις

Αυτή η μπάλλα κύλλησε περίεργα οπως μάζευα τα ξύλα απο το κλάδεμα των ελιών.Την κοίταξα λίγο πιο προσεχτικά και ειδα οτι οταν την άγγιζα κουνιόταν. Δεν πίστευα την καλή μου τύχη. Μόλις ειχα συναντήσει εναν ακανθόχοιρο. Στο χωριό τον λένε σκαντζοχέρι.Κάθισα δίπλα του. Τα ξύλα θα τα μάζευα αργότερα. Σιγά - σιγά, αγκάθι - αγκάθι ,άνοιγε. Μετά απο 30 λεπτά φάνηκε αυτό το μουτράκι. Στις επόμενες 2 ώρες δεν κούνησε απο την θέση του. Κοιμόταν ,πέφτουν σε χειμερία νάρκη .Τό άλλο πρωί δεν ηταν στην θέση που τον άφησα. Ελπίζω να μη βρέθηκε σε καμμιά γύφτικη κατσαρόλα -τον θεωρούν μεζέ- αλλά απλώς να βρήκε καλύτερο κρυψώνα.

Λίγο αργότερα κάτω απο εναν βράχο βρήκα το φίδι αυτό. Λάθος οχι φίδι, φιδοπουκάμισο. Και μου έκανε εντύπωση γιατί δεν ειναι η εποχή που αλλάζουν δέρμα. Το πήρα , το κουλούριασα για να μπορέσω να το φωτογραφίσω,και μετά το μέτρησα . Ενα μέτρο και δέκα εκατοστά. Κάμποσο μεγάλο . Δεν ξέρω τι ειναι αλλά ελπίζω να μη το συναντήσω.

Πορτοκάλια

Ο Ηρακλής ηταν αυτός που δώρισε στους ανθρώπους τα χρυσά μήλα της Εσπερίας.Ετσι και φέτος γέμισαν τα δέντρα με τους πορτοκαλόχρυσους καρπούς τους. Ο καύσωνας του καλοκαιριού συνετέλεσε ωστε τα πορτοκάλια να ειναι μικρότερα απο οτι συνήθως. Συν το γεγονός οτι συνειδητά έχουμε αφήσει τα δέντρα στην φυσική τους κατάσταση χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις -λίπασμα, ράντισμα- το αποτέλεσμα ηταν το αναμενόμενο. Αλλά ενώ οι έμποροι τα περιφρόνησαν για εξαγωγή, ηταν μια χαρά για χυμοποίηση. Αν και δεν γεννήθηκα αγρότισα -την ιδιότητα αυτή την απέκτησα λόγω γάμου -αισθάνομαι χαρά οταν βλέπω τον μόχθο μιας χρονιάς να μαζεύεται και οχι να πέφτει ή να παγώνει.Ετσι η εικόνα του ιδιου δέντρου με τον καρπο μαζεμένο ειναι εικόνα χαράς.

Περιμένοντας το συνεργείο για το κοψιμο των πορτοκαλιών θαύμαζα τις λεπτές δαντέλες που δημιουργεί η βραδινή παγωνιά,στα ταπεινα χόρτα του περιβολιού μετατρέποντας τα σε εργα τέχνης.

Η δικάιωση του πολεμιστή. Και του χρόνου.

Ιστορίες κομμωτηρίου

Περίμενα διαβάζοντας ενα περιοδικό,να έρθει η σειρά μου για το εβδομαδιαίο σέρβις της

κόμμης μου,οταν άκουσα την κυρία που χτενιζόταν,να λέει:

'' Πείτε μου καλη τύχη....''

Αυτη η φράση με έκανε να την κοιτάξω καλύτερα.

Ηταν μια συνηθισμένη γυναίκα.Ξανθη,μετρίου αναστήματος,με κανονικό σώμα,γύρω στα

45 .Το ντύσιμο της ,μοντέρνο ισως λίγο πιο νεανικό απο την ηλικία της,αλλά οχι τολμηρό

η ακαλαίσθητο.

Η καλή τύχη που ζήτησε η κυρία,υπέθεσα οτι αφορούσε κάποια αίτηση η συνέντευξη για

δουλειά. Ειχα πέσει έξω.

Ως γνωστόν,για αδιευκρίνιστους λόγους,την κομμώτρια σου την βλέπεις λίγο και σαν εξομο-

λόγο,χωρίς όμως να περιμένεις άφεση αμαρτιών και χωρίς δυστυχώς να ισχύει το απόρρητο

της εξομολόγησης.

Ετσι και τώρα ,αφού εφυγε η κυρία,η κομμώτρια άρχισε να ενημερώνει μια φίλη της και

φυσικά και εμένα.

''Ξέρεις που πάει; ''

''Οχι ,που;;''

'' Ραντεβού... αλλά δεν τόν ξέρει,ουτε αυτός την ξέρει,πρώτη φορά θα ιδωθούν''

''Πώς γίνεται αυτό;;''

Το ιδιο θα ρώταγα και εγώ ,αλλα με πρόλαβε ...η φίλη.

''Γνωρίστηκαν απο το Ιντερνετ"

Οπα ,λέω απο μέσα μου... Εχει ενδιαφέρον η υπόθεση.

Η εν λόγω κυρία γνωρίζει απο διάφορα τσατ κάποιους ανδρες,και αφου εχουν μιλήσει -τι λένε δεν εμαθα-αποφασίζουν να ειδωθούν

Ποιός ο απώτερος σκοπός ,και απο τις δύο πλευρές ,αυτης της γνωριμίας,δεν ξέρω ,κάνω ομως κάποιες υποθέσεις. Επίσης δέν ξέρω αν ο...σκοπός αυτός ειναι ταυτόσημος και για

τις δύο πλευρές.

Γιατι όμως μια γυναίκα νέα, εμφανίσιμη, να υποβληθεί σε αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικα-

σία της επιλογής;;;

Διότι αυτό κάνει. Πηγαίνει για να πλασσάρει τον εαυτό της σε έναν άγνωστο.

Με τί αντίτιμο;;;;

Τις σκέψεις μου τις διέκοψε ,η κομμώτρια με την φράση που εκλεισε την ενημέρωση,και η

οποία με σόκαρε:

'' Καί ξέρεις;;;; Ειναι το πέμπτο ραντεβού.....οι άλλοι τέσσερις .....δεν

την ξαναπήραν τηλέφωνο.''

Τα μαργαριτάρια της βροχής.

Φωλιές

Δεν πωλούνται, δεν ενοικιάζονται.......παραχωρούνται.

Ευάερες, σκιερές, σε ασφαλή απόσταση απο το έδαφος, ιδανικές για μιά νέα οικογένεια.

Απέλαυσα εναν σεισμό

Το 1999, ο σεισμός της Πάρνηθας μέ βρήκε σπίτι.

Στον δεύτερο οροφο μιας πολυκατοικίας στον Κολωνό,η οποία επέδειξε καλή αντισεισμική συμπεριφορά.

Οι αναμνήσεις απο εκείνο το ζεστό απομέσημερο του Σεπτεμβρίου,ειναι εστιασμένες στον θόρυβο.Και στο κούνημα φυσικά,αλλα πιο πολύ στον θόρυβο.Ανατριχιαστικός,δεν ερχόταν απο το έδαφος-ετσι μου φάνηκε-αλλα απο το ιδιο κτίριο,απο τις κολώνες του,απο τα σίδερα που τα άκουγα να τρίζουν σαν να κατέβαλλαν προσπάθεια για να μη σπάσουν.

Βδομάδες αργότερα τινάζομουν σε κάθε πέρασμα μεγάλου οχήματος.

Σήμερα ο σεισμός με βρήκε στο Ναύπλιο.

Σε ενα χωριό, σε ενα παλιό πέτρινο σπίτι.Μέ ξύπνησε αλλα δεν σηκώθηκα απο το κρεββάτι.

Ο θόρυβος ηταν πάλι δυνατός,αλλά ....τι περίεργο,τελείως διαφορετικός.Αυτή την φορά ερχόταν απο την γή και η αισθηση που είχα,ηταν οτι το σπίτι ακολουθούσε την κίνηση,χωρίς να αντιστέκεται ...μαλακά και γλυκά.

Σίγουρα έπαιξε ρόλο οτι το σπίτι ειναι πέτρινο,και ισόγειο.Ισως το φυσικό υλικό,η πέτρα, απορρόφησε τους κραδασμούς, δέν ξέρω.

Αυτό,ομως που σίγουρα μπορώ να πω,ειναι οτι δεν ενοιωσα εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι,και τον ανεξέλεγκτο πανικό που είχα στον άλλον σεισμό,και ας ειμουν μόνη μου στο σπίτι.

Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, θα ειναι ακατανόητο να πώ οτι απέλαυσα τον σεισμό, ωστόσο τον βίωσα με όλες μου τις αισθήσεις ,και μέ πλήρη συνείδηση.

Οταν βγήκα στην αυλή,δεν ειχε βγεί κανένας απο τους γείτονες,ούτε εκείνη την στιγμή ούτε αργότερα,και η εκκλησία γέμισε λίγη ωρα αργότερα για την λειτουργία των Θεοφανείων.

Σκέψεις

Εφυγε το 2007 και ο καινούριος χρόνος ηδη μπουσουλάει.

Καιρός για σκέψεις που εχουν να κάνουν με το χθές.

Ο ισολογισμός μιας χρονιάς.Κέρδη ; ζημιές ; Ολα υπάρχουν και μερικές φορές ειναι δύσκολο να πεις με σιγουριά τι υπερτερεί.

Εδώ όμως δεν χωρά μαγείρεμα.Δεν μπορείς τις ζημιές να τις παρουσιάσεις σαν κέρδη. Ή μήπως μπορείς;;

Οσο σκληρό και αν ακούγεται ,ακόμα και η απώλεια ενος λατρεμένου προσώπου,μπορεί να μη λογισθή σαν ....ζημιά,οταν η ζωή του ηταν μόνο μια ανάσα,και αυτή με πολυ πόνο.Δεν ειναι ζωη .Ενα διαρκές μαρτύριο που το βιώνουν πολλά άτομα,απο διαφορετική σκοπιά -του πάσχοντος και του συμπάσχοντος-αλλά....μαρτύριο.

Ετσι λοιπόν έμεινε μόνο ο πόνος.Δεν τον καταχωρώ πουθενά.Είναι απο μόνος του τεράστιος.

Και μετά; τι άλλο να καταχωρήσω στην στήλη των ζημιών;

τις πυρκαϊές του καλοκαιριού που μάς έκαναν φτωχότερους σαν χώρα και σαν άτομα;

τά σκάνδαλα πολιτικά και μη που απαξιώνουν την πολιτική μας ζωή,και εμάς σαν κοινωνούς αυτής της ζωής;

τις χασισοφυτείες της Κρήτης που θα μάς φέρουν θέσεις υψηλότερα στον χάρτη των κρατών- παραγωγών και εμπόρων ναρκωτικών;

το οτι κάθε μέρα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι;

Οσο πιο πολυ σκέφτομαι τόσο πιο μεγάλη γίνεται αυτή η στήλη.

Και στα κέρδη αυτής της χρονιάς;

Ενα μόνο μπορώ να σκεφτώ.

Ο παλιός χρόνος μας άφησε και ο καινούριος μας βρήκε μαζι.Με τις αγωνίες μας, τις γκρίνιες μας, τα όνειρα μας, την αγάπη που έχουμε και την κατανόηση μεταξύ μας,με τους διαφορετικούς χαρακτήρες μας που ομως συγκλίνουν σε κοινά σχέδια,με τους θυμούς και τις συμφιλιώσεις μας , μέ ολα εκείνα τα μικρά πράγματα που χαρακτηρίζουν την ζωή.

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ,κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά και τέσσερα φιλιά πλανήθηκαν στον αέρα.

Η ζωή πάντα προχωρά μπροστά και πάντα κερδίζει.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

με υγεία...χαρά...αγάπη...ειρήνη...προσφορά...γέλιο...

για τις επόμενες 366 ημέρες.

Και του χρόνου