5 λεπτά απο Ομόνοια

Θυμάστε εκεί γύρω στην δεκαετία του ΄60 και αργότερα, οταν έγινε το μεγάλο οικοδομικό μπούμ στην Αθήνα, και την μετέτρεψε σε τέρας, που όλες οι διαφημίσεις -απο ραδιοφώνου- για διαμερίσματα .....έλεγαν οτι απέχουν 5 λεπτά απο Ομόνοια;; Φέρνει λίγο σε γιαπωνέζικο κήπο ........

Και εδώ ....μοιάζει με κακοφροντισμένο αγγλικό πάρκο....

Δεν θα ήθελα να περπατήσω νύχτα εδώ.....

Αυτό είναι το πρώτο -για φέτος- ελληνικό χαμομήλι. (Ασχετο με τις πιο πάνω φωτο αλλα μου άρεσε).

Οι οποίες φωτό ειναι τραβηγμένες σήμερα και πραγματικά 5 λεπτά απο Ομόνοια, οχι σε ημέρα απεργίας των ΜΜΜ.

Ειναι στην Ακαδημία Πλάτωνος.

Γλαυκός απλώνεται μακρυά της θάλασσας ο πέπλος,
και το βουνό γέρνει γλυκά για να τη χαιρετήσει
στού πεύκου το μουρμούρισμα, στής λεύκης το τραγούδι.

Αργά και μεγαλόπρεπα ο ήλιος πάει στη δύση
και στην κορφούλα του βουνού εν΄ασπασμό ν΄αφήσει.

Κι ο νούς αγνάντεψε μακρυά κι ειδ΄ομορφιές κι εστάθη

κι υψώθη ως τα ουράνια να Σε δοξολογήσει,

Δόξα στόν Ύψιστο Θεό να σιγοψιθυρίσει.

Το ποίημα λέγεται Ηλιοβασίλεμα και είναι της Ειρηνούλας Μ.Μιχαηλίδου.

Αθωότης

Πρωί, στην ακοίμητη πολιτεία, μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, περιποιείται την τελευταία κατοικία ενός αγαπημένου προσώπου.
Ποτίζει τα λουλούδια , καθαρίζει, ανάβει το καντήλι καί όλα αυτά τα κάνει κλαίγοντας συνεχώς.
Δίπλα της, την ίδια ακριβώς δουλειά κάνει και μια νεότερη γυναίκα, η οποία προφανώς επειδή δεν είχε που να αφήσει το αγοράκι της -γύρω στα 4 - το είχε μαζί της.
Ο μικρός πλησιάζει την γριούλα.....
.....γιαγιά μή κλαίς, ο παπούς σου εινα στον ουρανό μαζί με τον δικό μου παπού και η μαμά μου μού είπε να μη κλαίω...
.....δεν είναι ο παπούς μου εδώ αγοράκι μου....λέει η γριούλα
.....ποιός είναι; ρωτά ο μικρός
.....η κόρη μου...απαντά η γριούλα.
Ο μικρός στέκεται για μιά στιγμή συλλογισμένος και μετά γυρίζει και πλησιάζει την μητέρα του.
.....μαμά πάνε και οι κόρες στον ουρανό; ρωτάει.
.....ναι πάνε ....απαντά η μητέρα του.
Και γυρνώντας όλο χαρά στην γριούλα - την μητέρα μου - της λέει...
....γιαγιά, και η κόρη σου είναι στον ουρανό μαζί με τον παπού μου....μη κλαίς.

Μετά το χιόνι

Μετά το χιόνι ο ήλιος.
Και αν εξαιρέσεις τις πορτοκαλιές , που ειναι σαν ζεματισμένες, η φύση μάλλον απέλαυσε το μικρό διάλλειμα του χιονιού.
Οι εικόνες απο μια βόλτα στο περιβόλι , έξω απο το Ναύπλιο. Ενα κίτρινο χαλί στρωμένο, κάτω απο τις ελιές.

Η πικραμυγδαλιά ανθισμένη, με εναν ξεχασμένο καρπό επάνω.

Η αμυγδαλιά (χωρίς καρπούς )... διότι μαζεύτηκαν και φαγώθηκαν.

Τα μισοκαμένα -απο το χιόνι- λουλούδια της γκορτσιάς. Είναι σκληρό δένδρο και μάλλον θα ανθίσει πάλι.

Αυτοφυής ελληνικη ορχιδέα. Μικρή σε μέγεθος αλλά όμορφη.

Κρινάκια. Ασπρες κηλίδες στο πράσινο της γής. Οι μικροί μίσχοι τους ,τα σώζουν απο το να γίνουν μπουκέτα.

Βολβοί ή ασκορδουλάκοι. Τα λουλούδια τους. Αν εχεις υπομονή να σκάψεις βαθιά θα βγάλεις τους βολβούς , που βρασμένοι με ξύδι και μπόλικο σκόρδο ειναι μια νοστιμιά.

Και τελευταίο το ντελικάτο λουλούδι της βρούβας ή της πικρούνας, οπως το λένε εδώ.

Τρώγεται και αυτό ,και ιδίως τηγανητό με αυγά.

Ο βιβλιοπώλης της Καμπουλ

Πήρα πρόσκληση απο την lemon να φυλλομετρήσω ενα ή μάλλον το πιο κοντινό μου βιβλίο.Αν και την πρόσκληση την πήρα στην Αθήνα ωστόσο η υλοποίηση της έγινε στο Ναύπλιο. Εκεί , στο κρεββάτι μου δίπλα ή μάλλον κάτω στο πάτωμα, βρίσκονται κάποια βιβλία, άλλα διαβασμένα -και ξαναδιαβασμένα - καί άλλα αδιάβαστα.
Το βιβλίο που επέλεξα για να πάρω μέρος στο παιχνίδι, ηταν το πρώτο στην στοίβα .Και ειναι απο αυτά που εχουν ξαναδιαβαστεί.
Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ της ΟΣΝΕ ΣΕΊΕΡΣΤΑΝΤ, μετάφραση Αννας Παπαφίγκου,εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

....η σκέψη της τρέχει στη Σακίλα, που τώρα βρίσκεται πίσω απο ψηλά τείχη, τά ξένα τείχη του σπιτιού της.Τη φαντάζεται να σηκώνει κουβάδες γεμάτους νερό απο το πηγάδι της αυλής της , τριγυρισμένη απ΄τα κοτόπουλα και τα δέκα ορφανά παιδάκια. Η Μπίμπι Γκούλ φοβάται μήπως έκανε λάθος. Σκέψου να μην είναι καλός και , χώρια απ΄αυτό ,το διαμέρισμα είναι τόσο άδειο χωρίς τη Σακίλα.....
Η Όσνε Σέιερσταντ ειναι η μόνη σκανδιναυή δημοσιογράφος που βρισκόταν στην Καμπούλ στην διάρκεια του πολέμου.Οταν η παγκόσμια κοινότητα εχει πια χάσει το ενδιαφέρον της για το Αφγανιστάν, εκείνη παραμένει στην ερειπωμένη απο τον πόλεμο πρωτεύουσα, που επιστρέφει σε μια καθημερινότητα γεμάτη σκόνη και αβεβαιότητα , με την ελπίδα να δεί εναν καινούριο κόσμο να γεννιέται.
Φιλοξενείται στο διαμέρισμα του Σουλτάν Χαν, στο κέντρο της Καμπούλ , και μοιράζεται τα τρία δωμάτια με την δεκαμελή οικογένεια του.
Κρύβοντας τα βόρεια χαρακτηριστικά της πίσω απο την παραδοσιακή μπούργκα, κινείται απαρατήρητη και καταγράφει τις ζωές και τις σχέσεις των ανθρώπων , τα συναισθήματα και τα όνειρα τους , μέ όση αμεροληψία διαθέτει χάρη στη δυτική της κουλτούρα.
Αυτή ειναι η περίληψη του βιβλίου ,που έχει διαβαστεί τουλάχιστον 3 φορές .
Τώρα ομως φοβάμαι οτι θα σπάσω την αλυσίδα αυτου του παιχνιδιού γιατί τα πρόσωπα στα οποία θα έστελνα πρόσκληση , έχουν ήδη πάρει.Η χαρά , όμως του μοιράσματος μαζί τους ,ενός αγαπημένου βιβλίου παραμένει.

Ο Φλεβάρης......

Κι αν φλεβίζει.....

χρωματίζει η ζωή το ασπρο του χιονιού και αντιστέκεται....

Το κόκκινο των γερανιών φωτίζει το χιόνι....

του καλοκαιριού μυρίζει...
Οι πρώτοι βολβοί ανθίσαν και αψήφισαν το κρύο....

Και η καινούρια ζωή ειναι έτοιμη στο πρώτο φύσημα του ανοιξιάτικου αέρα (που ειναι προ των πυλών) να κατακτήσει τον κόσμο....

Ντράπηκα

Το πρόσωπο της αρχαία περγαμηνή. Γραμμένη στις χιλιόχρονες ρυτίδες της μια ολόκληρη ζωή. Αυτή που κουβαλούσε στους ώμους της οπως βάδιζε,με βήμα βαρύ αλλα σταθερό.
Το βλέμμα της αυστηρό,σκληρό και συνάμα στωικό. Η περηφάνια και η αξιοπρέπεια της γενιάς της ολοφάνερες επάνω της.
Οι σακούλες που κρατά περιέχουν τρόφιμα. Οπως την πλησίασα διέκρινα μαρούλια,μελιτζάνες ,πατάτες και στη μπλέ κάτι που δεν κατάλαβα τι ηταν. Το γεύμα της.
Για σήμερα πιθανόν και για αύριο.
Ολα αυτά τα μαζεψε απο ΕΔΩ

Ανεβασμένη στο κασόνι που διακρίνεται ,την βρήκα σκυμμένη μέσα στον κάδο να βάζει τα μαρούλια μέσα στην τσάντα.Δίπλα ειναι ενα super market καί πάντα κάτι υπάρχει πεταμένο. Δεν την φωτογράφησα στην στάση αυτή. Ντράπηκα. Μόνο τον εαυτό μου ντράπηκα.
Η σκέψη μου ηταν ....γιατί Θεέ μου?

Οταν την προσπέρασα διέκρινα στα χέρια της 2 βέρες και ενα παλιό δακτυλίδι ,μάλλον σημάδι αρραβώνα.
Πιθανόν υπήρξε και αυτή ερωτευμένη.
Αλλο ηθελα να αναρτήσω σήμερα ....αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα.