Αααμμμήηηηην.........

Θεσσαλονίκη, άνοιξη ...σαν τώρα αλλά 35 χρόνια πίσω, (χριστέ μου πότε πέρασαν;;), στο γυμνάσιο, το 2ο θηλέων.
Η φιλόλογος μας, είχε αναλάβει και την χορωδία του σχολείου, που την αποτελούσε μόνο το πρακτικό τμήμα. Χαρές πού έκανε,κάθε φορά που χάναμε μάθημα ο καθηγητής των μαθηματικών!!!
Τέτοια εποχή, που λέτε, πηγαίναμε στους χαιρετισμούς. Οχι σαν σχολείο, μόνο το τμήμα μας, η χορωδία. Με τις μπλέ σκούρες ποδιές μας με τον άσπρο γιακά , ανεβαίναμε στον γυναικωνίτη και ψέλναμε.
Ετσι έγινε και εκείνη την Παρασκευή.
Ο κόσμος μαζευόταν σιγά - σιγά, η εκκλησία γέμιζε, και όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που......
Μέχρι που άλλαξε η τιμητική φρουρά απο προσκόπους, δίπλα απο την εικόνα της Παναγίας. Ενας απο τους καινούριους ήταν ....κούκλος. Ανοιξη ήταν, 16χρονα είμαστε, λογικό ήταν τα μάτια μας και η προσοχή μας να πέσει πάνω του.
Ανοίγω παρένθεση. Δεν είμαι καλλίφωνη. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποτε σε μια εκδρομή, προσπάθησαν να με δωροδοκήσουν για να σταματήσω να τραγουδώ. Κλείνει η παρένθεση.
Λέγαμε ή μάλλον έλεγαν το .....και νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων Αμήν, οταν συνειδητοποιώ οτι δεν ψέλνω γιατί απλούστατα εχω αφαιρεθεί με τον πρόσκοπο...
Και ανοίγω το στόμα μου, για να ξαναμπώ στο παιχνίδι.
Το αμήν είχε ειπωθεί και ο ψάλτης άρχιζε το τροπάριο οταν ακούστηκε ένα μοναχικό, παράφωνο, τσιριχτό και δυνατό....ααμήηηηηην, απο τον γυναικωνίτη.
Τί έγινε;; Σκεφτείτε ότι θέλετε. Ακόμη και ο παπάς έβγαλε το κεφάλι του απο την ωραία πύλη και κοίταξε.
Δέν με πείραξε η καζούρα που έφαγα.... δέν μέ πείραξαν οι άγριες ματιές της καθηγήτριας ....δέν με πείραξε η ντροπή που ένοιωσα οταν με κοιταζε όλος ο κόσμος.... μέ πείραξε που ο ηθικός αυτουργός του επεισοδίου (και ας μή το ήξερε ) δέν σήκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει.
Μέχρι το τέλος των χαιρετισμών έψελνα ανοιγοκλείνοντας το στόμα μου.....φλας μπακ.

Του .....δρόμου

Ενα ανοιξιάτικο σαββοτοκύριακο στο Ναύπλιο.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στην διαδρομή απο το περιβόλι στο χωριό.
Ολα τα φυτά σε πλήρη άνθιση κυριολεκτικά δίπλα στον δρόμο. Συμφωνία σε άσπρο-μπλέ.

Μια μοναχική.....μ'αγαπά..δεν μ' αγαπά.

Τα γαϊδούρια-δυσεύρετα πιά-το θεωρούν μεζέ.

Αγνοώ την ονομασία του ,αλλά είναι πανέμορφο και λίγο ...εξωτικό.

Οι φράχτες ενας καταράκτης σε μωβ χρώμα.

Θάμνος σε εκτυφλωτικό κίτρινο χρώμα.

Πάλι πιάνομαι αδιάβαστη.Δεν ξέρω πως λέγεται αλλά είναι μοναχικό λουλούδι.

Και τελευταία η κυρία .Δεν ειναι λουλούδι αλλά ειναι κυριολεκτικά ....του δρόμου.

Το φιλί

Υπάρχει ένα φιλί που δεν ταξίδεψε μαζί σου

που δε σε συνόδεψε στα όνειρά σου

που δεν ξαπόστασε στην αγκαλιά σου

Υπάρχει ένα φιλί που δεν χάιδεψε τα μαλλιά σου

που δεν έγλειψε τ΄ακροδάχτυλά σου

που δεν φώλιασε στον λαιμό σου

που δεν ενώθηκε με τό σώμα σου

Μονάχα κάτι νύχτες γίνεται αέρας μακρινός

κι έρχεται να σε βρεί απ΄την αρμύρα του λιμανιού

κι ανασαίνει λεπτό το λεπτό

πάνω από τα κλεισμένα σου βλέφαρα

όταν ξυπνάς <δίχως λόγο>.

Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα και η συμμετοχή μου ειναι το

ποίημα αυτό της Ελένης Καρασαββίδου

απο την ποιητική συλλογή ΚΛΕΨΥΔΡΑ.

Η θηλειά

Σαν μια κουκίδα περιπλανιέμαι στο άπειρο.
Διασταυρώνομαι με άλλες, αλλάζω πορεία, σταματώ, ξεκινώ πάλι.
Αυτό που οριοθετεί την μοναδικότητα μου, μέσα στα εκατομύρια άλλων κουκίδων, είναι οι αναμνήσεις, που δέν αλλάζουν και δεν παραχαράσονται.
Είναι δικές μου...μόνο δικές μου.Ωραίες ή άσχημες,γελαστές ή θλιβερές, τις αναπαράγω ή εισβάλλουν στο μυαλό μου, τις ντύνω, τους αλλάζω θέση στον χρόνο.
Ειναι οικείες και αλλαγμένες όπως μόνο οι αναμνήσεις μπορούν να είναι.
Μερικές αναμνήσεις συσσωρεύονται σαν απροσδόκητα λάφυρα, σαν θησαυρό που τον βρίσκεις σε ενα παλιό μπαούλο.

Ηταν άνοιξη σαν τώρα. Είχαμε κατέβει στο χωριό για σαββατοκύριακο. Εκείνα τα αξέχαστα διήμερα που ξεκινούσαμε για να κάνουμε ...δήθεν ενα σωρό δουλειές, και ξεχνιόμασταν με βόλτες και συζητήσεις.
Αυτή την φορά ομως είχαμε κέφι για δουλειές. Θυμάμαι εγω καθάριζα και μαγείρευα και εσύ έπιασες να σιδερώσεις. Και όταν τελείωσες πήρες όλες τις πετσέτες και άρχισες να ράβεις θηλειές για να κρεμιούνται εύκολα.Και σού θύμωσα και απο πάνω ,γιατί ...λέει τις έκανες μεγάλες τις θηλειές.

Η απώλεια δεν ειναι η καθορισμένη στιγμή.
Η απλώλεια ειναι η απεριόριστη στιγμή.
Σήμερα το απόγευμα, οπως σιδέρωνα, το χέρι μου μπλέχτηκε στην θηλειά μιας πετσέτας.
Την ειχες ράψει εσυ.

Εναν καφε στον άγιο

Παρακολούθησα τους α΄ Χαιρετισμούς την παρασκευή.Η εκκλησία γεμάτη. Λίγο πριν τελειώσει η λειτουργία ο παπάς βγήκε για το κήρυγμα.

Ποτέ δεν μου άρεσε το κήρυγμα,και ιδίως οταν προσπαθούν να ερμηνεύσουν το Ευαγγέλιο.Ειναι πολύ σοβαρή υπόθεση η ερμηνεία του Ευαγγελίου για να γίνεται ετσι βιαστικά και επιπόλαια,τολμώ να πώ.

Τέλος παντων δεν ειναι αυτο το θέμα μου. Βγήκε ο παπας και άρχισε ...........

Ξεκινώντας απο την ημέρα των Χαιρετισμών-που την χαρακτήρισε χαρμόσυνη μέσα στο πένθος της σαρακοστής-προχώρησε γρήγορα στα πάθη της Μ.Εβδομάδας,γύρισε λίγο πίσω,στον Παράδεισο των πρωτοπλάστων -εκεί ειπε οτι ο Θεός ειχε την ευκαιρία να νουθετήσει τους αμαρτωλούς τραβόντας τους το αυτί,προτίμησε όμως να στείλει τουν Υιό του να μαρτυρήσει-και ξαναγύρισε στο παρόν λέγοντας οτι θα βγεί δίσκος ,και να πούμε οτι συναντάμε τον Αγιο....και τον κερνάμε εναν καφέ,και να βάλουμε στον δίσκο το αντίτιμο του καφέ.

Ο δίσκος βγήκε για τους καινούριους πολυελαίους της εκκλησίας, που τους ζήτησε το εκκλησίασμα .Προσωπικά δεν ζήτησα ποτέ να αλλαχτούν οι παλιοί και ειμαι περίεργη να μάθω πόσοι και ποιοί ηταν αυτοί που εισηγήθηκαν την αλλαγή και τελικά εισακούστηκαν.

Το θεωρώ όμως υποκρισία να μας νοιάζουν οι πολυελαιοι οταν ΕΔΩ κοιμούνται άνθρωποι.

Ο συγκεκριμένος ...σωλήνας , βρίσκεται στον σ.σ. Λαρίσης και μέσα πέρασαν τις νύχτες του χειμώνα άνθρωποι. Την οπή στα αριστερά οπως βλέπουμε την φωτο,την ειχαν κλείσει με

ναύλον και το βράδυ έβαζαν - αφού ειχαν μπεί μέσα -στην αλλη οπή ενα παλιό κιβώτιο, για να προφυλαχθούν απο ζώα......τετράποδα ή δίποδα.

Ο πάτερ κατεληξε λέγοντας οτι το Πάσχα θα ειναι φέτος ιδιαίτερα ομορφο με καινούριους πολυελαίους .
Εν κατακλείδι...........σιγά τον πολυέλαιο.

Ζωή

Τα λουλούδια της γκορτσιάς μισοκαμένα απο το χιόνι.
Η φωτό τραβήχτηκε στις 23 Φεβρουαρίου, 6 ημέρες μετά το χιόνι.

Το ίδιο δέντρο το Σάββατο 1 Μαρτίου.

Και ο θρίαμβος της ζωής. Η φωτό τραβήχτηκε το Σάββατο 8 Μαρτίου.