Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Γειά σας φίλοι μου,

Πεινάω. Κάθομαι μπροστά σε ένα γεμάτο φαγητά τραπέζι και ενώ θέλω να φάω , αρνούμαι. Το άσχημο είναι το κάνω συνειδητά. Δεν μπορώ να δώσω λογική απάντηση, απλά αρνούμαι.

Αυτή την φάση περνάω τώρα. Με εξάρσεις και υφέσεις ή κατάθλιψη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό είναι μέρος της ζωής μου.

Το λέω γιατί ενώ θέλω να γράψω, θέλω να ΄΄σας δώ΄΄ να σας διαβάσω ,ενώ ξέρω ότι ΄΄εδώ μέσα΄΄ είναι σαν να μιλάω σε φίλους αρνούμαι να μπώ. Ετσι απλά.

Δύο είναι οι λόγοι που τα γράφω αυτά. Ο πρώτος είναι γιατί θέλω να δικαιολογήσω την απουσία μου, αν και δεν είμαι από τις μπλόγκερ που γράφουν κάθε μέρα.

Ο δεύτερος γιατί μιλώντας αισθάνομαι καλύτερα. Είναι σαν να σκορπίζω τους φόβους μου σαν να μοιράζομαι κάτι που με βαραίνει με άλλους.

Δεν θέλω όμως να σας κουράσω άλλο με άσχημα πράγματα και επειδή τον τελευταίο καιρό εκτός από το περιβολάκι μου στο χωριό δεν ασχολούμαι με άλλα πράγματα θα σας δείξω κάτι από το παρελθόν.

Μάλλον θα αρχίσω να σας δείχνω. Τις αναμνήσεις που ξεπηδούν μέσα από τα εργόχειρα μου.

Λοιπόν αυτό είναι το πρώτο. Το ξεκίνησα το καλοκαίρι που τελείωσα το δημοτικό. Μοτιφάκια άσχημα πλεγμένα, αραιά αλλά το πρωτόλειο μουΜια μικρή αυλή με δύο πολυθρόνες και ένα τραπέζι με ραδιόφωνο επάνω και εγώ και η αδελφή μου να πλέκουμε και να κεντάμε. Και τώρα που το γράφω βρίσκομαι εκεί.

Να είστε όλοι καλά.

8 σχόλια:

  1. Πολύ τρυφερό...
    Από τόσο μικρή έκανες τόσο δύσκολα θέματα;

    Μη σου πω πόσο κυνήγι έπεφτε για τα μαξιλαράκια με μαλλί που υποχρεωτικά έπρεπε να τελειώσω!

    Καλημέρα φωτεινή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή σου μέρα.. Μα είναι τόσο όμορφο το σχέδιο... και τόσο καλή ή εκτέλεση για ένα παιδί τόσο μικρό.. και κυρίως οι αναμνήσεις που φέρνει μαζί του... Σου ζεσταίνουν την καρδιά και σου θυμίζουν γιατί είμαστε εδώ κυρίως, για να συνσντήσουμε άλλες ψυχές και να εκπαιδευτούμε. Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εσύ και ασχολείσαι μόνο με τον κήπο και με τίποτα άλλο,δεν μας έχεις συνηθίσει έτσι,άντε να παίρνεις τα πάνω σου σιγά σιγά!!!!!
    Περιμένουμε να δούμε έργα,από μικρή στα δύσκολα και τώρα τίποτα,άντε να ανεβαίνουμε σιγά σιγά!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντιγόνη μου.....προηγήθηκαν χιλιόμετα με γαϊτανάκια στον αέρα, μετά όλοκληρα οικοδομικά τετράγωνα με ποδαράκια και τελικά το άρχισα κρυφα (στην αρχή) απο την μάνα μου γιατί είχα βαρεθεί να πλέκω και να ξηλώνω, για να μάθω όπως έλεγε.
    Και είχε δίκιο, γιατί το αραιό πλέξιμο με ακολουθεί μέχρι τώρα.
    Πολλά φιλιά
    Να είσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δέσποινα , καλωσορισες στο ΄΄σπίτι ΄΄ μου.
    στέκομαι στις αναμνήσεις. γλυκές ή πικρές μας συντροφεύουν και γίνονται μερικές φορές οδηγοί μας.
    να είσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ρένα μου, το πρώτο ΄΄χαστούκι΄΄ μου το έδωσες εσυ ( δεν μας εχεις συνηθίσει έτσι, αντε να ανεβαίνουμε σιγα σιγά). στ΄αλήθεια ειναι βοήθεια τα λόγια σας.
    Ξεκίνησα πάλι να φτιάχνω πράγματα, και να πλέκω.
    σε ευχαριστώ και
    σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καλημέρα!
    (εστειλα και πριν σχόλιο, δεν ξερω γιατί χαθηκε, ελπίζω αυτό να φτασει)
    Ερχομαι απο τη Γιαγια Αντιγόνη,καλώς σε βρηκα αν και σε βρίσκω μαλλον σε μια όχι τόσο καλή στιγμή. Όλα περνάνε κι ευχομαι να είσαι πολύ καλύτερα σύντομα.
    Περιδιάβηκα λίγο στο blog σου διαβασα αρκετες αναρτησεις και είδα πόσα όμορφα πραγματα φτιαχνεις με τα χέρια σου, μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα......καλως ήρθες...
    σ΄ευχαριστω για τον χρόνο σου να περιδιαβείς στο μπλόγκ μου και για τα καλά σου λόγια.
    Αυτό που μου έκανε περισσότερο καλό είναι οτι σταμάτησα να ντρέπομαι για την κατάθλιψη, οτι την μοιράστηκα μαζί σας και βρήκα οτι αυτό εχει καλύτερα αποτελέσματα απο τα φάρμακα.
    Αλλωστε την εποχή που οι γιαγιάδες μας έβγαιναν τα απογεύματα στους δρόμους με τα σκαμνάκια τους και τα εργόχειρα τους και μιλούσαν(εικόνες που κρατώ απο την καλαμαριά οπου γεννηθηκα ) οι ψυχαναλυτές δεν είχαν καθόλου δουλειά.
    Να είσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

χάρηκα που σε είδα εδώ.....