10 + 1 για ....εμένα

Το δρομάκι μου, με προσκάλεσε να πάρω μέρος σε ενα παιχνίδι.
10 + 1 άχρηστες πληροφορίες για εμένα.

1. Το αγαπημένο μου φαγητό ειναι ομελέτα με πατάτες ( κάποτε ειπα ομελέτα με ....αυγά).
Μπορω να το τρώω κάθε μέρα.

2. Με τον άντρα μου γνωρίστηκα στην κατασκήνωση.

3. Τρέμω τις πεταλούδες, με αφήνουν αδιάφορη οι αράχνες και μου αρέσουν τα φίδια και οι σαύρες.

4. Οταν ταξιδεύω μόνη μου με αεροπλάνο, κατα την διάρκεια της απογείωσης -εκτός απο τις προσευχές - κρατάω το χέρι όποιου κάθεται δίπλα μου (αφου του ζητήσω την άδεια!!)

5. Εχω περάσει 5 φορές το φαράγγι της Σαμαριάς.

6. Οταν ήμουν στην Ε' Γυμνασίου, πνίγηκα άσχημα μέσα στην τάξη με ενα στραγάλι. Η αδελφή μου και μια άλλη συμμαθήτρια - η Λένα- με σύρανε τρέχοντας απο τον 2ον όροφο στην άκρη της αυλής στις βρύσες για να μου δώσουν νερό.Σώθηκα επειδη η μία απο τις δύο παραπάτησε, έπεσε και έπεσα κι εγω μαζί, και με το τράνταγμα πετάχτηκε το στραγάλι.

7. Πιστεύω στα όνειρα δεν πιστεύω στα μεντιουμ και τα συναφή, αν και το 1979 σε μια εκδρομή στην Ισπανία με το πανεπιστήμιο, μια τσιγγάνα με σπασμένα αγγλικά μου είπε οτι ο αντρας μου θα φοράει καπέλο στην δουλειά του.Πέντε χρόνια αργότερα επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη.

8. Οταν έχω κουραστεί πολύ σωματικά, στο τέλος της μέρας δεν θέλω να μου μιλάνε.

9. Δεν ζηλεύω.

10. Τρέμω για τα παιδιά μου, αν και προσπαθώ να μη το δείχνω για να αισθάνονται πιο ελεύθερα.

+1 ειμαι ευαισθητοποιημένη για το περιβάλλον, προσπαθώ όσο μπορώ να συμβάλλω για την μή εξόντωση του και γίνομαι έξαλη με τις φωτιές. Αν επιανα εναν εμπρηστή ....δεν θα τον αναγνώριζαν μετα. Και να φανταστείτε οτι σε γενικές γραμμές είμαι ήρεμο ατομο.

Οποιος θέλει ακολουθεί.......

Κατασκευές

Αυτη η ανάρτηση εχει ονομα.
Το dromaki μουζήτησε να δειξω κάποια έργα μου και της το υποσχέθηκα.
Της ειπα επίσης οτι η ανάρτηση θα της ανήκει.
Λοιπόν, αυτό ηταν ενα μεγάλο μολύβι-κουμπαράς.Αγοράστηκε σε κάποιο πανηγύρι, οταν ο γιος μου ηταν 6 χρονών....φέτος εδωσε πανελλήνιες.
Ο αρχικός του σκοπός, ηταν να γεμίσει λεφτά για να αγοράσει ενα μαγαζι με δώρα, γρήγορα ομως αλλαξε χρήση και μετετράπη σε επιθετικό όπλο με στόχο την αδελφή του.
Οποτε εφαρμόζοντας ενα πρόγραμμα αφοπλισμού, το μετέφερα στο πατάρι, οπου το ξέχασα.
Πριν 3 χρόνια το ξαναβρήκα και μια εμπνευση στιγμής με έκανε να το κρατήσω.
Εβαλα πέτρες στο εσωτερικό του, για να έχει ευστάθεια, και το γέμισα με οτι αποξηραμένο είχα πρόχειρο. Και χρειάστηκε πολλά το αφιλότιμο.
Του έβαλα ενα καπέλο και το μετέτρεψα σε φωτιστικό εδάφους. Οι φίλες που ράβουν σίγουρα τις ξέρουν. Πομπίνες, πλαστικές συνήθως.Οταν άδειασαν απο την κλωστή, τις μετέτρεψα σε κηροπήγια, πάλι διακοσμημένες με αποξηραμένα.
Στο χωριό έχω και μερικές με κοχύλια.
Ενας δίσκος απο χαρτόνι τις προστατεύει απο το κερι που στάζει.


Και τελευταία τα πολύχρωμα. Πλαστικά και αποξηραμένα φρούτα, συνυπάρχουν αρμονικά και στολίζουν τον πάγκο της κουζίνας.

Αυτά.

Δρομάκι μου σε ευχαριστώ .

Περι ορέξεως...κολοκυθόπιτα

Την περασμένη Κυριακή, στο ένθετο περιοδικό της Καθημερινής, τον Γαστρονόμο, διάβασα μια συνταγή για ευκολη κολοκυθόπιτα.
Επειδή μου αρέσουν τα κολοκυθάκια, αλλά δεν τα τρώνε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σκέφθηκα οτι θα ηταν μια καλή ευκαιρία να τα φάνε σαν πίτα.
Τήν εφτιαξα 2 φορές σε μια μέρα.....
Ουτε εγώ περίμενα τέτοια επιτυχία.
Για κάθε ενδιαφέρομενο που δεν ετυχε να την διαβάσει, την αναφέρω σημειώνοντας ομως οτι εκανα κάποιες αλλαγές.
Για ενα μέτριο ταψί χρειάστηκα :

1 κιλό κολοκυθάκια (τα ετριψα στον τρίφτη, τα αλάτισα και τα αφησα να στραγγίξουν τα υγρά τους. Στο τέλος τα βοήθησα λίγο, πιέζοντας τα.)

3 μεγάλα κρεμύδια (τά ετριψα κι αυτά και τα στράγγιξα)*

1/2 ματσάκι άνηθο ψιλοκομένο

κάμποσο δυόσμο φρέσκο ή ξερό

400 γρ. περίπου φέτα

4 αυγά

μπόλικη φρυγανιά (χρησιμοποιώ κρητικά παξιμάδια που τα τρίβω στο μουλτι)

πιπέρι (οσο θέλετε)

λάδι

αλάτι δεν βάζω γιατι αλατίζω τα κολοκυθάκια και η φέτα ειναι ηδη αλμυρή.

Σε κατσαρόλα τσιγαρίζω ελαφρά τα κρεμύδια, προσθέτω τα στραγγισμένα κολοκυθάκια και σε χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας συχνά τα αφήνω περίπου 10 λεπτά.
Προσθέτω τον ανιθο και τον δυόσμο, σβήνω την κουζίνα και τα αφήνω να κρυώσουν λίγο.
Σε μπώλ χτυπάω ελαφρά τα αυγά και τα προσθέτω στην λεκάνη οπου εχω ήδη τρίψει την φέτα.
Ανακατεύω το μίγμα και το προσθέτω στην κατσαρόλα με τα κολοκυθάκια.
Τα ανακατεύω καλά και βάζω πιπέρι.
Λαδώνω ελαφρά το ταψί και το πασπαλίζω με την φρυγανιά. Μη την λυπηθείτε. Να σκεπαστεί καλά ο πάτος του ταψιού.
Απλώνω το μίγμα επάνω, το ισιώνω και το σκεπάζω με φρυγανιά.
Στον φούρνο που ήδη τον εχουμε ανάψει το ψήνω περίπου 40 λεπτά, στην αρχή σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο το οποίο το αφαιρώ τα τελευταία 10 λεπτά. Ο φούρνος στους 180 βαθμούς.

Πρίν λίγο έβγαλα το ταψι (το 3ο) απο τον φούρνο.
Στο εξής δεν θα χρησιμοποιώ την φράση περι ορέξεως....κολοκυθόπιτα , απαξιωτικά.
Ειναι νοστιμότατη.

* το ζουμί απο τα κρεμύδια το χρησιμοποιώ στον κιμά οταν φτιάχνω κεφτεδάκια ή μπιφτέκια.

Καλή όρεξη !

Ηταν στραβό το κλήμα το ΄φαγε κι ο γαίδαρος......

Σοφή η παροιμία.
Και ταιριάζει γάντι σε μένα.
Ας τα πάρουμε ομως τα πράγματα απο την αρχή.
Θέλω να σας ευχαριστήσω ολους εσάς, που αν και δεν σας ξέρω και δεν με ξέρετε, με βοηθήσατε, και εξακολουθείτε να το κάνετε απλά και μόνο επειδή είστε εδώ...
Τα τελευταία χρόνια φλερτάρω με την κατάθλιψη, αλλά πίστευα οτι είχα ξεφύγει. Αισθανόμουν καλά, γελούσα, έκανα σχέδια και όνειρα. Μέγα λάθος.
Το αστείο της υπόθεσης ειναι οτι ναι μέν ξανακύλισα...αλλά ο δράστης ηταν ενα φάρμακο, που έπρεπε να πάρω. Στις παρενέργειες του, αναφέρει οτι επιβαρύνει άτομα που πέρασαν ή βρίσκονται σε κατάσταση κατάθλιψης. Το κερασάκι στην τούρτα δηλ.
Αυτή την φορά την βίωσα και την βιώνω διαφορετικά. Αρνούμαι οτι μου δίνει χαρά. Πάλι καλά, γιατί κάποιες άλλες φορές πλήγωνα τον εαυτό μου, με το να πληγώνω τους
αγαπημένους μου. Φαύλος κύκλος.
Χαρά μου δίνετε εσείς. Με τα γραπτά σας, τις φωτο, τα σχόλια σας. Χαρά μου δίνει ο υπολογιστής, η βόλτα στα μπλογκόσπιτα σας, η επαφή που εχω με πολλους απο εσας.
Και σας αρνήθηκα όλους ......
Σήμερα μετα απο 3 εβδομάδες σχεδόν απουσίας, 3 εβδομάδες που ειλικρινά το λέω μου λείψατε, ανοιξα τον υπολογιστή. Ειδα τα mail μου, διάβασα τα σχόλια σας και επανήλθα.
Δύο ηταν οι λόγοι που με ταρακούνησαν γερά.
Ο πρώτος μια κουβέντα που μου ειπε ενα αγαπημένο μου πρόσωπο. Μή την αφήσεις να σε πάρει απο κάτω....
Και ο δεύτερος .....ενας τρομερός θυμός.
Σήμερα γύρισα απο το Ναύπλιο. Ειχε πάρει ρεπό ο αντρας μου και ειπαμε να κάνουμε και λίγη δουλειά στο χωριό.
Οταν πηγαίναμε, αμέσως μετα την είσοδο στην εθνική Κορίνθου Τρίπολης, στην διαχωριστική νησίδα και στο πλάι του δρόμου οι ολάνθιστες πικροδάφνες-άσπρες, κόκκινες, ρόζ και σωμόν-δημιουργούσαν ενα μαγευτικό μονοπάτι.Εσπαγαν την ψυχρότητα της εθνικής οδού, την χρωμάτιζαν, την φώτιζαν. Και ξαφνικά, μετά απο μερικά χιλμ.λουλουδιασμένης διαδρομής......τίποτα.
ΤΙΣ ΚΛΑΔΕΨΑΝ!!!!!
Κλάδεψαν φυτά στην πλήρη ανθοφορία τους !
Νομίζω ο Αινσταιν ειχε πει: το σύμπαν μπορεί να έχει όρια, η ανθρώπινη βλακεία οχι.
Τις κλάδεψαν σύριζα με τις μπάρες, με αποτέλεσμα εκτός της θλιβερής εικόνας, φυτών με κλαριά με ελάχιστα φύλλα και καθόλου λουλούδια, να χαθεί η φυσική προστασία που παρείχαν στους οδηγούς τις βραδυνές ώρες απο τα φώτα των...απέναντι.
Ποιός έκανε την βλακεία αυτή;; Ποιός έδωσε εντολή για το έγκλημα αυτό;;
Στην νομαρχία δεν υπηρετεί κανείς γεωπόνος;;
Γιατί πρέπει να καταστρέφουμε καθε τι όμορφο στην χώρα αυτή;
Ο θυμός μου ; έπρεπε να με βλέπατε εκείνη την στιγμή!
Και τότε κατάλαβα οτι βρίσκομαι σε καλό δρόμο, γιατί αμέσως σκέφτηκα.....αυτό πρέπει να το γράψω.....
Σας ευχαριστώ όλους!