Τα δύο (ή πιο πολλά) μουλάρια

Δυο μουλάρια φορτωμένα: τώνα βρώμη, τ΄αλλο χρήμα,
δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν,προχωρούν σεμνά με βήμα,
μα εκείνο απο τα δυό,πωχει χρήμα για φορτιό,
καμαρώνει το φλουρί του και βροντάει το κυπρί του....
το κεφάλι του σηκώνει, δω κι εκει τ΄αυτί τεντώνει....

Κι ενω τώχει κυριέψει άκρατη υπεροψία,
ξαφνικά βγαίνει μπροστά του κάποια ληστοσυμορία.
Ηταν κλέφτες που ληστεύαν κάθε κρατικό ταμείο,
γιαυτο ρίχτηκαν στο ζώο πουχε 'δέκατα΄φορτίο.

Πιάνουν δένουν το μουλάρι, του ξηλώνουν το σαμάρι,
κι αυτο άμυνα κρατάει,τους δαγκάνει , τους κλωτσάει....
Μα στο ξύλο το ταράζουν και το χρήμα του αρπάζουν.

Πέφτει λιποθυμισμένο θρηνει παραπονεμένο,
βογγάει και παραμιλάει και βοήθεια ζητάει:
Κρίμα που μου είχαν τάξει μια σαγή απο μετάξι....
και λαγούς με πετραχήλια.... τ΄αλλο ζώο πάει εν τάξει,
ενω εγω ξυλοδαρμένο μούρθε η ψυχή στα χείλια.

Φιλαράκο μου του λέει το μουλάρι με την βρώμη,
άκουσε και την δική μου την απλοϊκή την γνώμη:
Δεν συμφέρει ν΄ανεβαίνεις σ΄αξιώματα ψηλά!
Αν και συ υπηρετούσες, σαν και μένα μυλωνά
δεν θα πάθαινες ποτέ σου χάλια σαν τα τωρινά.....

Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα ειναι συμπτωματική.
Το ποίημα το εγραψε ο Jean de La Fontaine και τιτλοφορείται Les Deux Mulets.