Αναμνήσεις

Εχω μόνο μια φωτογραφία απο την ορκωμοσία μου, πρίν ....για να δούμε...πρίν 29 χρόνια.Μόνο μία κι αυτή την οφείλω στην φίλη μου την Αθηνά που είχε ερθει για να δεί τον μέλλοντα συζυγο της να ορκίζεται. και μέ έβγαλε και μένα , με την παλια αυτόματη Kodac.

Το αμφιθέατρο θυμάμαι , γεμάτο. Απο εμάς, που θα ορκιζόμαστε. Που και που υπήρχε και κανένας φίλος. Ηταν μια παράσταση μόνο για μας.

Ηταν χειμώνας τότε και οι πιο πολλοί φορούσαμε παλτό και σακάκια. Ηταν και η μόδα τότε του στρατιωτικού αμπέχωνου, αλλά και χωρίς αυτή , τό ντύσιμο όλων ηταν καθημερινό, απλό.

Αυτή η μία και μοναδική φωτογραφία, με δείχνει με το χέρι σηκωμένο ,την στιγμή του όρκου.

Αν θεωρήσουμε οτι η ορκωμοσία αποτελεί την αρχή μιας νέας ζωής (εργασιακής) , τότε η στιγμή που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου απο αυτήν την ζωή, που ακόμα και σήμερα οταν την ανασύρω απο το ντουλάπι της μνήμης, νοιώθω μια συγκίνηση, ήταν η μέρα που έκανα την πρώτη μου απεργία.

Στο μέλλον θά έκανα πολλές απεργίες, αλλά εκείνη η πρώτη φορά, ηταν κάτι μοναδικό, μεγαλειώδες. Ενοιωσα οτι ανήκα κάπου, οτι παλεύουμε ολοι μαζί. Δεν ήμουν μόνη. Πίσω μου ειχα συνδικάτα και ομοσπονδίες που κατοχύρωναν το δικαίωμα μου να διαμαρτυρηθώ και να απαιτήσω.

Πρίν λίγο καιρό με αξίωσε ο Θεός και πήγα στην ορκωμοσία της κόρης μου. Οι πρωταγωνιστές κάθισαν στην μεσαία σειρά του αμφιθεάτρου και μάλιστα απο την μέση και κάτω. Οι δύο πλαϊνές σειρές ηταν κατειλημένες απο γονείς, αδέλφια, φίλους , παπούδες , γιαγιάδες και χειροκροτητές. Ναι υπήρχαν και αυτοί.

Φωτογράφοι; Πόσοι ηταν; Και τραβούσαν συνεχώς, και τα φλάς άστραφταν. Και οι πτυχιούχοι με ντύσιμο που άνετα στεκόταν σε δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο ποζάριζαν συνεχώς.

Μετά ήταν και οι ανθοδέσμες. Οπως μου εξήγησαν ήταν κάτι σαν έθιμο. Συναγωνισμός σε μέγεθος και σπανιότητα λουλουδιών. Και για τους ξεχασιάρηδες, κανένα πρόβλημα ! Υπήρχε πάγκος με υλικό που ανανεωνόταν συνεχώς , για να μην υπάρχουν παράπονα.

Σίγουρα μια δόση , και μάλιστα μεγάλη, γκρίνιας την έχω. Αλλωστε άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα.

Αλλά την ώρα που αστράφτανε τα φλάς,που έσφιγγε το χέρι κάθε πτυχιούχου ο αντιπρύτανης, που ποζάριζαν οι τιμώμενοι για ομαδικές φωτογραφίσεις, το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω, στην πρώτη μου απεργία. Αυτήν που δεν θά κάνει ή κόρη μου.