Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α

ευχομαι το 2009

να γελάσουμε ....με τα μάτια μας

να κλάψουμε.....απο χαρά

να αναστενάξουμε....απο ανακούφιση

να δίνουμε....με αγάπη

να συχωράμε

να μη χρειαστεί να ζητήσουμε συγνώμη

να υπάρχει μια αγκαλιά .....για να χωθούμε

να εχουμε την δική μας αγκαλιά ανοικτή

να υπάρχει ενα χέρι ...για να στηριχθούμε

να ειναι τα χέρια μας βράχος για τους αδύνατους

να εισακουστούν οι προσευχές μας

να προσευχόμαστε για όλον τον κόσμο

Υγεία - χαρά - αγάπη .....οι σπόροι

ευχομαι να φυτρώσουν παντού

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ......σε ολους σας

Αυγά με ζάχαρη........

Οι κυρίες έχουν συνηθισμένα χρώματα..Καφέ μέ λίγο κόκκινο , άντε και λίγο άσπρο για να σπάει η μονοτονία.
Ο κύριος όμως ειναι επιβλητικός. Κάτασπρος και τα λίγα χρώματα που έχει -κόκκινο και μαύρο - φαίνονται πιο έντονα.
Το σπιτάκι τους μικρό και ζεστό. Εχουν τον βραχόκηπο τους, λίγο γρασίδι κι εναν μεγάλο υπερυψωμένο πάγκο για να ξεκουράζονται.
Ειναι η πιο ζεστή εικόνα-γωνιά που έχει η γειτονιά μου, πρου βρίσκεται στον δήμο αθηναίων, 5 λεπτά απο την Ομόνοια.

Ενα κοτέτσι με 4 κότες κι εναν κόκκορα.

Το ανακάλυψα τώρα τυχαία, που επειδή φιλοξενούμε τον τρίποδα, εψαχνα μέρη για την καθημερινή του βόλτα.
Το σπίτι καινούριο, σ΄ενα μεγάλο γωνιακό οικόπεδο....ύπερυψωμένη μονοκατοικία, φαντάζει νάνος δίπλα στα 8οροφα μεγαθήρια που το τριγυρίζουν.
Ο κήπος, έχει μια ανθισμένη βουκαμβίλια, ενα κλήμα , δένδρα και στο υπόστεγο στιβαγμένα χοντρα ξύλα για το τζάκι.
Μια εικόνα ζεστή και η αίσθηση οτι οι ιδιοκτήτες ενήργησαν έχοντας ως μέτρο οχι το κέδρος, την κάνει σπάνια και όμορφη.
Να ειναι καλά και να το χαίρονται.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μια ευχή που βγαίνει μέσα απο την καρδιά μου,
για ολους σας..........

που σας έχω γνωρίσει........
που σας έχω ακούσει..........
που σας έχω διαβάσει..........

και ενα ευχαριστώ για τα δώρα σας,
την επικοινωνία, το ενδιαφέρον, την φροντίδα, το μοίρασμα των συναισθημάτων........

δώρα ανεκτίμητα.

Η αφή της παλάμης σου

...Γι΄αυτήν την γυναίκα τα μέχρι τώρα βιώματα, οι αναμνήσεις του παρελθόντος δεν ειναι αρκετές. Γι΄αυτήν αξίζει να διακινδυνεύσει, να βγεί απ΄το κουκούλι που με τόση προσοχή ειχε υφάνει γύρω απο τον εαυτό του, να ξανασμίξει με τον κόσμο.
Γι΄αυτήν την γυναίκα αξίζει να δεί, ν΄ακούσει, να μυρίσει και να γευτεί ξανά.

Η σκέψη τον διαπερνά σαν γοργόφτερο βέλος, τον κλονίζει για ενα μικρό απειροελάχιστο διάστημα, έχει όμως επίγνωση οτι ειναι σωστή και γρήγορα, ασυνείδητα σχεδόν , το αποφασίζει.

Κι οπως κρατιούνται σφιχτά δεμένοι οι δυό τους απ΄τα χέρια, παίρνει μια βαθιά ανάσα, στηρίζεται γερά στα πόδια του κι ετοιμάζεται για να τον κατακλύσει η πύρινη λαίλαπα των εντυπώσεων απ΄την θωριά και το σελάγισμά της, τα μύρα και τ΄αρώματα της, τις μουσικές φωνές της, τις γεύσεις της, μα κι απ΄όσα ειναι κρυμμένα μέσ της, τις σκέψεις και τις ιδέες της, τις προτιμήσεις, τους φόβους της, τις αξίες και τα συναισθήματα της- όλα αυτά που δίνουν σχήμα στον έρωτα-, να περάσει απο πάνω του κάνοντας παρανάλωμα όλες τις αντιστάσεις και να τον αναβαπτίσει, χαρίζοντας του μια καινούρια ζωή....

Απόσπασμα απο το βιβλίο της Ρεας Σταθοπούλου Η αφή της παλάμης σου.
Το αγόρασα παρασυρμένη απο τον τίτλο του.
Κανονικά θα το διάβαζα απνευστί.
Ωστόσο το καθυστέρησα περίπου μια βδομάδα - και πολύ άντεξα!- μόνο και μόνο για να εχω την χαρά της προσμονής....να έρθει το βράδυ , να βουλιάξω στην πολυθρόνα , να το ανοίξω και να αφεθώ στο στροβίλισμα των αισθήσεων.

Χωρίς τίτλο

Ο σκύλος όρθιος, ο άνθρωπος καθιστός.
Η στάση και των δύο αν και τυχαία είχε κάτι συμβολικό.
Και οι δύο ήταν περίπου στο ίδιο επίπεδο. Κανένας δεν υπερείχε του άλλου.

Ο άνθρωπος έκοβε κομμάτια απο ενα κουλούρι και τα έδινε στο ζώο.Δεν του τά πετούσε. Τα πρόσφερε στο απλωμένο χέρι του, απο όπου με μια γλυκειά και τρυφερή κίνηση τα έπαιρνε ο σκύλος.

Η προσφορά αγάπης του ανθρώπου του επιστρεφόταν πολλαπλάσια, μέσα απο το κούνημα τους ουράς του σκύλου και την ολο εμπιστοσύνη στάση του.

Γύρω τους άνθρωποι βιαστικοί τους προσπερνούσαν, ανήμποροι να γευτούν την μαγική σκηνή που ξετυλιγόταν μπροστά τους.

Κι αυτοί ομως αδιάφοροι στο τρέξιμο, στην βιασύνη , στο σκεφτικό βλέμμα όλων μας, ζούσαν κάθε λεπτό της στιγμής, τυλιγμένοι σ΄ενα δικό τους σύννεφο, οπου η στιγμιαία επαφή της γλώσσας του σκύλου στην παλάμη του ανθρώπου, αποκτούσε την γλυκύτητα ενος φιλιού.

Ενας πλανόδιος λαχειοπώλης και ενας αδέσποτος σκύλος πρόσφεραν αυτήν την σκηνή δροσιάς και αγάπης στην πλατεία Συντάγματος εχθες το πρωί.

Φλύαρη σιωπή

Το ρολόι ειναι το μόνο που δεν κοιτάζουμε, καθισμένες στο μεγάλο τραπέζι. Δεν μας ενδιαφέρει. Μακάρι να μπορούσαμε να το σταματήσουμε.
Μια ετερόκλητη ομάδα γυναικών που τις ενώνει μια κοινή αγάπη για λέξεις οπως στημόνια, υφάδια, χτένια,πατήθρες,μιτάρια...
Σκυμένες πάνω στους φορητούς αργαλειούς μας, περνάμε νήματα, χτυπάμε με τα αυτοσχέδια χτένια μας και μουρμουράμε ....ωχ! πάλι μου ξέφυγε ενα στημόνι!
Η δασκάλα μας μια καταπληκτική γυναίκα, μας ορμηνεύει κάθε τόσο , να καθόμαστε χαλαρά, οταν αθέλητα σκύβουμε κι αγκαλιάζουμε τον αργαλειό, να δούμε ...μη ξεφύγει πάλι κάποιο νήμα... μη ξεχάσω να κλειδώσω την κλωστή στην αρχή της σειράς....
Αλλά ακόμα κι οταν βασιλεύει σιωπή, αόρατα χρωματιστά νήματα μας δένουν και αισθανόμαστε μια συντροφικότητα και μια ζεστασιά οπως τά δάκτυλα σηκώνουν τα στημόνια να περάσουν τα υφάδια και να αρχίσει να ξεδιπλώνεται μια πολύχρωμη ιστορία.
Και στο τέλος , αφήνουμε την φαντασία μας και την αισιοδοξία μας ελεύθερη, και δημιουργούμε και στολίζουμε το σπίτι με έργα δικά μας.....
Ποιός ξέρει....; Ισως κάποτε..... Και στο κάτω -κάτω , γιατί όχι;;

Ο αργαλειός μου. Σε κάθε μάθημα, μια καινούρια τεχνική, ενα καινούριο σχέδιο. Ειμαι χαρούμενη.

Ηταν ;;

Γκράφιτι στο κέντρο της Αθήνας.
Μάλλον ,εχει λύσει ολα του τα προβλήματα ο συντάκτης της ερώτησης και τώρα μένει μόνο αυτό να απαντηθεί.

Σ.Ε.Ν.(Σύλλογος Εκπαίδευσης Νεανίδων)

Εχουν περάσει 126 χρόνια απο το 1872 ,χρονιά που 62 Αθηναίες κυρίες σκέφθηκαν να δημιουργήσουν εναν Σύλλογο για την εκπαίδευση των νέων κοριτσιών και παράλληλα για την απασχόληση απόρων γυναικών.
Σήμερα ειναι δύσκολο να κατανοήση κάποιος το μέγεθος του εγχειρήματος αυτού και της τολμηρότητας του σε μια εποχή που οι γυναίκες έμεναν μέσα στο σπίτι.
Υπερπηδώντας όλες τις δυσκολίες οι ιδρύτριες του Συλλόγου προχώρησαν στην υλοποίηση των σχεδίων τους, και απετέλεσαν τον πυρήνα του πρώτου γυναικείου συλλόγου στην Ελλάδα.
Ο Δήμος παραχώρησε το οικόπεδο επι της λεωφόρου Αμαλίας, ο μέγας ευεγέρτης Α. Συγγρός έδωσε 50.οοο δρχ, για την ανέγερση του κτιρίου, ο αρχιτέκτων Λύσιππος έκανε τα σχέδια και επιστάτησε χωρίς να δεχθεί αμοιβή , και τον Δεκέμβριο του 1878 μπήκε ο θεμέλιος λίθος παρουσία των Βασιλέων και της κυβέρνησης.
Στο εργαστήριο εκτός απο τα τμήματα παραγωγής είχαν και σχολή εκπαίδευσης νέων κοριτσιών που τα προσλάμβαναν αργότερα με αμοιβή.
Δημιούργησαν Νοσοκομειακόν Εκπαιδευτήριον. Οι απόφοιτες του ηταν οι πρώτες που προσελήφθησαν στον νοσοκομείο Ευαγγελισμός που λειτούργησε το 1884.
Ιδρύει ο Σύλλογος το Πρότυπο Ελληνικό Παρθεναγωγείο
Σημαντικό σταθμό στην ιστορία του αποτελεί η ίδρυση το 1906 ταμείου συντάξεων για το προσωπικό του,σε μια εποχή που ήταν σχεδόν άγνωστος ο θεσμός αυτός. Το ταμείο λειτούργησε μέχρι το 1948 χρονιά που απορροφήθηκε απο το ΙΚΑ
Συνεχίζοντας το έργο του στην μικρασιατική καταστροφή προσέλαβε ως εργάτριες 150 νέες γυναίκες που είχαν ερθει απο την Μ.Ασία.
Την δεκαετία του 40 ιδρύει την Μέση Αστική Σχολή της οποίας κατάληξη ειναι το Γυμνάσιο Θηλέων Πλάκας.
Το 1962 ιδρύει Επαγγελματικά τμήματα Πωλητριών και βοηθών Παιδοκόμων.
Σήμερα μετα απο τοσα χρόνια ο Σύλλογος συνεχίζει το εργο του με εργαστήριο ελευθέρων σπουδών Κεντήματος και Υφαντικής.
Εδω μαθαινων αργαλειό.


Η αυλή, πλακόστρωτη, δροσερή σε υποδέχεται.....

Η μαρμάρινη βρύση άλλαξε χρήση. Τώρα εκτελεί χρέη γλάστρας......με πολλή επιτυχία θα έλεγα.

Ενα ολάνθιστο πιθάρι.........

Ειναι συκιά.......ο περίεργος και ομολογουμένως εντυπωσιακός σε μέγεθος κορμός

Αγάλματα στολίζουν τον χώρο. Εδω ενα στην ρίζα της συκιάς.

Τα κτίρια που διακρίνονται περιμετρικά ανήκουν όλα στον σύλλογο και ενα μεγάλο μέρος τους σήμερα στεγάζει ενα ιδιωτικό ξένο κολλέγιο.

Την επόμενη φορά θα σας οδηγήσω στο μαγευτικό δωμάτιο με τους αργαλειούς.

Οι καθρέφτες μου....

Επειδή βαρέθηκα να βλέπω την ιδια ανάρτηση, ειναι και Παρασκευή σήμερα (ανέκαθεν η πιο ομορφη μερα της εβδομάδας για μένα), αλλά ταυτόχρονα αφ΄ενός με περιμένει πολύ σίδερο, αφ΄ετέρου ψιλοβαριέμαι είπα να αναρτήσω κάτι ευκολο (μόνο φωτογραφίες)
Οι καθρέφτες μου.


Ο πρώτος και ο πιο αγαπημένος.....η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται

Ο πρώτος πάλι ....πώς γίνεται??? Ειναι ο πρώτος που κατασκεύασα εξ ολοκλήρου μόνη μου, απο την σύνθεση του πλαισίου, την διακόσμηση, μέχρι και το σιδερένιο κρεμαστάρι πίσω ...

Ο πιο μπελαλίδικος. Αγανάκτησα να κολλάω κοχύλια. Κι αυτόν επίσης τον κατασκεύασα μόνη μου.....αλλά φεύ!! παραμένει δεύτερος....

Και τα μικρουλάκια μου. Αυτα τα δύο αν και δεν έχουν μεγάλη επιφάνεια καθρέφτη ελεύθερη, ωστόσο η θέση τους.....στο διάδρομο του σπιτιού τα κάνει ιδανικά για μια τελευταία ματιά.....

Αυτά.........

Πάω για σίδερο τώρα.....

Καλό σαββατοκύριακο, σε ολους σας........

Δύο πλευρές....

Απο την μια πλευρά, ο ηγούμενος Εφραίμ.
Με την χειροτόνηση του, ως μοναχός απαρνήθηκε κάθε επίγειο ιδιόκτητο αγαθό, θεωρητικά τουλάχιστον....
Αντ΄αυτού ομως, απαρνήθηκε και την ρήσιν των Ευαγγελικών επιταγών '' ου δύνασθε δυσίν κυρίοις δουλεύειν...Θεώ και μαμωνά''.
Και για να ολοκληρώσει τό εργο του, εποίησε τον Οίκο του Θεού, οίκον εμπορίου, εφαρμόζοντας με μεγάλη επιτυχία την εμπορική αρχή της μεγιστοποίησης του κέρδους...

Στην ιδια πλευρά πολλοί -ισως οχι όλοι, αλλά στην συνείδηση του λαού, όλοι πλέον κρίνονται με καχυποψία -κρατικοί λειτουργοί, πολλοι εκ των οποίων εκλεγμένοι απο τον λαό, όλοι ομως ορκισμένοι να φυλάτουν το κράτος και να το υπηρετούν.
Αντ΄αυτού πάλι, έπραξαν ακριβως το αντίθετο. Το λεηλάτησαν, το ξεπούλησαν, έβγαλαν τραγελαφικές αποφάσεις, απέκρυψαν άλλες, και σε ολες τις περιπτώσεις ειχαν το θράσος να προσπαθούν να αιτιολογήσουν τα έργα τους....

Απο την άλλη πλευρά ο κυρ Δημήτρης, όπως τον φωνάζει όλη η γειτονιά.
Ετών 89, χήρος, μένει μόνος σε μια γκαρσονιέρα.
Καλος άνθρωπος.
Εχθές το πρωί, εκεί γύρω στις 4.30 που βγήκε ο άντρας μου για να πάει στην δουλειά, τόν βρήκε έκπληκτος να κάθεται στο μπαλκονάκι του κουκουλώμενος....
Οπως του εξήγησε, λίγο πριν πάει να κοιμηθεί , είδε οτι το γκαράζ στη απέναντι πολυκατοικία ειχε μείνει ανοικτό, και κάθισε όλη την νύχτα ξάγρυπνος για να προστατέψει την περιουσία των γειτόνων του.
Δεν του το ζήτησε κανείς να το κάνει.....
Δεν το ειπε σε κανέναν άλλο (εκτός απο τον άντρα μου ) οτι το έκανε....

Χρόνια Πολλά

Στον Δημήτρη και στην Δήμητρα

στον Τάκη και στην Τούλα.....

να σας χαίρονται ολοι οσοι σας αγαπούν.

Αυριο στημονιάζω

Διάλεξα, τα χρώματα......
Λίγα, ακόμα ειναι αρχή....

Μπλέ, αιγαίο, κύμα....
Κίτρινο, ήλιος, στάχυ...
Πράσινο, δένδρο, φύλλο, δροσιά....
Καφέ, χώμα, ηρεμία....
Κόκκινο, πάθος, κρασί,ζέστη....

Εστησα την ανέμη κι υποτάχθηκα σ΄ενα της φύσημα, στο στριφογύρισμα της.
Τα χέρια, ελεύθερα κι αβίαστα, χωρίς σύνδεση με τον νου, αρχίζουν να μεταμορφώνουν, το νήμα σε κουβάρι, και οι σκέψεις, προσπαθούν να μπλεχτούν με τα νήματα να πάρουν σχήμα και χρώμα.

Αύριο στημονιάζω.

Αύριο στο στημόνι θα ειναι μπλεγμένο ενα γιατί; που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Ομως δεν υπάρχουν εξηγήσεις για ολα τα γιατί; και πιστεύω οτι τότε ειναι καλύτερο να τα προσπερνάς και να συνεχίζεις.

Δεν θα το αφήσω να σκοτεινιάσει τα χρώματα του υφαντού μου.

Για το πρώτο μου υφαντό, το πρωτόλειο μου στην μαγευτική τέχνη της υφαντικής, θα επιλέξω ενα παραδοσιακό μακεδονίτικο ταϊστό , μια τεχνική που καλύπτει τελείως το στημόνι.

Αύριο στημονιάζω και αισθανομαι ευτυχισμένη.

Απάντηση

Στην αρχαιότητα , οι χιτώνες που τυλιγαν τα σώματα των προγόνων μας, ηταν μεγάλα μονοκόματα υφαντά, τα οποια στερεωνόταν στο σώμα, με ζώνες, πόρπες ,καρφίτσες ή απλώς με κόμπους και σκοινιά για τους πιο φτωχούς.

Αρα η ύφανση τους επρεπε να ειναι μονοκόματη.

Φανταστείτε τώρα μια κατασκευή σε σχήμα Π με άνοιγμα ανάμεσα στα δύο κάθετα κομμάτια περίπου 3 μέτρα ενω απο το οριζόντιο τμήμα της κατασκευής κρεμόταν τα στημόνια .

Τα οποία στημόνια για να ειναι τεντωμένα, ειχαν στο κάτω μέρος τους , στο τελείωμα των κλωστών, δεμένα οστρακα, τις αγνύθες.

Η υφανση γινόταν οσο και να ακούγεται περίεργο με φορά αντίθετη της βαρύτητας, δηλ. περνώντας το υφάδι η υφάντρα το έσπρωχνε προς τα επάνω , ενω έπρεπε να πηγαινόερχεται σε όλο το μήκος του αργαλειού.

Οπως ηταν φυσικό, τα νήματα οπως μετακινούνταν για να περάσει το υφάδι μπερδευόταν, και ήταν απαραίτητη μια βοηθός της οποίας η δουλειά συνίστατο στο να τα ξεμπερδεύει.....κινώντας τα.

Η καλή συνεργασία υφάντρας και βοηθού και η ταχύτητα και η μαεστρία της βοηθού , αξίωναν ή απαξίωναν την φήμη της υφάντρας .

Οπως ακριβως συνεχίζεται αιωνες......

Η απάντηση στο 2 ερώτημα, ειναι οτι αφου η Πηνελόπη επρεπε να κάνει τόσα χιλ. την ημέρα υφαίνοντας, ήταν φυσικό να ειναι καλοδιατηρημένη.

Ερώτηση

1. Απο που βγήκε η φράση......

Αυτός - η που κινεί τα νήματα.....


2. Γιατι η πιστή Πηνελόπη στα τόσα ....ηντα (ηλικία που ειχε οταν ξανάσμιξε με τον καλό της) εξακολουθούσε να ειναι ομορφη και καλοδιατηρημένη;;

Ασχετο, αλλα πιστεύω οτι ο λυκος εχει χοντρο σβέρκο γιατι κάνει τις δουλειες του μονος του.

Τι ειναι;;;

Ειναι πολύ παλιό.
Το αρχαιότερο που βρέθηκε, χρονολογείται απο το 8.500 π.χ.
Απο τότε μέχρι σήμερα το χρησιμοποιούμε - πιο πολύ τα πάραγωγα του - συνεχώς , και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας , απλώς αύξησε την ταχύτητα του και την παραγωγή.
Η βασική ιδέα ειναι η αρχική.
Εγραψαν γι αυτό, το τραγούδησαν , το υμνησαν το ζωγράφισαν.
Και ίσως , για επιβεβαίωση την μεγάλης του χρησιμότητας και της διαχρονικής αξίας του ......δεν έχει όνομα.

Τί είναι;

Επιτέλους ήρθε.....

Μετα απο χρόνια αγώνων η πολυποθητη ισότητα των δύο φύλλων .. ήρθε, ειναι εδώ.

Νάτη ! την βλέπουμε .......

Τώρα γιατί ακούω φωνές διαμαρτυρίας;

επειδη η ανεργία ειναι γένους θηλυκού ;

επειδή ισα προσόντα μεταξύ εκπροσώπων των δύο φύλλων, αξιολογούνται και αμοίβονται διαφορετικά ; (με τις γυναίκες να ερχονται δεύτερες και καταιδρωμένες;

επειδή (θεωρητικά ) ειναι ισες οι γυναίκες με τους αντρες τόσο στην Γαλλία όσο και στο Αφγανιστάν ; (λέμε ενα παράδειγμα τώρα..)

επειδή.....επειδή.....επειδή......

ΟΧΙ.

Αλλά σήμερα εχουμε διαυλο επικοινωνίας με το άλλο φύλλο, έχουμε να μοιραστούμε πολλά, πραγματα που δεν ειχαμε στο παρελθόν, που ηταν ταμπου ......

Τώρα επιτέλους, μπορούμε να μιλήσουμε για μεηκ απ με το αγόρι μας, να μοιραστούμε την ιδια βαφή νυχιών (μας φέρνει πιο κοντά ), να εκφράσουμε τον προβληματισμό μας για τα νέα χρωματα στα κραγιόν και να νοιώσουμε οτι μας καταλαβαίνει και μας συμμερίζεται..

Το θεωρείτε λίγο;;

Το ''κορίτσι '' στις φωτογραφίες συγκεντρώνει ολα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νέου ειδους . Αγορίτσι λέγεται και όπως εχω διαβάσει κάνει θραυση ανάμεσα στον κοριτσίστικο πληθυσμό.

Και να σκεφτείτε οτι ο πατέρας του κέρασε, όταν η γυναίκα του έκανε αγόρι !!

Αρμονική Συμβίωση

Μερικές χρήσιμες συμβουλές.....
Η νεαρή σύζυγος που θέλει να διατηρήσει την αγάπη του αντρός της, ή η μνηστή που θέλει να διατηρήση ζωηρή την συμπάθεια του νέου που θα γίνει ο αυριανός σύντροφος της ζωής της, δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στα φυσικά της χαρίσματα ή στην τρυφερότητα της αλλά να δείχνει σε κάθε ευκαιρία αυτά τα ευγενικά και λεπτά αισθήματα που ειναι για τον αντρα ο πιο γλυκός δεσμός. Ιδού μερικές μικρές συμβουλές που μπορούν να σας βοηθήσουν σ΄αυτον τον τομέα.

Οταν θέλει να περάσει τά βράδυα μαζί σας στο σπίτι.
Αν δεν θέλει ομως ....δεν πρέπει να διαμαρτύρεστεΜή τον αναγκάζετε να κάθεται να σας βλέπει να κάνετε τις δουλειές του σπιτιού, σαν να σας ηταν απόλυτα αδύνατο να τις αφήσετε για άλλη ώρα. Δεν υπάρχει πιο ενοχλητικό πράγμα για εναν αντρα σε στιγμές που θέλει να τις περάσει με την γυναικούλα του, να την βλέπει να μαντάρει κάλτσες (δεν χρειάζεται ...πετάμε τις τρύπιες ..), να σιδερώνει σεντόνια (γιατί σε ασιδέρωτα δεν μπορεί να κοιμηθεί ; ), ή να κάνει πράγματα αυτου του είδους (πλήρωνε οικιακή βοηθό ή κάντα μόνος σου).

Τις ελεύθερες ώρες του, που επιθυμεί να σας αφιερώσει:

Αποφεύγετε να καλείται φίλες σας και συγγενείς σας, γιατί η παρουσία ξένων (μόνο οι δικοί σας ειναι ...ξένοι) θά τάραζαν αυτή την ατμόσφαιρα οικοιότητας που ακριβώς επιθυμούσε εκείνος.Προστατεύετςε αυτές τις μικρές οάσεις μοναξιας που ειναι τόσο γλυκές για ενα ζευγάρι και που θα τις διανθίσει ή ψυχική σας επικοινωνία.

Οταν θέλει να σας πάρει να φάτε έξω



Προσπαθείτε να είσθε έτοιμη τήν ώρα που συμφωνήσατε, γιατί άν η βραδυτητα σας να ετοιμασθήτε τον ανάγκαζε να περιμένει πολύ, στο τέλος θά αρχιζε να ανυπομονεί και την βραδιά σας θα την χαλούσε μια σκιά κακοκεφιάς. Ενω αν την στιγμή που βγαίνατε απο το σπίτι θυμόταν οτι εχει ποδόσφαιρο και δεν πρέπει να το χάσει εσεις δέν επιτρέπεται να διαμαρτυρηθήτε.

Του αρέσει να μένει με τα παιδιά

Οταν γυρίζει απο την δουλειά του, τρελαίνεται να παίζει με τα παιδιά;;.Πρέπει όμως εσεις να φροντίσετε ώστε τα παιδιά να μην χαλάνε τον κόσμο με φωνές και τρεξίματα καί άλλα θορυβώδη παιχνίδια, που στο τέλος θα τον ενοχλούσαν και ακόμη θα τον εκνεύριζαν.Τα παιδιά μπορούν να κάνουν τις τρέλλες τους οταν λείπει ο μπαμπάς. Οργανώστε τους ήρεμα παιχνίδια. Μια καλή λύση ειναι να βλέπει φωτογραφίες των παιδιών του να παίζουν.

Του αρέσει να ξεκουράζεται σε μια ωρισμένη πολυθρόνα;

Αποφεύγετε λοιπόν να διαμαρτύρεστε κάθε φορά που κάνει την κίνηση να καθίσει σε τούτο ή σε κείνο το κάθισμα με την δικαιολογία οτι αυτό λερώνεται ή καταστρέφεται. Τα ωραία άνετα πράγματα που έχετε στο σπίτι σας ειναι φτιαγμένα για να σας εξυπηρετούν και δεν επιτρέπεται να φυλάγωνται σαν αντικείμενα μουσείου.

Αν του αρέσει το κάπνισμα

Μη πηγαίνετε αντίθετα σ΄αυτη την συνήθεια του γκρινιάζοντας κάθε στιγμή οτι αφήνει να του πέφτει η στάχτη στο χαλί ή οτι κινδυνεύεια να κάψει το βελούδο της πολυθρόνας. Εχετε του πρόχειρα τα αναγκαία σταχτοδοχεία και αφήνετε τον να απολαμβάνει με γαλήνη αυτην την αθώα διασκέδαση.

Να είσθε περιποιημένη και καλοντυμένη

Ακόμη κι οταν κάνετε τις δουλειές του σπιτιού, μη λησμονείτε οτι ο αντρας συχαίνεται την παρουσία μιας γυναίκας που φορά βρωμικα ρούχα ή απλώς ατημέλητα.Μη νομίζετε οτι πρέπει να φοράτε φορέματα πολυτελείας. Με λίγα έξοδα μπορείτε να εισθε πάντοτε περιποιημένη και ευχάριστη.

Οπως καθάριζα , βρήκα ενα παλιό, μα πολύ παλιό τεύχος του περιοδικού Η ΓΥΝΑΙΚΑ απο όπου και αντέγραψα το αρθρο αυτό.

25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1957 - 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1958

ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ 207. ΤΙΜΗ ΔΡΑΧΜΕΣ 6.

Τα σχόλια δικά σας.

Το ξέρατε ;;

Πολλές φορές ειδα στα σούπερ μάρκετ να μαζεύουν τα κουτιά ή τα μπουκάλια με το γάλα που ειχε περάσει η ημερομηνία λήξης του. Επιστροφή λέγανε...
Αναρωτιόμουν, τι το κάνουν το γάλα αυτό;;
Αν λάβουμε δε υπόψη και τις συνθήκες μεταφοράς του, πολλές φορες ειδα να περιμένουν κουτιά με γάλα για επιστροφή έξω απο το ψυγείο, σύν το γεγονός οτι ηταν ηδη ληγμένο το προϊόν.....τι το κάναν;;;
Σκέφθηκα τυρί. Κάπου δεν μου πήγαινε. Ισως σε γλυκίσματα μαζικής παραγωγής. Υποθέτω ναι, ομως οι ποσότητες ειναι μεγάλες για να χρησιμοποιηθεί μόνο εκεί.
Τέλος πάντων δεν συνέχισα τους προβληματισμούς μου και φρόντιζα να μην ειναι ληγμένο το γάλα που αγόραζα.....μέχρι πρίν λίγο καιρό.
Μια φίλη μου, γιατρός, οπως κυλούσε η κουβέντα μας, μου είπε. Να κοιτάζεις το κουτι το γάλα που αγοράζεις ....και απο κάτω.
Νόμισα οτι αστειευόταν και επειδη το κατάλαβε μου διευκρίνησε.
Το κουτί ή το μπουκάλι το γάλα στην βάση του έχει ενα νούμερο.
Να διαλέγεις αν μπορείς αυτό που εχει τον αριθμό 1.
Γιατί ; την ρώτησα, τι σημαίνει αυτό;;;
Σημαίνει ποσες φορες έχει παστεριωθεί το γάλα.
Τί νόμισες, μου είπε, το πετάνε το ληγμένο γάλα;;
Εμεινα κατάπληκτη.
Και ρωτάω κι οποιος μπορεί να με φωτίσει καλοδεχούμενος.
Μετά απο 20 !! (μου έτυχε να βρω μπουκάλι που είχε το νούμερο 20 στην βάση του, αν και τα πιο συχνά νούμερα ειναι μέχρι τον αριθμό 10)... παστεριώσεις , τί έχει μείνει απο τις βιταμίνες του;;
Πίνουμε γάλα ή άσπρο νερό;;
Αν δείτε στο ψυγείο με το γάλα μια γυναίκα να κοιτάζει τα μπουκάλια ...απο κάτω.....εγω είμαι.

΄Ελεος........

Αν το παιδί σας αρχίσει μια ξένη γλώσσα στα 6 και μια δεύτερη ξένη γλώσσα στα 9 στα 15 θα εχει 2 πτυχία .
Στα 18 ειτε εχει περάσει σε ανώτερη ή ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης θα εχει χάσει τα ωραιότερα χρόνια του...αυτά της εφηβείας.
Στα 25 θα διαπιστώσει οτι το γειτονόπουλο που... ξεκίνησε σαν παραγιός στον υδραυλικό , αγόρασε ήδη αυτοκίνητο.
Στα 30 θα συμβιβαστεί σε μια δουλειά των 700 ευρό για να μην τον-την συντηρούν οι γονείς.
Στα 35 , θα εχει μάλλον ξεκινήσει ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει το γεγονός οτι ουτε σαν παιδί ... έτρεξε, έπαιξε, μάτωσε (τον λογαριασμό ας τον στείλει στους γονείς).
Και εκει γύρω στα 40 θα επαναλάβει τα ίδια λάθη στα δικά του παιδιά.

Ο τόπος μου

Την αγάπη μου για τουτο δω τον τόπο, τη σμίλεψα μες΄την καρδιά μου.

Σαν σε κλειστό ντουλάπι, με λατρεία, με πάθος, με μνήμες και με πίστη.

Την λατρεία μου για τον τόπο μου τήν ψάχνω στην ιστορία και στους αγώνες των προγόνων μου

Στα δημιουργήματα τους, στα ιερά χέρια που πελέκησαν

πέτρα-πέτρα το χρόνο.

Την αναζητώ στα αρχαία μονοπάτια και στα πηγάδια που κάποτε ξεδίψασαν ήρωες ημίθεοι.

Τήν ψάχνω στα ερημοκλήσια και στις φιγούρες των μοναχών

που αφιέρωσαν την ζωή τους στο Δημιουργό.

Το πάθος μου τ΄ακούμπησα πάνω στους αρχαίους μύθους...σε ξεχασμένα πλίθινα σπίτια...σ΄αυλόπορτες παλιές...σε γούρνες πέτρινες...σε καλντερίμια με βασιλικούς...σε ρεματιές...στις έρημες βουνοκορφές....στο χρυσαφί της αυγής...στο πορφυρό της δύσης.

Σε μνήμες....με παιδικές φιγούρες να τρέχουν μέσα στα χρυσαφένια στάρια του Θαργηλιώνος.Σε μποστάνια και κήπους, να υπερπηδούν πέτρινες μάντρες και κάγκελα φτιαγμένα στο χέρι. Με μυρωδιές απο τους πορτοκαλεώνες καταμεσής στα Ανθεστήρια. Στο ζεστό αχνιστό ζυμωτό ψωμί του φούρνου της γειτονιάς μου, της γειτονιάς μας. Απο τις ιστορίες του παππού μου για τη ζωή και την πατρίδα του. Τη πατρίδα μου. Τη πατρίδα μας.

Τήν πίστη μου την στηρίζω, στα παιδιά μου και στις ψυχές των ανθρώπων, των δικών μου ανθρώπων. Τη στηρίζω στη γνώση γι΄ αυτά που έχω να μάθω και να μεταδώσω στα παιδιά μου, να τα βλέπω να μεγαλώνουν με ιδανικά , με αξίες και με όνειρα για ενα καλύτερο αύριο.

Σ΄ολα τα παιδιά, ώστε να μεταλαμπαδεύσω τη φλόγα της αγάπης μου για τουτο δω τον τόπο.

Για την παρακαταθήκη μου, την παρακαταθήκη μας.

Κατσούρης Σωτ. Δημήτριος

Εκατομβαιών....2008

Μετά Εποχής

Αν και επαναλαμβάνομαι......

με αισθημα χαράς και τιμής παραχωρώ τον χώρο του blog στον Δ.Σ.Κατσούρη.

Τα δύο (ή πιο πολλά) μουλάρια

Δυο μουλάρια φορτωμένα: τώνα βρώμη, τ΄αλλο χρήμα,
δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν,προχωρούν σεμνά με βήμα,
μα εκείνο απο τα δυό,πωχει χρήμα για φορτιό,
καμαρώνει το φλουρί του και βροντάει το κυπρί του....
το κεφάλι του σηκώνει, δω κι εκει τ΄αυτί τεντώνει....

Κι ενω τώχει κυριέψει άκρατη υπεροψία,
ξαφνικά βγαίνει μπροστά του κάποια ληστοσυμορία.
Ηταν κλέφτες που ληστεύαν κάθε κρατικό ταμείο,
γιαυτο ρίχτηκαν στο ζώο πουχε 'δέκατα΄φορτίο.

Πιάνουν δένουν το μουλάρι, του ξηλώνουν το σαμάρι,
κι αυτο άμυνα κρατάει,τους δαγκάνει , τους κλωτσάει....
Μα στο ξύλο το ταράζουν και το χρήμα του αρπάζουν.

Πέφτει λιποθυμισμένο θρηνει παραπονεμένο,
βογγάει και παραμιλάει και βοήθεια ζητάει:
Κρίμα που μου είχαν τάξει μια σαγή απο μετάξι....
και λαγούς με πετραχήλια.... τ΄αλλο ζώο πάει εν τάξει,
ενω εγω ξυλοδαρμένο μούρθε η ψυχή στα χείλια.

Φιλαράκο μου του λέει το μουλάρι με την βρώμη,
άκουσε και την δική μου την απλοϊκή την γνώμη:
Δεν συμφέρει ν΄ανεβαίνεις σ΄αξιώματα ψηλά!
Αν και συ υπηρετούσες, σαν και μένα μυλωνά
δεν θα πάθαινες ποτέ σου χάλια σαν τα τωρινά.....

Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα ειναι συμπτωματική.
Το ποίημα το εγραψε ο Jean de La Fontaine και τιτλοφορείται Les Deux Mulets.

Αναμνήσεις

Εχω μόνο μια φωτογραφία απο την ορκωμοσία μου, πρίν ....για να δούμε...πρίν 29 χρόνια.Μόνο μία κι αυτή την οφείλω στην φίλη μου την Αθηνά που είχε ερθει για να δεί τον μέλλοντα συζυγο της να ορκίζεται. και μέ έβγαλε και μένα , με την παλια αυτόματη Kodac.

Το αμφιθέατρο θυμάμαι , γεμάτο. Απο εμάς, που θα ορκιζόμαστε. Που και που υπήρχε και κανένας φίλος. Ηταν μια παράσταση μόνο για μας.

Ηταν χειμώνας τότε και οι πιο πολλοί φορούσαμε παλτό και σακάκια. Ηταν και η μόδα τότε του στρατιωτικού αμπέχωνου, αλλά και χωρίς αυτή , τό ντύσιμο όλων ηταν καθημερινό, απλό.

Αυτή η μία και μοναδική φωτογραφία, με δείχνει με το χέρι σηκωμένο ,την στιγμή του όρκου.

Αν θεωρήσουμε οτι η ορκωμοσία αποτελεί την αρχή μιας νέας ζωής (εργασιακής) , τότε η στιγμή που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου απο αυτήν την ζωή, που ακόμα και σήμερα οταν την ανασύρω απο το ντουλάπι της μνήμης, νοιώθω μια συγκίνηση, ήταν η μέρα που έκανα την πρώτη μου απεργία.

Στο μέλλον θά έκανα πολλές απεργίες, αλλά εκείνη η πρώτη φορά, ηταν κάτι μοναδικό, μεγαλειώδες. Ενοιωσα οτι ανήκα κάπου, οτι παλεύουμε ολοι μαζί. Δεν ήμουν μόνη. Πίσω μου ειχα συνδικάτα και ομοσπονδίες που κατοχύρωναν το δικαίωμα μου να διαμαρτυρηθώ και να απαιτήσω.

Πρίν λίγο καιρό με αξίωσε ο Θεός και πήγα στην ορκωμοσία της κόρης μου. Οι πρωταγωνιστές κάθισαν στην μεσαία σειρά του αμφιθεάτρου και μάλιστα απο την μέση και κάτω. Οι δύο πλαϊνές σειρές ηταν κατειλημένες απο γονείς, αδέλφια, φίλους , παπούδες , γιαγιάδες και χειροκροτητές. Ναι υπήρχαν και αυτοί.

Φωτογράφοι; Πόσοι ηταν; Και τραβούσαν συνεχώς, και τα φλάς άστραφταν. Και οι πτυχιούχοι με ντύσιμο που άνετα στεκόταν σε δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο ποζάριζαν συνεχώς.

Μετά ήταν και οι ανθοδέσμες. Οπως μου εξήγησαν ήταν κάτι σαν έθιμο. Συναγωνισμός σε μέγεθος και σπανιότητα λουλουδιών. Και για τους ξεχασιάρηδες, κανένα πρόβλημα ! Υπήρχε πάγκος με υλικό που ανανεωνόταν συνεχώς , για να μην υπάρχουν παράπονα.

Σίγουρα μια δόση , και μάλιστα μεγάλη, γκρίνιας την έχω. Αλλωστε άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα.

Αλλά την ώρα που αστράφτανε τα φλάς,που έσφιγγε το χέρι κάθε πτυχιούχου ο αντιπρύτανης, που ποζάριζαν οι τιμώμενοι για ομαδικές φωτογραφίσεις, το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω, στην πρώτη μου απεργία. Αυτήν που δεν θά κάνει ή κόρη μου.

δημιουργίες διακοπών.....

Γεια σας.
Γύρισα.......αλλά για λίγο. Ισα ισα να σας δώ, να σας πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τις εορτάζουσες τα χρονια πολλά κρατάνε 40 μέρες....και μετά πάλι κάτω στο αναπλάκι μου.
Πέρασα υπέροχα. Απο πολλές απόψεις. Ξεκουράστηκα, κολύμπησα, διάβασα πολύ, μα πάρα πολύ κι αυτο χάρη στο αγαπημένο λεμονάκι ,δούλεψα μα περισσότερο ...γνώρισα την αλίκη.
Δεν θα πλέξω το εγκώμιο της εδω, απλά θα πω οτι ειμαι τυχερή που την γνώρισα.
Λοιπόν επειδή για οσους εχουν υπομονή να δούν όλη την ανάρτηση , τους περιμένει...δουλειά ξεκινάμε...... Η μαγευτική Καραθώνα, μια απο τις πολλές φορές που κολύμπησα απόγευμα..........κατευθεία στο μάτι του ήλιου........

Μια ενδιαφέρουσα γνωριμία. Οποιος ξέρει τι φιδι ειναι ,ας μου το πει για να μάθω....

Προσέξτε τα κρινοδάκτυλα με ποση τρυφερότητα το κρατούν!!!

Οπως ειπα και πρίν, δεν ηταν μόνο καθισιό οι διακοπές μου. Δούλεψα. Η κουρτίνα για την αποθήκη, σε τόνους του μπλέ

και η κουρτίνα της κουζίνας σε τόνους του καφέ.......

αυτα τα φωτεινά κουτάκια τα χρωστάω στην ζαχαρούλα.....

τόσες φυτικές σαντιγύ χρησιμοποίησα για να φτιάχνω το παγωτό της -ενα απο ολα- που ειπα ας μην πάνε χαμένα τα κουτάκια. Γεμάτα μέχρι την μέση με αμμο και με ενα κεράκι ρεσω μέσα, σηματοδοτούσαν την ακρη του κήπου.

Αυτα τα ανατολίτικα φωτιστικά, ειναι απο μπύρα. Σε πράσινο πλαστικο μπουκάλι, κομμένο στην μέση με αμμο και κεράκι μέσα, δημιουργούσαν μια μαγευτική ατμοσφαιρα κρεμασμένα απο ενα δενδρο.

Τέλος θέλω να πώ οτι ολα οσα δείχνω πιο κάτω τα οφείλω όλα στην αλίκη.

Ο μεταδοτικός της ενθουσιασμός, η χαρα της δημιουργίας που την κατέχει ,οι απολαυστικές συζητήσεις στην αυλή του παράδεισου μου, για εργαλεία, τεχνικές, κατασκευές ,το αυθόρμητο μεταδοτικο της γέλιο με έκαναν να .....κουνηθώ και να φτιάξω αυτα .....

τα υλικα τα μάζεψα απο την καραθώνα.....

το κεραμίδι το σούφρωσα απο την αποθήκη στο περιβόλι.....

και δυο μεταμορφωμένα κεσεδάκια γιαουρτιού.
αλικάκι σ΄ευχαριστώ.....

Φεύγω.........

Ηρθε η πολυπόθητη ωρα.......
Η ωρα που μαζεύω τα μπογαλάκια μου και κατηφορίζω ............
Δ ι α κ ο π ε ς.................


Σας ευχομαι οπου και να πάτε
Σε βουνό....
ή στην θάλασσα...

μόνοι.........

ή με παρέα.........

με ενα ή μάλλον με πολλά βιβλία.....

ή κάνοντας σπόρ

Να περάσετε υπέροχα.....ξεκούραστα.......ήρεμα......με πολλή πολλή χαρά.......

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!

Ο χρόνος είναι λίγος

Με αισθήματα χαράς και τιμής παραχωρώ τον χώρο αυτού του blog στον Δημήτρη Σωτ. Κατσούρη για να εκφράσει σκέψεις του.

Εχεις ακούσει τον ήχο της βροχής που πέφτει;

Εχεις δεί τον ήλιο νά χάνεται πίσω απο τα βουνά;

Εχεις αφουγκραστεί το κελάϊδισμα των πουλιών;

Ο χρόνος είναι λίγος.

Ακου τον αγέρα, άκου τη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Ακου το κελάρισμα του νερού, το θρόισμα των φύλλων.

Σταμάτα να δείς τα παιδιά που παίζουν.

Στα παιδιά ανήκει το αύριο, ο έναστρος ουρανός.

Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.

Ειναι αγώνας επιβίωσης,

είναι αγώνας γνώσης.

Ακου την ανάσα σου, τον οίστρο σου.

Ο χρόνος είναι λίγος.

Αδραξε τη μέρα σου,

μέτρα τα λάθη και κοίτα τη ζωή ενδόψυχα.

Κάνε κάτι για τη ζωή.

Μάθε να ζείς, χωρίς το Εγώ σου.

Χαμόγελα και αφιέρωσε το στους Πατρώους Θεούς.

Ο χρόνος είναι λίγος....

.....μείωσε ταχύτητα.

Κατσούρης Σωτ.Δημήτριος

Θαργηλιών_ 2008 Μετά Εποχής

Η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη απο τον Δημ.Σωτ. Κατσούρη

10 + 1 για ....εμένα

Το δρομάκι μου, με προσκάλεσε να πάρω μέρος σε ενα παιχνίδι.
10 + 1 άχρηστες πληροφορίες για εμένα.

1. Το αγαπημένο μου φαγητό ειναι ομελέτα με πατάτες ( κάποτε ειπα ομελέτα με ....αυγά).
Μπορω να το τρώω κάθε μέρα.

2. Με τον άντρα μου γνωρίστηκα στην κατασκήνωση.

3. Τρέμω τις πεταλούδες, με αφήνουν αδιάφορη οι αράχνες και μου αρέσουν τα φίδια και οι σαύρες.

4. Οταν ταξιδεύω μόνη μου με αεροπλάνο, κατα την διάρκεια της απογείωσης -εκτός απο τις προσευχές - κρατάω το χέρι όποιου κάθεται δίπλα μου (αφου του ζητήσω την άδεια!!)

5. Εχω περάσει 5 φορές το φαράγγι της Σαμαριάς.

6. Οταν ήμουν στην Ε' Γυμνασίου, πνίγηκα άσχημα μέσα στην τάξη με ενα στραγάλι. Η αδελφή μου και μια άλλη συμμαθήτρια - η Λένα- με σύρανε τρέχοντας απο τον 2ον όροφο στην άκρη της αυλής στις βρύσες για να μου δώσουν νερό.Σώθηκα επειδη η μία απο τις δύο παραπάτησε, έπεσε και έπεσα κι εγω μαζί, και με το τράνταγμα πετάχτηκε το στραγάλι.

7. Πιστεύω στα όνειρα δεν πιστεύω στα μεντιουμ και τα συναφή, αν και το 1979 σε μια εκδρομή στην Ισπανία με το πανεπιστήμιο, μια τσιγγάνα με σπασμένα αγγλικά μου είπε οτι ο αντρας μου θα φοράει καπέλο στην δουλειά του.Πέντε χρόνια αργότερα επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη.

8. Οταν έχω κουραστεί πολύ σωματικά, στο τέλος της μέρας δεν θέλω να μου μιλάνε.

9. Δεν ζηλεύω.

10. Τρέμω για τα παιδιά μου, αν και προσπαθώ να μη το δείχνω για να αισθάνονται πιο ελεύθερα.

+1 ειμαι ευαισθητοποιημένη για το περιβάλλον, προσπαθώ όσο μπορώ να συμβάλλω για την μή εξόντωση του και γίνομαι έξαλη με τις φωτιές. Αν επιανα εναν εμπρηστή ....δεν θα τον αναγνώριζαν μετα. Και να φανταστείτε οτι σε γενικές γραμμές είμαι ήρεμο ατομο.

Οποιος θέλει ακολουθεί.......

Κατασκευές

Αυτη η ανάρτηση εχει ονομα.
Το dromaki μουζήτησε να δειξω κάποια έργα μου και της το υποσχέθηκα.
Της ειπα επίσης οτι η ανάρτηση θα της ανήκει.
Λοιπόν, αυτό ηταν ενα μεγάλο μολύβι-κουμπαράς.Αγοράστηκε σε κάποιο πανηγύρι, οταν ο γιος μου ηταν 6 χρονών....φέτος εδωσε πανελλήνιες.
Ο αρχικός του σκοπός, ηταν να γεμίσει λεφτά για να αγοράσει ενα μαγαζι με δώρα, γρήγορα ομως αλλαξε χρήση και μετετράπη σε επιθετικό όπλο με στόχο την αδελφή του.
Οποτε εφαρμόζοντας ενα πρόγραμμα αφοπλισμού, το μετέφερα στο πατάρι, οπου το ξέχασα.
Πριν 3 χρόνια το ξαναβρήκα και μια εμπνευση στιγμής με έκανε να το κρατήσω.
Εβαλα πέτρες στο εσωτερικό του, για να έχει ευστάθεια, και το γέμισα με οτι αποξηραμένο είχα πρόχειρο. Και χρειάστηκε πολλά το αφιλότιμο.
Του έβαλα ενα καπέλο και το μετέτρεψα σε φωτιστικό εδάφους. Οι φίλες που ράβουν σίγουρα τις ξέρουν. Πομπίνες, πλαστικές συνήθως.Οταν άδειασαν απο την κλωστή, τις μετέτρεψα σε κηροπήγια, πάλι διακοσμημένες με αποξηραμένα.
Στο χωριό έχω και μερικές με κοχύλια.
Ενας δίσκος απο χαρτόνι τις προστατεύει απο το κερι που στάζει.


Και τελευταία τα πολύχρωμα. Πλαστικά και αποξηραμένα φρούτα, συνυπάρχουν αρμονικά και στολίζουν τον πάγκο της κουζίνας.

Αυτά.

Δρομάκι μου σε ευχαριστώ .