Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α

ευχομαι το 2009

να γελάσουμε ....με τα μάτια μας

να κλάψουμε.....απο χαρά

να αναστενάξουμε....απο ανακούφιση

να δίνουμε....με αγάπη

να συχωράμε

να μη χρειαστεί να ζητήσουμε συγνώμη

να υπάρχει μια αγκαλιά .....για να χωθούμε

να εχουμε την δική μας αγκαλιά ανοικτή

να υπάρχει ενα χέρι ...για να στηριχθούμε

να ειναι τα χέρια μας βράχος για τους αδύνατους

να εισακουστούν οι προσευχές μας

να προσευχόμαστε για όλον τον κόσμο

Υγεία - χαρά - αγάπη .....οι σπόροι

ευχομαι να φυτρώσουν παντού

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ......σε ολους σας

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Αυγά με ζάχαρη........

Οι κυρίες έχουν συνηθισμένα χρώματα..Καφέ μέ λίγο κόκκινο , άντε και λίγο άσπρο για να σπάει η μονοτονία.
Ο κύριος όμως ειναι επιβλητικός. Κάτασπρος και τα λίγα χρώματα που έχει -κόκκινο και μαύρο - φαίνονται πιο έντονα.
Το σπιτάκι τους μικρό και ζεστό. Εχουν τον βραχόκηπο τους, λίγο γρασίδι κι εναν μεγάλο υπερυψωμένο πάγκο για να ξεκουράζονται.
Ειναι η πιο ζεστή εικόνα-γωνιά που έχει η γειτονιά μου, πρου βρίσκεται στον δήμο αθηναίων, 5 λεπτά απο την Ομόνοια.

Ενα κοτέτσι με 4 κότες κι εναν κόκκορα.

Το ανακάλυψα τώρα τυχαία, που επειδή φιλοξενούμε τον τρίποδα, εψαχνα μέρη για την καθημερινή του βόλτα.
Το σπίτι καινούριο, σ΄ενα μεγάλο γωνιακό οικόπεδο....ύπερυψωμένη μονοκατοικία, φαντάζει νάνος δίπλα στα 8οροφα μεγαθήρια που το τριγυρίζουν.
Ο κήπος, έχει μια ανθισμένη βουκαμβίλια, ενα κλήμα , δένδρα και στο υπόστεγο στιβαγμένα χοντρα ξύλα για το τζάκι.
Μια εικόνα ζεστή και η αίσθηση οτι οι ιδιοκτήτες ενήργησαν έχοντας ως μέτρο οχι το κέδρος, την κάνει σπάνια και όμορφη.
Να ειναι καλά και να το χαίρονται.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μια ευχή που βγαίνει μέσα απο την καρδιά μου,
για ολους σας..........

που σας έχω γνωρίσει........
που σας έχω ακούσει..........
που σας έχω διαβάσει..........

και ενα ευχαριστώ για τα δώρα σας,
την επικοινωνία, το ενδιαφέρον, την φροντίδα, το μοίρασμα των συναισθημάτων........

δώρα ανεκτίμητα.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Η αφή της παλάμης σου

...Γι΄αυτήν την γυναίκα τα μέχρι τώρα βιώματα, οι αναμνήσεις του παρελθόντος δεν ειναι αρκετές. Γι΄αυτήν αξίζει να διακινδυνεύσει, να βγεί απ΄το κουκούλι που με τόση προσοχή ειχε υφάνει γύρω απο τον εαυτό του, να ξανασμίξει με τον κόσμο.
Γι΄αυτήν την γυναίκα αξίζει να δεί, ν΄ακούσει, να μυρίσει και να γευτεί ξανά.

Η σκέψη τον διαπερνά σαν γοργόφτερο βέλος, τον κλονίζει για ενα μικρό απειροελάχιστο διάστημα, έχει όμως επίγνωση οτι ειναι σωστή και γρήγορα, ασυνείδητα σχεδόν , το αποφασίζει.

Κι οπως κρατιούνται σφιχτά δεμένοι οι δυό τους απ΄τα χέρια, παίρνει μια βαθιά ανάσα, στηρίζεται γερά στα πόδια του κι ετοιμάζεται για να τον κατακλύσει η πύρινη λαίλαπα των εντυπώσεων απ΄την θωριά και το σελάγισμά της, τα μύρα και τ΄αρώματα της, τις μουσικές φωνές της, τις γεύσεις της, μα κι απ΄όσα ειναι κρυμμένα μέσ της, τις σκέψεις και τις ιδέες της, τις προτιμήσεις, τους φόβους της, τις αξίες και τα συναισθήματα της- όλα αυτά που δίνουν σχήμα στον έρωτα-, να περάσει απο πάνω του κάνοντας παρανάλωμα όλες τις αντιστάσεις και να τον αναβαπτίσει, χαρίζοντας του μια καινούρια ζωή....

Απόσπασμα απο το βιβλίο της Ρεας Σταθοπούλου Η αφή της παλάμης σου.
Το αγόρασα παρασυρμένη απο τον τίτλο του.
Κανονικά θα το διάβαζα απνευστί.
Ωστόσο το καθυστέρησα περίπου μια βδομάδα - και πολύ άντεξα!- μόνο και μόνο για να εχω την χαρά της προσμονής....να έρθει το βράδυ , να βουλιάξω στην πολυθρόνα , να το ανοίξω και να αφεθώ στο στροβίλισμα των αισθήσεων.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Χωρίς τίτλο

Ο σκύλος όρθιος, ο άνθρωπος καθιστός.
Η στάση και των δύο αν και τυχαία είχε κάτι συμβολικό.
Και οι δύο ήταν περίπου στο ίδιο επίπεδο. Κανένας δεν υπερείχε του άλλου.

Ο άνθρωπος έκοβε κομμάτια απο ενα κουλούρι και τα έδινε στο ζώο.Δεν του τά πετούσε. Τα πρόσφερε στο απλωμένο χέρι του, απο όπου με μια γλυκειά και τρυφερή κίνηση τα έπαιρνε ο σκύλος.

Η προσφορά αγάπης του ανθρώπου του επιστρεφόταν πολλαπλάσια, μέσα απο το κούνημα τους ουράς του σκύλου και την ολο εμπιστοσύνη στάση του.

Γύρω τους άνθρωποι βιαστικοί τους προσπερνούσαν, ανήμποροι να γευτούν την μαγική σκηνή που ξετυλιγόταν μπροστά τους.

Κι αυτοί ομως αδιάφοροι στο τρέξιμο, στην βιασύνη , στο σκεφτικό βλέμμα όλων μας, ζούσαν κάθε λεπτό της στιγμής, τυλιγμένοι σ΄ενα δικό τους σύννεφο, οπου η στιγμιαία επαφή της γλώσσας του σκύλου στην παλάμη του ανθρώπου, αποκτούσε την γλυκύτητα ενος φιλιού.

Ενας πλανόδιος λαχειοπώλης και ενας αδέσποτος σκύλος πρόσφεραν αυτήν την σκηνή δροσιάς και αγάπης στην πλατεία Συντάγματος εχθες το πρωί.