Πέφτω, σκοτάδι γύρω και δεν εχω απο που να πιαστώ...
Αυτό που μ΄εφερε σ΄αυτήν την κατάσταση ηταν η κακία που βίωσα, ετσι χωρίς λόγο, και το εννοω απόλυτα αυτό. Χωρίς λόγο.. Κακία για την κακία, ετσι απλά.
Και η αίσθηση οτι την ώρα που εγω ημουν ευγενική, κάποιοι γελούσαν πίσω απο την πλάτη μου, κάνοντας ταυτόχρονα τους καλούς .
Την Παρασκευή ακύρωσα μια συνάντηση ,την οποία την περίμενα με χαρά, απλά γιατί δεν μπορούσα να δω κανέναν. Ηθελα αν γινόταν να κλειστώ σ΄ενα δωμάτιο και να μη ξαναβγώ παρά μετα απο μερες.
Παρ΄ολα αυτά , κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν ασχετα με την διάθεση σου κι ετσι το απόγευμα ξεκίνησα για να βγάλω τον Οδυσέα βόλτα. Στην διαδρομή έκανα κάποια τηλέφωνα για καθυστερημένα χρόνια πολλά, και σε ενα απο αυτά μαθαίνω....
...50 χρονών, πέρισυ πήρε σύνταξη -στρατιωτικός- και φέτος μετά απο τόσα χρόνια μετακινήσεων μπήκε στο δικό του σπίτι. τα παιδιά του μεγάλα, ο ενας παρουσιάζεται τώρα κι ο αλλος δίνει πανελλήνιες...μια δυσκολία στην κατάποση τον οδηγεί σε εξετάσεις και η διάγνωση.....στον οισοφάγο.χειρουργείο-βαρύ- την άλλη εβδομάδα...
Ταρακουνήθηκα, το δικό μου πρόβλημα, ασχετα με το μέγεθος του,και την βαρύτητα του, μίκραινε μίκραινε ωσπου σήμερα μου φαίνεται αστείο κάτι που μπορεί να διορθωθεί με χρήματα να με στεναχωρήση τόσο πολύ.