Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση πριν περίπου 1 χρόνο συνειδητοποιώ πόσα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ο γιός μου τελείωσε το πανεπιστήμιο αριστούχος, ή κόρη μου εργάζεται πλέον στην Μ. Βρετανία  και η μητέρα μου με συνεχόμενα αγγειακά επεισόδια λόγω διαβήτη έχει μεταμορφωθεί σε ένα μεγάλο αθώο μωρό .

Πληγώνομαι όταν την βλέπω έτσι , να σβήνει αυτό το λαμπερό μυαλό αλλά είμαι ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε για να αλλάξει η κατάσταση.

Και φυσικά έχω μεγαλώσει κατά 1 χρόνο.

Ο κόσμος γύρω μου όπως τον είχα συνηθίσει δεν υπάρχει πλέον όχι μόνο για μένα αλλά για τους περισσότερους .

Αυτό όμως που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι ενώ είμαι ένα καταθλιπτικό άτομο με ότι συνεπάγεται αυτό , οι αλλαγές που έχουν γίνει δεν με έχουν ρίξει στο σκοτεινό πηγάδι της κατάθλιψης.

Το αντίθετο θα έλεγα. Όλα όσα συμβαίνουν  στην καθημερινότητα μου αντιμετωπίζονται με κουράγιο και αισιοδοξία. Καθόλου μιζέρια και γκρίνια. Σαν ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσω.

Εδώ είναι η αγαπημένη μου γωνιά στο χωριό ,με το φως να λούζει το δωμάτιο

Και εδώ κάποιες από τις καρφίτσες που συνεχίζω να φτιάχνω.Να είστε όλοι καλά.