Θα σας μιλήσω για το ταξίδι ενός εντόμου.

Οι ευρωπαίοι, για αιώνες χρησιμοποιούσαν το κρεμέζι και το ριζάρι σαν πηγές κόκκινης βαφής.

Πολύ δε πιο παλιά την πορφύρα, το μικρό αυτό κοχύλι (εξ ου και το πορφυρογέννητος) . Είναι δε καταπληκτικό το γεγονός οτι στα παράλια του Ισραήλ ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες κοχυλιών πορφύρας, που είχαν μια τρύπα στο κέλυφος τους. Οι επιστήμονες πιστεύουν οτι με κάποιο τρόπο είχαν καταφέρει να κάνουν εκτροφή των κοχυλιών αυτών. Τα μάζευαν, τους αφαιρούσαν το ΄΄ σακουλάκι΄΄ με το χρώμα και τα ξαναέριχναν στην θάλασσα για να το δημιουργήσουν πάλι.

Οταν το 1518 οι Ισπανοί αποβιβάστηκαν στο Μεξικό, είδαν με έκπληξη τους ινδιάνους με μικρές βούρτσες να μαζεύουν εντομα απο τους αγκαθωτούς κάκτους του γένους Opuntia. Τα έντομα αυτά αφού τα αποξήραναν τα έβραζαν και έδιναν φωτεινό κόκκινο χρώμα. Η κογχινέλη συλλέγεται και σήμερα με τον ίδιο τρόπο.

Η βαφή ( τά έντομα) έγινε αμέσως πολύτιμη και τον 16ο αιώνα αποτέλεσε μέρος του φόρου που πλήρωναν οι ιθαγενείς στον ισπανικό θρόνο.

Μόλις μάζευαν αρκετή ποσότητα, την φόρτωναν στα καράβια και την έστελναν στην Ισπανία. Εκεί έβαφαν τα νήματα.

Τα βαμμένα νήματα φορτώνονταν σε άλλα καράβια και πήγαίναν μέχρι την Αγγλία όπου υπήρχε μεγαλύτερη παράδοση και εξέλιξη στην υφαντική. Εκεί γίνονταν ύφασμα.

Μετά πάλι περνούσαν την Μάγχη για να επιστρέψουν στην Ισπανία, όπου ενα μεγάλο μέρος απο τα κόκκινα αυτά υφάσματα ταξίδευε πίσω ,στο Μεξικό για να ραφτούν εκεί οι στολές των στρατιωτών.

Και οι ντόπιοι ιθαγενείς έπαιρναν τα ΄΄ ρετάλια΄΄ που περίσσευαν για να φτιάξουν δικές τους φορεσιές.

Είναι θαυμαστή η ανθεκτικότητα και η ποσότητα χρώματος που περιέχει η βαφή. Εξαντλείται μονάχα μετά απο αλλέπαλληλες χρήσεις.

Εκτός απο χρωστική ουσία για νήματα, η κογχινέλη χρησιμοποιείται και στα τρόφιμα, όπου πολλές χρωστικές αποδείχθηκαν καρκινογόνες.

Η κογχινέλη χρωματίζει το Campari.

Τα νήματα στην φωτογραφία βάφηκαν με αποξηραμένα σώματα του εντόμου dactylopious coccus (κογχινέλη)