Ανάταση ψυχής

Τώρα τι να πώ;. Πως να εξηγήσω το γεγονός οτι κάθε , μά κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό του άντρα μου, η ψυχή μου ανασταίνεται.

Ειναι οι ρυθμοί της ζωής εκεί τόσο ανθρώπινοι ή ίσως να φαίνονται ετσι σε μένα, που έρχομαι απο μια ζούγκλα,που χαλαρώνω, ηρεμώ, γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Ετσι κι αυτο το σ/κ. Επειδή ψάχνω να βρώ αιτίες για να τους παρατάω και να φεύγω, αυτη την φορά, μου την έδωσε ο γιος μου. Ο οποίος ειναι ήδη εκει με συμφοιτητές του, και μου ζήτησε να φτιάξω το σπίτι -οχι οτι ήθελε φτιάξιμο- αλλα ευκαιρία να μου δίνεται.

Ετσι αφού την παρασκευή το απόγευμα, δεινοπάθησα μαζί με άλλους που ψαχνουμε κάθε σ/κ μια ανάσα δροσιάς, εφθασα γύρω στις 8 στην καραθώνα. Είχα προνοήσει και φορούσα το μαγιό μου.

Ηταν ενα μαγευτικό μπάνιο, μετά την κούραση του ταξιδιού.

Το Σαββάτο είχα προγραμματίσει να πάω Επίδαυρο. Το Εθνικό Θέατρο ανέβαζε την ΄Αλκηστη του Ευριπίδη.

Δεν ειχα εισιτήριο και είχα ενα άγχος μή τυχόν δεν βρώ αλλα ευτυχώς βρήκα και μάλιστα κάθισα και σε μπροστινή θέση.

Η υπόθεση του έργου.....

ο Απόλλωνας σκοτώνει τους Κύκλωπες για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιού του Ασκληπιού και καταδικάζεται να υπηρετηση για εναν χρόνο τον Αδμητο. Οταν μαθαίνει οτι θα πεθάνει νέος, καταφέρνει και κερδίζει ενα ασυνήθιστο προνόμιο. Ο Αδμητος δεν θα πεθάνει, αν κάποιος άλλος πάρει την θέση του. Μόνο η γυναίκα του η΄Άλκηστη δέχεται και πεθαίνει.

Την ημέρα της κηδείας ο Αδμητος φιλοξενεί στο παλάτι του τον Ηρακλή, στον οποίο δεν λέει τίποτα για να μην τον στεναχωρέσει. Οταν ο ήρωας μαθαίνει τι εχει συμβεί αποφασίζει να βοηθήσει τον φίλο του και ξαναφέρνει πίσω την γυναίκα του...

Δεν ειμαι κριτικός και δεν μπορώ να κρίνω την παράσταση παρα μόνο με την αισθηση που μου δημιούργησε.

Οσο διαχρονικά κι αν ειναι τα νοήματα του έργου -όχι μόνο του συγκεκριμμένου- δεν μου πάει να βλέπω τον χορό με σινιέ ταγεράκι οι γυναίκες και κατάμαυρο -μαφιόζικο-κουστούμι οι άντρες, ούτε τον Ηρακλή με στολή εκστρατείας, ούτε τον Αδμητο με μια στενή μάξι φούστα.

Οπότε εστιάζω την προσοχή μου, μόνο στην απόδοση του έργου και στο ίδιο το έργο βεβαίως.

Απο τους ηθοποιούς ξεχώρισα τον Κ. Μπερικόπουλο που υποδυόταν τον Φέρη, πατέρα του ' Αδμητου και ο οποίος αν και υπέργηρος , αρνήθήκε να θυσιάσει την ζωή του για το παιδί του.

Και ο οποίος κρίνει την πράξη της νύφης του μ΄αυτά τα λόγια... ετούτη εδώ δεν ηταν ξεδιάντροπη για σένα. Ηταν απλώς ανόητη........

με τον οποίο φυσικά συμφωνώ.

Σας κούρασα. Απλά η μαγεία της βραδιάς συνεχίζεται μέχρι σήμερα, που ειμαι δυστυχώς στην Αθήνα.
Και για να μη ξεχνάω και τις κατασκευές μου. Αυτό ειναι το τραπεζάκι με τις πεταλούδες. Ακόμα κι εδώ τις φοβάμαι.

Τώρα θα μου πείτε ...και πότε έφτιαξες το σπίτι;;;;