΄Ελεος........

Αν το παιδί σας αρχίσει μια ξένη γλώσσα στα 6 και μια δεύτερη ξένη γλώσσα στα 9 στα 15 θα εχει 2 πτυχία .
Στα 18 ειτε εχει περάσει σε ανώτερη ή ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης θα εχει χάσει τα ωραιότερα χρόνια του...αυτά της εφηβείας.
Στα 25 θα διαπιστώσει οτι το γειτονόπουλο που... ξεκίνησε σαν παραγιός στον υδραυλικό , αγόρασε ήδη αυτοκίνητο.
Στα 30 θα συμβιβαστεί σε μια δουλειά των 700 ευρό για να μην τον-την συντηρούν οι γονείς.
Στα 35 , θα εχει μάλλον ξεκινήσει ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει το γεγονός οτι ουτε σαν παιδί ... έτρεξε, έπαιξε, μάτωσε (τον λογαριασμό ας τον στείλει στους γονείς).
Και εκει γύρω στα 40 θα επαναλάβει τα ίδια λάθη στα δικά του παιδιά.

Ο τόπος μου

Την αγάπη μου για τουτο δω τον τόπο, τη σμίλεψα μες΄την καρδιά μου.

Σαν σε κλειστό ντουλάπι, με λατρεία, με πάθος, με μνήμες και με πίστη.

Την λατρεία μου για τον τόπο μου τήν ψάχνω στην ιστορία και στους αγώνες των προγόνων μου

Στα δημιουργήματα τους, στα ιερά χέρια που πελέκησαν

πέτρα-πέτρα το χρόνο.

Την αναζητώ στα αρχαία μονοπάτια και στα πηγάδια που κάποτε ξεδίψασαν ήρωες ημίθεοι.

Τήν ψάχνω στα ερημοκλήσια και στις φιγούρες των μοναχών

που αφιέρωσαν την ζωή τους στο Δημιουργό.

Το πάθος μου τ΄ακούμπησα πάνω στους αρχαίους μύθους...σε ξεχασμένα πλίθινα σπίτια...σ΄αυλόπορτες παλιές...σε γούρνες πέτρινες...σε καλντερίμια με βασιλικούς...σε ρεματιές...στις έρημες βουνοκορφές....στο χρυσαφί της αυγής...στο πορφυρό της δύσης.

Σε μνήμες....με παιδικές φιγούρες να τρέχουν μέσα στα χρυσαφένια στάρια του Θαργηλιώνος.Σε μποστάνια και κήπους, να υπερπηδούν πέτρινες μάντρες και κάγκελα φτιαγμένα στο χέρι. Με μυρωδιές απο τους πορτοκαλεώνες καταμεσής στα Ανθεστήρια. Στο ζεστό αχνιστό ζυμωτό ψωμί του φούρνου της γειτονιάς μου, της γειτονιάς μας. Απο τις ιστορίες του παππού μου για τη ζωή και την πατρίδα του. Τη πατρίδα μου. Τη πατρίδα μας.

Τήν πίστη μου την στηρίζω, στα παιδιά μου και στις ψυχές των ανθρώπων, των δικών μου ανθρώπων. Τη στηρίζω στη γνώση γι΄ αυτά που έχω να μάθω και να μεταδώσω στα παιδιά μου, να τα βλέπω να μεγαλώνουν με ιδανικά , με αξίες και με όνειρα για ενα καλύτερο αύριο.

Σ΄ολα τα παιδιά, ώστε να μεταλαμπαδεύσω τη φλόγα της αγάπης μου για τουτο δω τον τόπο.

Για την παρακαταθήκη μου, την παρακαταθήκη μας.

Κατσούρης Σωτ. Δημήτριος

Εκατομβαιών....2008

Μετά Εποχής

Αν και επαναλαμβάνομαι......

με αισθημα χαράς και τιμής παραχωρώ τον χώρο του blog στον Δ.Σ.Κατσούρη.

Τα δύο (ή πιο πολλά) μουλάρια

Δυο μουλάρια φορτωμένα: τώνα βρώμη, τ΄αλλο χρήμα,
δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν,προχωρούν σεμνά με βήμα,
μα εκείνο απο τα δυό,πωχει χρήμα για φορτιό,
καμαρώνει το φλουρί του και βροντάει το κυπρί του....
το κεφάλι του σηκώνει, δω κι εκει τ΄αυτί τεντώνει....

Κι ενω τώχει κυριέψει άκρατη υπεροψία,
ξαφνικά βγαίνει μπροστά του κάποια ληστοσυμορία.
Ηταν κλέφτες που ληστεύαν κάθε κρατικό ταμείο,
γιαυτο ρίχτηκαν στο ζώο πουχε 'δέκατα΄φορτίο.

Πιάνουν δένουν το μουλάρι, του ξηλώνουν το σαμάρι,
κι αυτο άμυνα κρατάει,τους δαγκάνει , τους κλωτσάει....
Μα στο ξύλο το ταράζουν και το χρήμα του αρπάζουν.

Πέφτει λιποθυμισμένο θρηνει παραπονεμένο,
βογγάει και παραμιλάει και βοήθεια ζητάει:
Κρίμα που μου είχαν τάξει μια σαγή απο μετάξι....
και λαγούς με πετραχήλια.... τ΄αλλο ζώο πάει εν τάξει,
ενω εγω ξυλοδαρμένο μούρθε η ψυχή στα χείλια.

Φιλαράκο μου του λέει το μουλάρι με την βρώμη,
άκουσε και την δική μου την απλοϊκή την γνώμη:
Δεν συμφέρει ν΄ανεβαίνεις σ΄αξιώματα ψηλά!
Αν και συ υπηρετούσες, σαν και μένα μυλωνά
δεν θα πάθαινες ποτέ σου χάλια σαν τα τωρινά.....

Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα ειναι συμπτωματική.
Το ποίημα το εγραψε ο Jean de La Fontaine και τιτλοφορείται Les Deux Mulets.