Δεν είμαι ετοιμόλογη. Στην πραγματικότητα δεν βρίσκω λόγια για να απαντήσω αμέσως σε κάποια λεκτική πρόκληση. Θαυμάζω τους ανθρώπους που στα πλαίσια της ευγένειας μπορούν να σφάξουν κάποιον με το βαμβάκι.  Αυτό μέχρι προχθές. Οχι ότι έγινα ξαφνικά ετοιμόλογη και το πιο πιθανόν αυτό να μη επαναλειφθεί αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου απάντησα σε κάποιον που με προσέβαλε.

Είχα βγάλει τον Οδυσσέα την απογευματινή του βόλτα. Στην επιστροφή περνάμε μπροστά από ένα δημοτικό που εκείνη την ώρα γονείς και παπούδες περιμένουν τα παιδιά να σχολάσουν απο το ολοήμερο.

Κρατάω ένα ραβδί από κολορίζι ελιάς (απέθαντο ξύλο, ούτε το σαράκι δεν το πιάνει) για τον φόβο των αδέσποτων που κυκλοφορούν.

Οπως πέρασα μπροστά απο το σχολείο κατά λάθος το ραβδί μου κτυπάει εναν κύριο ηλικιωμένο.

 Εγώ: συγνώμη .

Αυτός που με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής και δυνατά αλλά με αργή φωνή: από τότε που βγήκε το συγνώμη λιγόστεψε το χέσιμο.

Εγώ : θέλετε να σας χέσω;;; δεν έχω κανένα πρόβλημα

Σε αυτό το σημείο μένει τελειως άναυδος.

Εγώ: είστε ανάγωγος και αναιδής αλλά είστε και άτυχος. Το εγγόνι που σίγουρα περιμένετε έχασε ένα μαθημα ήθους και καλής συμπεριφοράς απο τον παππού του.

Αυτός : αντε μωρή σκυλλού.

Εγώ:  άντε να χαθείς ηλίθιε !

και απομακρύνθηκα με τον οδυσσούλη μου.

Να σας πώ ευχαριστήθηκα το ήλιθιε που του είπα και το ότι αυτό το περιστατικό έγινε παρουσία και αλλων.

Και για να έχουμε μια καλυτερη ανάμνηση απότην ανάρτηση αυτή η προτελευταια κουβέρτα του καλοκαιριού.

Να είστε όλοι καλά.