Γειά σας.......
επέστρεψα από  το χωριό που περιττό να πω ( πάλι!!!!) ήταν υπέροχα.
Η μέρα μου ξεκινούσε γύρω στις 6 το πρωί ( σωστό είναι αυτό που λένε οι γέροι κοιμούνται λίγο). Επειδή ο καιρός ήταν υπέροχος όλες τις μέρες που μείναμε κάτω, εκείνη την ώρα θαύμαζα τον έναστρο ουρανό, μόνο όταν κρύωνα πολύ έμπαινα μέσα.
Μετά, άναβα την σόμπα ,παρηγορούσα τον Οδυσσέα που ήθελε βόλτα αμέσως (τον έβγαζα όμως σε περιβόλια πίσω από το σπίτι και περίμενα να ξημερώσει για τα καλά .)
Θαύμαζα την ανατολή του ήλιου και στον γυρισμό τάιζα τις γατούλες (παλιές και καινούριες γενιές ) που με περίμεναν στην πόρτα.
Αυτή η στιγμή ήταν δική μου. Εκανα τον καφέ μου και ετοίμαζα το φαγητό , και μετά πλέξιμο μέχρι να σηκωθεί ο άντρας μου.
Φέτος δεν είχαμε ελιές και ασχοληθήκαμε με το κλάδεμα, αλλά δεν ήταν ανάγκη να πηγαίνουμε πολύ νωρίς.Γύρω στις 10 αρχίζαμε την δουλειά.
Οπως κάθε χρόνο ανακάλυψα ότι έχω μυς που δεν τους χρησιμοποιώ καθόλου και έτσι τις πρώτες μέρες ήμουν όλο ωχ ! και αχ! όταν έσκυβα να μαζέψω τα κλαδιά.
Το απόγευμα η βόλτα του Οδυσσεα ήταν του άντρα μου ενώ εγώ ετοίμαζα το τραπέζι.
Και μετά πλάι στην αναμένη σόμπα, πλέξιμο κουβεντούλα και τηλεοραση.
Μια βραδιά που κόπηκε  το ρεύμα την περάσαμε με τάβλι με τα κεριά να κάνουν την ατμοσφαιρα μαγική.
Περιμένω πως και πως την μέρα που αυτο θα ειναι η καθημερινοτητα μου, την μέρα που θα εγκατασταθούμε μόνιμα στο χωριό.
Ισως γίνομαι λίγο υπερβολική αλλά οι ΄΄ανάγκες΄΄ κάτω στο χωριό είναι τόσο διαφορετικές και τόσο λίγες σε σχεση με την ζωή στην πολη,ενώ οι χαρές τόσο πιο έντονες .
Σας κούρασα.
Φωτογραφίες ;;; πολλές , αρκεί να φτιάξει πάλι ο υπολογιστής μου. τώρα γράφω απο το λαπτοπ του γιού μου που δεν το ξέρω ακόμη καλά για να περνάω φωτό.
Την άλλη φορά.
Να είστε όλοι καλά.