Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα απο την τελευταία φορά .Πέρασε όμως ενας μήνας καί.....       και έγιναν πολλά στην διάρκεια του . Κατάφερα και έριξα το αυτοκίνητο μας σε βράχια  ευτυχώς χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη. Και είναι σημαντικό γιατί να ήμουν μόνη μου δεν θα έχανε η βενετιά βελόνι.... αλλά είχα την κόρη μου, την φίλη της απο την αγγλία και την κοπέλα του γιού μου και τον οδυσσέα και τους πήγαινα βόλτα στο ναύπλιο που φυσικά δεν το είδαμε.

Χθές μας έστειλαν  τα χαρτιά της οριστικής διαγραφής και ήπιαμε με τον άντρα μου ένα ποτήρι στις όμορφες εκδρομές που κάναμε με το αυτοκινητάκι μας.

Κατάφερα να μπλοκάρω την φωτογραφική μηχανή  (αποκαταστάθηκε)

Ο υπολογιστής αρνιόταν να γράψει  και ας του άλλαξα πληκτολόγιο (λύθηκε κι αυτό)

Κι εγώ σε μόνιμη κατάσταση αυχενικού συνδρόμου διότι .....μετακομίζω.

Οχι επειδή χωρίζω ,αλλά φτιάχνω τον δικό μου παράδεισο στο σπίτι της μητέρας μου, και κάνω συνέχεια δρομολόγια μεταφέροντας τα πράγματα μου που αποδείχθηκαν κάμποσα.

Κλωστές ,νήματα, καλάθια ,βιβλία,και ενα σωρό άλλα.

Δεν τελείωσε η μεταφορά ακόμη αλλά ορισμένες γωνιές έχουν διαμορφωθεί.

η κουβέρτα που έπλεξε ή μητέρα μου

Οι λωρίδες που επλεκε ή μητέρα μου ενωμένες ......τις είχα ενώσει πρίν φύγει και πρόλαβε και την είδε.
Κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιο θυμάμαι την στιγμή που της την έδειξα.
Αααα τί όμορφη που είναι !!!!!!!!  είπε. και μετά με το γλυκό της χαμόγελο ......  ξέρεις εγώ τις έπλεξα τις λωρίδες.
Απο τις στιγμές που ή άνοια μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε αθώο παιδί.

μια απο τις γωνιές του παραδείσου μου

Εβγαλα την πλεκτή κουβέρτα απο το μπαουλοντίβανο, την έστρωσα , έβαλα και τα μαξιλάρια που έπλεξα πρόσφατα  και η γωνιά μου έγινε....

χαλάκι οβαλ

και μπροστά απο το ντιβάνι ένα μεγάλο οβάλ χαλάκι.....
Τί ωραία που ξαναγύρισα..........να είστε όλοι καλά.