Γειά σας φίλοι μου,

Πεινάω. Κάθομαι μπροστά σε ένα γεμάτο φαγητά τραπέζι και ενώ θέλω να φάω , αρνούμαι. Το άσχημο είναι το κάνω συνειδητά. Δεν μπορώ να δώσω λογική απάντηση, απλά αρνούμαι.

Αυτή την φάση περνάω τώρα. Με εξάρσεις και υφέσεις ή κατάθλιψη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό είναι μέρος της ζωής μου.

Το λέω γιατί ενώ θέλω να γράψω, θέλω να ΄΄σας δώ΄΄ να σας διαβάσω ,ενώ ξέρω ότι ΄΄εδώ μέσα΄΄ είναι σαν να μιλάω σε φίλους αρνούμαι να μπώ. Ετσι απλά.

Δύο είναι οι λόγοι που τα γράφω αυτά. Ο πρώτος είναι γιατί θέλω να δικαιολογήσω την απουσία μου, αν και δεν είμαι από τις μπλόγκερ που γράφουν κάθε μέρα.

Ο δεύτερος γιατί μιλώντας αισθάνομαι καλύτερα. Είναι σαν να σκορπίζω τους φόβους μου σαν να μοιράζομαι κάτι που με βαραίνει με άλλους.

Δεν θέλω όμως να σας κουράσω άλλο με άσχημα πράγματα και επειδή τον τελευταίο καιρό εκτός από το περιβολάκι μου στο χωριό δεν ασχολούμαι με άλλα πράγματα θα σας δείξω κάτι από το παρελθόν.

Μάλλον θα αρχίσω να σας δείχνω. Τις αναμνήσεις που ξεπηδούν μέσα από τα εργόχειρα μου.

Λοιπόν αυτό είναι το πρώτο. Το ξεκίνησα το καλοκαίρι που τελείωσα το δημοτικό. Μοτιφάκια άσχημα πλεγμένα, αραιά αλλά το πρωτόλειο μουΜια μικρή αυλή με δύο πολυθρόνες και ένα τραπέζι με ραδιόφωνο επάνω και εγώ και η αδελφή μου να πλέκουμε και να κεντάμε. Και τώρα που το γράφω βρίσκομαι εκεί.

Να είστε όλοι καλά.