Φλεβάρη του 1928 είχε χιονίσει στο χωριό μου , στην Κρήτη. Ο Αρμός (ο λόφος που σκίαζε το χωριό) είχε ασπρίσει.

Η θειά Διαμάντω παρακάλεσε τα παιδιά του αδελφού της να την πάνε στο παράθυρο να δεί τα χιόνια γιατί ....πότε θα τα ξανάεβλεπε;;;

Λίγο καιρό μετά πέθανε. Ηταν 88 χρονών.
Αρα γεννήθηκε το 184o. Και με δεδομένο οτι τα κορίτσια τότε είχαν μόνο σκοπό τον γάμο και άρα και την προετοιμασία των προικιών, λογικά ξεκίνησε να υφαίνει οταν ήταν πόσο; δεκαπέντε ; δεκαεξι;;

Πότε άραγε άρχισε να υφαίνει το τραπεζομάντηλο αυτό; Είχε σκεφτεί τι θα ήταν; Το νυφιάτικο, του αρραβώνα, για τις καλές μέρες, το καθημερινό;

Ειχε τραγουδήσει οταν το ύφαινε; ειχε τοποθετήσει τα ονειρά της μαζι με τα ποτήρια και τα πιάτα πάνω του;

Δεν θα το μάθω ποτέ.
Εγώ έβλεπα μια νέα κοπέλα να υφαίνει τα προικιά της. Η δασκάλα μου στον αργαλειό, με την πείρα των 40 περίπου χρόνων υφαντικής είδε την άρτια δουλειά, τό τέλειο ένωμα των δύο κομματιών, την τολμηρή επιλογή των χρωμάτων.

Δέν έπλεξε απλά μια δαντέλα. Εβαλε και κρόσσια μετά. Οι διαστάσεις του είναι 1,85 Χ1,35 με 10 εκατοστά δαντέλα και κρόσσια γύρω γύρω.
Η θειά Διαμάντω δεν παντρέυτηκε. Το τραπεζομάντηλο αυτό μου το έδωσε η μητέρα μου πρίν λίγο καιρό. Επάνω του υπάρχουν τα ίχνη απο τα χρόνια που πέρασαν (πάνω απο 150 χρόνια) αλλά είναι σε πολύ καλή κατάσταση και θα το κατεβάσω στο χωριό να στρωθεί σε χαρούμενα τραπέζια. Οπως σίγουρα θα ήθελε η θειάΚαι ετσι για να κάνετε την σύγκριση αυτό είναι το δικό μου χαλάκι που το τελείωσα επιτέλους!!!! Προορίζεται για τον Οδυσσέα για να κοιμάται .

Να είστε ολοι καλά.