Το σάλι του δαχτυλιδιού

Στις αρχές του 1800 η Τζέσυ Σκάνλον, επισκέφθηκε το νησί Ούνστ, ένα απο τα νησιά Σέτλαντ, κι έδειξε στους κατοίκους του μια σειρά απο φίνες ισπανικές δαντέλες.

Οι νησιώτισες ενθουσιασμένες ξεκίνησαν κι ανέπτυξαν την τεχνική του πλεξίματος της δαντέλας, οχι με το βελονάκι οπως ξέρουμε αλλα με βελόνες.

Το μαλλί που χρησιμοποιούν για να πλέξουν τα σάλια του δαχτυλιδιού το γνέθουν απο το απαλό μαλλί που έχουν τα πρόβατα γύρω απο το λαιμό τους (και μόνο).

Το νήμα που έγνεθαν ήταν μονόκλωνο -είναι σπάνιο στις μέρες μας- και εξαιρετικά απαλό.

Τά σχέδια τους έχουν περάσει απο στόμα σε στόμα , απο γενιά σε γενιά αλλά δεν έχουν ποτέ γραφτεί.

Τα σάλια του δαχτυλιδιού τελειωμένα έχουν σχήμα τετράγωνο με πλευρά γύρω στο 1,80 ζυγίζουν δε κάτω απο 100 γρ.

Λέγονται ετσι γιατί μπορούν να περάσουν μέσα απο την βέρα του γάμου .

Σύμφωνα με την παράδοση τα έπλεκαν για φορέματα που φορούσαν τα κορίτσια την μέρα της βάφτισης ,και σαν χειμωνιάτικα νυφικά πέπλα.
Επειδή τέτοιο μονόκλωνο μαλλί δεν μπορώ να βρώ , ξεκίνησα ένα σάλι του δαχτυλιδιού με νήμα μπιρσίμι και σχέδιο η δέσμη με τα ξύλα (ετσι λέγεται το σχέδιο και ανήκει στις πλέξεις σέτλαντ.)

Μόλις αρχίσει να ξεχωρίζει το σχέδιο θα σας το δείξω.